11 Wielkich Liderów: How They Achieved Success

Wielcy liderzy pochodzą z różnych środowisk. Rzadko kiedy podążają jakąś z góry ustaloną ścieżką do przywództwa. Choć niektórzy z nich mogą być „urodzonymi liderami”, to w większości przypadków wielcy liderzy nie zostali nawet wybrani do rubryki „Najprawdopodobniej osiągną sukces” w rocznikach szkolnych. Dla wielu z nich to właśnie definiuje ich styl przywództwa i napędza ich do działania.

To, co następuje, NIE jest listą największych liderów wszech czasów, choć kilku z nich mogłoby się na niej znaleźć. Ale każdy z nich jest skutecznym liderem na swój własny sposób. I chociaż wielu ludzi postrzega ich teraz jako niezwykłych, w pewnym momencie w przeszłości byli oni postrzegani przez ludzi wokół siebie jako zwyczajni.

Nie jest to również ranking. W rzeczywistości, ranking wielkich liderów jest niemądry. Nie tylko odsuwa to od osiągnięć tak wielu, ale prowadzi do niekończącej się debaty. W tym przypadku użyliśmy tylko liczb, aby pomóc wam w nawigacji po liście i udowodnić, że naprawdę wymieniliśmy 11.

Bill Gates pojawia się na wszystkich listach Top 10 najbardziej podziwianych liderów biznesu U.S. liderów biznesu – kiedykolwiek. To bardzo wzniosłe towarzystwo.

Gdy odszedł na emeryturę z Microsoftu w 2008 roku, Gates pozostawił po sobie spuściznę jako wymagający i, czasami, ścierny szef.
Jednakże zachęcał i pielęgnował ogromną kreatywność i innowacyjność ludzi, a także zwracał uwagę na uznawanie osiągnięć.

Programiści, inżynierowie, projektanci, MBA i inni, którzy regularnie uczestniczyli w spotkaniach rozwojowych Gatesa, mówili, że często przerywał, aby kwestionować i podważać założenia.

Zważywszy na te szczegóły, nie ma wątpliwości, że Gates w dużej mierze opierał się na autorytarnym stylu przywództwa.

Przejął dowodzenie i dał wszystkim do zrozumienia, że to on tu rządzi.

Ale jak wielu ludzi sukcesu, opierał się również na mieszance innych stylów.

Był świadomy, że jego autorytarny styl nie sprzyja innowacyjności. Maniacy kontroli hamują kreatywność. (Mówi się, że Gates wymagał tak wiele kontroli we wczesnych latach swojej działalności, że nawet podpisywał się pod wydatkami swojego zastępcy, Steve’a Ballmera.)

Styl autorytarny jest bardzo skuteczny w szybko zmieniających się sytuacjach, gdzie wymagane są szybkie decyzje. Wiele sukcesów Microsoftu można przypisać gotowości Gatesa do podejmowania decyzji w biegu.

Martin Luther King używał różnych stylów, aby stworzyć i poprowadzić ruch, który miał fundamentalne znaczenie dla sukcesu zakończenia prawnej segregacji w Stanach Zjednoczonych.

Był przywódcą służebnym. Był transformacyjny, ale potrafił też być autorytarny.

Był trenerem i mentorem.

Ale w zdobywaniu serc i umysłów amerykańskiej opinii publicznej, jak również w tworzeniu światowych zwolenników, King był przede wszystkim praktykiem sztuki przywództwa charyzmatycznego.

Jego przemówienie „Mam Marzenie” wniosło do świadomości narodowej świadomość i człowieczeństwo w kwestii praw obywatelskich.
Ważną lekcją dla liderów jest to, że to przemówienie nie miało na celu zdobycia serc i umysłów jego zwolenników. Oni już byli na pokładzie.

To, co jego przemówienie zrobiło – z mocą, która wciąż rozbrzmiewa dzisiaj – to zdobycie serc i umysłów opinii publicznej.

