Albert Mauritz Atterberg (19 maart 1846 – 4 april 1916) was een Zweedse chemicus en landbouwkundige die de Atterberg-limieten heeft bedacht, waarnaar geotechnische ingenieurs en bouwkundig geologen tegenwoordig vaak verwijzen. In Zweden is hij ook bekend vanwege het opstellen van de Atterberg korrelgrootte schaal, die nog steeds in gebruik is.
Atterberg behaalde zijn Ph.D. in scheikunde aan de Universiteit van Uppsala in 1872 en bleef daar vervolgens tot 1877 als docent analytische scheikunde. In die tijd reisde hij door Zweden en naar het buitenland om de nieuwste ontwikkelingen in de organische scheikunde te bestuderen. Daarna werd hij directeur van het chemisch station en het instituut voor zaaizaadcontrole in Kalmar, waar hij tussen 1891 en 1900 talrijke artikelen publiceerde over landbouwkundig onderzoek op het gebied van de classificatie van haver- en maïsvariëteiten.
Op vierenvijftigjarige leeftijd begon Atterberg, terwijl hij zijn scheikundige werk voortzette, zijn inspanningen te richten op de classificatie en plasticiteit van bodems, waarvoor hij het meest bekend is geworden. Atterberg was blijkbaar de eerste die de limiet <0,002 mm voorstelde als classificatie voor kleideeltjes. Hij ontdekte dat plasticiteit een bijzonder kenmerk van klei is en kwam op grond van zijn onderzoek tot de consistentiegrenzen die vandaag zijn naam dragen. Hij verrichtte ook onderzoek om de specifieke mineralen te identificeren die een kleiachtige bodem zijn plasticiteit geven.
Atterbergs werk aan de bodemclassificatie kreeg formele erkenning van de International Society of Soil Science tijdens een conferentie in Berlijn in 1913. Twee jaar later stelde een rapport van het U.S. Bureau of Standards dat Atterbergs methode “zo eenvoudig was als maar bedacht kon worden, en…het is goed dat we er vertrouwd mee raken”. Het U.S. Bureau of Chemistry and Soils nam de methode over in 1937.
Het belang van Atterberg’s werk is nooit volledig gerealiseerd in zijn eigen vakgebied van landbouwwetenschappen, noch in andere onderwerpen die met klei te maken hebben, zoals keramiek. De introductie ervan op het gebied van de geotechniek was te danken aan Karl Terzaghi, die zich al in een betrekkelijk vroeg stadium van zijn onderzoek bewust werd van het belang ervan. Terzaghi’s assistent, Arthur Casagrande, standaardiseerde de proeven in zijn paper in 1932 en de procedures zijn sindsdien wereldwijd gevolgd.
Hij was de oom van de componist Kurt Atterberg.