Nie jest powszechnie znane, że King urodził się w rodzinie z wygodnej klasy średniej i był przesiąknięty tradycją południowego czarnego duszpasterstwa. Nie został zmuszony do pełnienia roli przywódcy, lecz sam ją wybrał.

Podczas swojej walki o równość był aresztowany ponad 25 razy i co najmniej cztery razy zaatakowany, nie licząc zamachu na jego życie.

Jego życie było podręcznikiem wnikliwych lekcji dla tych, którzy aspirują do roli przywódcy. Jedna z najbardziej niezatartych: Zakłócanie status quo jest niezbędne do zmiany.

Winston Churchill był lwem, który ryczał, gdy imperium najbardziej go potrzebowało, i to dzięki swojemu odważnemu przywództwu był w stanie stworzyć dla siebie stałe honorowe miejsce przy stole współczesnej historii. Churchill opierał się na wielu stylach. Gdy chodziło o współpracę z innymi światowymi przywódcami, którzy byli jego sojusznikami, był w dużej mierze nastawiony na współpracę. Ale jego publiczny wizerunek przywódcy był bardziej transformacyjny. Budowanie morale, motywacji i poczucia tożsamości były kluczowe dla jego sukcesu.

Podczas publicznych wystąpień Churchill emanował entuzjazmem, determinacją i optymizmem. Regularnie odwiedzał zbombardowane miasta i tętniące życiem fabryki wojenne, stając ramię w ramię z angielskimi obywatelami, jakby chciał powiedzieć: „Jestem jednym z was”. Nie miał wyboru. Niemcy pokonały już znaczną część Europy Zachodniej, więc Churchill musiał zmobilizować swoich rodaków i wytrwać.

Używał słów jako broni, a mówi się, że jego wiele pamiętnych wypowiedzi było potężniejszych niż tysiąc armat.

Podobno planowanie i podejmowanie decyzji przez Churchilla – zarówno politycznych, jak i wojskowych – było proste i skuteczne. Jego ujmująca i silna osobowość pomogła scementować sojusz „Wielkiej Trójki” pomiędzy Wielką Brytanią, Rosją i Stanami Zjednoczonymi, który doprowadził do wygrania największej wojny, jaką kiedykolwiek znał świat.

Należy również zauważyć, że Churchill był artystą, historykiem i pisarzem, a jego prace przyniosły mu literacką Nagrodę Nobla.

Została nazwana Oprah z Appalachii, Barbie z backwoods, która zbudowała muzyczne i rozrywkowe imperium na twardych, domowych wartościach i błyskotliwym uśmiechu, który zamieniał deszcz w tęczę.

Wie też co nieco o przywództwie.

Dolly Parton od samego początku zjednała sobie publiczność; młoda piosenkarka świeżo po dzieciństwie spędzonym u podnóża Great Smoky Mountains. Miała nadzieję, że przyszłość może być lepsza niż teraźniejszość, a potem włożyła emocjonalną siłę, aby tak się stało.

Jednym z jej ulubionych powiedzeń jest: „jeśli chcesz tęczy, musisz znosić deszcz!”

Trzy cechy przywódcze, które pomagają uczynić z niej ikonę, którą jest, zostały najlepiej opisane przez Harvard Business Review:

Darowanie. Liderzy dają z siebie wszystko, aby inni mogli odnieść sukces. Oznacza to, że poświęcasz czas na coaching i rozwój swoich ludzi. Odciągnij ich na bok, gdy są bardzo ambitni i daj im ramię do wypłakania się, gdy czasy są trudne.

Wybaczanie. Ludzie popełniają błędy. Jeśli uznają je i dążą do zadośćuczynienia, idź naprzód. Pogódź się z tym. Lider nie może sobie pozwolić na urazy; negatywnie wpływają one na innych i wysysają energię z zespołu.

Kochanie. Zastosuj to w swojej pracy. Miej pasję do tego, co robisz; będzie się to odbijać na całym zespole. Lider, który lubi swoją pracę i ludzi, z którymi pracuje, jest liderem, który zachęca ludzi do podążania za jego przykładem.

Założyciel najbardziej płodnej i dochodowej firmy rozrywkowej na świecie przez lata przyjmował wiele stylów przywództwa.

Jednak w początkowych latach swojego istnienia, w okresie poprzedzającym II wojnę światową, Disney budował początki swojego imperium, opierając się głównie na przywództwie uczestniczącym.

Jest to styl przywództwa, w którym ceni się wkład członków zespołu i rówieśników, choć ostateczna odpowiedzialność za podjęcie ostatecznej decyzji spoczywa na liderze.

Pod koniec lat trzydziestych XX wieku, na przykład po ogromnym sukcesie Królewny Śnieżki, Disney budował ogromny kompleks studyjny w Burbank w Kalifornii. Musiał znaleźć i zatrudnić ponad 700 wykwalifikowanych artystów, często podróżując po kraju, aby ich zwerbować. Jako zachętę zaoferował nawet opłacenie ich nauki, aby pomóc im w doskonaleniu umiejętności.

Sama natura pełnometrażowych produkcji animowanych wymagała grup ludzi skupiających się z niezwykłą dbałością o szczegóły i ciągłość. Tego rodzaju rozrywki nigdy wcześniej nie robiono. Disney musiał stworzyć model.

Na wielu historycznych fotografiach z tamtej epoki, Disney najczęściej siedzi przy stole kreślarskim lub tablicy, z tuzinem innych artystów – czasem nawet 40 – skrupulatnie planujących i tworzących sceny i postacie.

Disney wiedział, że zbyt wielu kucharzy może zepsuć zupę, więc upewniał się, że ludzie rozumieją jego wizję historii i sposób, w jaki chciał je opowiedzieć.

Stworzenie pojedynczej historii wymagało dziesiątek tysięcy godzin pracy artystycznej, a to oznaczało opanowanie umiejętności przywództwa uczestniczącego.

Był czas, że Arianna Huffington została nazwana „najbardziej mobilną w górę Greczynką od czasów Ikara”,”urodzoną w Atenach, wykształconą w Cambridge potentatkę i znawczynię mediów.

Ale czas ma sposób na zaokrąglanie krawędzi, a styl przywództwa Huffington różni się znacznie od tego, jaki prezentowała pokolenie temu, gdy po raz pierwszy stała się sławna.

W czasach, gdy walczyła o przyczółek w branży zdominowanej przez megakorporacje, była liderem w stylu Pacesetter, mającym obsesję na punkcie robienia wszystkiego tak skutecznie, jak to tylko możliwe.

Podczas gdy starannie tworzyła Huffington Post, ogólnokrajową stronę internetową z wiadomościami politycznymi i blogami, pracowała 18 godzin dziennie, 7 dni w tygodniu, a wszystko to wydawało się tak naturalne dla kobiety, która spędziła większość swojego dorosłego życia w świetle reflektorów politycznych.

Pewnego dnia w 2007 roku dosłownie upadła z wyczerpania, a jej światopogląd uległ zmianie.

Kontynuowała budowanie Huffington Post, aby osiągnąć dzisiejszy sukces (w 2011 roku została kupiona przez AOL za 315 milionów dolarów), ale stała się również krajowym działaczem na rzecz równowagi między pracą a życiem, z dużym naciskiem na życie.

Wraz z tym nastąpiła konwersja w kierunku stylu przywództwa służebnego, w którym pozytywna kultura korporacyjna jest budowana wokół uczciwości, hojności i morale grupy,

„Zarówno mój własny styl przywództwa, jak i innych liderów w HuffPost, jest bardzo zbliżony do bycia w środku koła, a nie na szczycie góry, krzycząc w dół”, powiedziała magazynowi Director. „Szukam również ludzi, którzy nie są zbyt reaktywni i łatwo ulegają wyzwaniom, przed którymi biznes staje każdego dnia.”

Mówi się, że nawet najlepsze plany bitewne wylatują przez okno w momencie rozpoczęcia strzelaniny.

Tak nieprzewidywalna i destrukcyjna jest wojna.

W dużej mierze wyjaśnia to również, dlaczego Colin Powell wyrósł na doskonały przykład przywództwa sytuacyjnego.

Pozostaje on jedną z najbardziej podziwianych postaci w Ameryce, człowiekiem, którego prestiż wykracza poza linie partyjne i ideologię polityczną.

Lider sytuacyjny nie trzyma się jednego stylu, ale dostosowuje się w zależności od sytuacji.

Było to szczególnie istotne w niezwykłej karierze Powella. Ten urodzony w Harlemie przyszły generał, w miarę jak piął się po szczeblach kariery, musiał przystosować się do wojskowej biurokracji i politycznej rzeczywistości.

Wkrótce okazało się, że pracuje u boku prezydentów, począwszy od drugiej kadencji Richarda Nixona. To wymagało zupełnie innego zestawu umiejętności i zasad przywódczych.

W swojej książce It Worked for Me: In Life and Leadership, Powell przedstawia czytelnikowi szereg realiów życia zawodowego i prywatnego. Na przykład, nie każdy awansuje, ponieważ po prostu nie ma tak wielu miejsc na szczycie. A dla tych, którzy zdecydowali się pracować non stop długie godziny, tych, których czule nazywa „zajętymi draniami”, muszą lepiej ustalić priorytety i trochę odpocząć.

Jest też fanem powiedzenia, że „Z niektórymi ludźmi spędzasz wieczór: z innymi go inwestujesz.” Innymi słowy, jeśli będziesz stacjonował z orłami, nauczysz się latać wysoko.

W swoim biznesie, podobnie jak w życiu, jest najwyższą perfekcjonistką; czy to gotując, uprawiając ogród, zajmując się rozrywką, pisząc książki – czy też tworząc wielokanałowe operacje medialne, których zazdroszczą jej marketerzy.

Taka po prostu jest.

Martha Stewart, założycielka Martha Stewart Living Omnimedia, jest przedsiębiorcą, który zawsze skupiał się na każdym drobiazgu. To się opłaciło. Poszła dalej, aby stać się jednym z najbardziej rozpoznawalnych marek na świecie.

Czy ją podziwiasz, czy nie, jest skrupulatny, wymagający i sukces. Dużym powodem, dla którego była tak odporna, jest jej autokratyczny styl zarządzania.

Bliscy mówią, że ten wymagający styl wydawał się być jej naturalną częścią.

Inni sugerują, że czekałby ją jeszcze większy sukces, gdyby nie polegała tak mocno na tym potencjalnie szkodliwym stylu.

Często mówi się, że styl autokratyczny działa, dopóki nie zawiedzie.

To może być prawda, ale jak dotąd Martha Stewart miała większy wpływ na to, jak Amerykanie jedzą, bawią się i dekorują swoje domy, niż prawdopodobnie jakakolwiek inna osoba.

Marc Russell Benioff, założyciel, prezes i dyrektor generalny firmy Salesforce, Inc, zawrócił branżę oprogramowania na głowie.

Jego firma, zwana po prostu salesforce.com, jest globalnym przedsiębiorstwem działającym w chmurze obliczeniowej z siedzibą w San Francisco. Magazyn Forbes co roku od 2011 roku nazywa Salesforce, Inc. najbardziej innowacyjną firmą w Ameryce. Firma oferuje szeroki zakres usług internetowych w zakresie relacji z klientami i zarządzania klientami.

Mimo że Benioff jest nazywany „szorstkim” i często ma wieczny cień na piątej godzinie, emanuje prawdziwą pasją do swojej pracy. Jego misja jest tak jasna, że opatrzył ją znakiem towarowym: „The End of Software.”

Dzięki Salesforce firmy nie muszą już kupować własnego oprogramowania, a w wielu przypadkach nawet posiadać infrastruktury informatycznej. Wystarczy, że za odpowiednią cenę podłączysz się do chmury saleforce.com, a ona zrobi to wszystko za Ciebie.

Benioff został uznany za jedną z 50 najmądrzejszych osób w branży technologicznej oraz za jedną z 50 najlepszych osób w biznesie, częściowo dlatego, że salesforce osiągnęła największy wzrost w czasie, gdy światowa gospodarka przeżywała jeden z najtrudniejszych okresów spowolnienia.

Benioff jest również pionierem zintegrowanego modelu filantropijnego 1/1/1, w ramach którego firmy przekazują 1% zysków, 1% kapitału własnego i 1% godzin pracy na rzecz społeczności, którym służą.

Teddy Roosevelt żył życiem większym niż życie, i w ten sposób, zostawił swój ślad w historii.

Był człowiekiem czynu, założycielem słynnej jednostki kawalerii ochotniczej zwanej „Rough Riders” i pierwszym urzędującym prezydentem, który w czasie sprawowania urzędu podróżował poza granice Stanów Zjednoczonych.

Był przede wszystkim mistrzem w uchwyceniu chwili.

Na przykład, gdy Kongres zwlekał z budową Kanału Panamskiego, a opinia publiczna nie chciała się nim zainteresować, Roosevelt kazał zrobić sobie zdjęcie przy sterach 95-tonowej łopaty parowej kopiącej rów przez panamską dżunglę, a projekt ten podbił wyobraźnię opinii publicznej.

Aby umocnić pozycję Ameryki jako światowej potęgi militarnej, nakazał pomalowanie 16 dużych statków na biało przed wypłynięciem z Hampton Roads i tak narodziła się Wielka Biała Flota. W jeszcze innym ikonicznym momencie Roosevelt odmówił zastrzelenia młodego niedźwiedzia, który został już schwytany przez myśliwych. Nazwał tę praktykę niesportową. Amerykańska opinia publiczna nazwała go Teddy bear, i w ten sposób określenie wypchanego zwierzęcia weszło do powszechnego użycia.

Roosevelt przygotował kraj na gwałtowne zmiany, które nastąpiły wraz z wejściem rewolucji przemysłowej na wysokie obroty. Pobił korporacyjnych dobroczyńców, dzięki czemu zyskał przydomek Trust Buster, i zamienił stosunkowo słabą pozycję prezydenta w „bully pulpit”.”

Mary Kay Ash, założycielka firmy Mary Kay Cosmetics, postawiła sobie za cel wyrównanie szans poprzez stworzenie zupełnie nowej generacji sprzedawczyń.

Opanowała sprzedaż, sprzedając książki od drzwi do drzwi. W 1963 r. przeszła na emeryturę z firmy produkującej artykuły gospodarstwa domowego po tym, jak została pominięta przy awansie na rzecz mężczyzny, którego sama szkoliła.

Ale dopiero się rozkręcała.

Ash stworzyła firmę dla pracujących kobiet, aby upewnić się, że są one traktowane jednakowo i awansują w oparciu o zasługi. Sukces w biznesie wynikał z zachęcania sprzedawców do skupiania się na produktach, które niekoniecznie były najbardziej dochodowe, ale które czuli, że mogą dobrze sprzedać.

Kluczową zasadą było zachęcanie zarówno pracowników korporacji, jak i niezależnych sprzedawców, aby zachowywali się tak, jakby każda napotkana osoba nosiła na szyi tabliczkę z napisem „Spraw, abym poczuł się ważny”.

Jako trenerka, prezentowała silny sposób myślenia o przywództwie. Wierzyła w siebie i w innych.

Na pierwszym miejscu stawiała indywidualny sukces każdego członka swojego zespołu sprzedaży, więc sukces jej firmy wkrótce za tym podążał.

Ash wierzyła, że ważne jest nagradzanie pracowników, więc rozdawała wakacje, biżuterię i różowe Cadillaki swoim najlepszym pracownikom.

Przez to wszystko sukces jej firmy pochodził od dobrze wyszkolonych i pewnych siebie członków zespołu.