12 prezydenckich pseudonimów i ich niezwykłe pochodzenie

Pseudonimy nadawane amerykańskim dowódcom były tak różne jak sami ludzie. Niektóre z nich ukazywały militarne zwycięstwa i cechy przywódcze, aby wprowadzić kandydatów na narodową scenę, podczas gdy inne ujawniły ciemną stronę amerykańskiej polityki. Oto historia kryjąca się za niektórymi legendarnymi prezydenckimi pseudonimami:

James 'Little Jemmy' Madison odegrał krytyczną rolę w narodzinach Ameryki

Urodzony w Wirginii James Madison był współautorem „Federalist Papers” wraz z Alexandrem Hamiltonem i Johnem Jayem, zyskując przydomek „Ojca Konstytucji” za rolę, jaką odegrał w sporządzeniu i propagowaniu przełomowego dokumentu.

Ale ten polityczny mocarz Ojciec Założyciel był również najkrótszym prezydentem w historii Ameryki, prawdopodobnie stojąc na zaledwie 5 stóp 4 cale wzrostu. Znany rodzinie i przyjaciołom jako Jemmy, jego drobna postura i słaby wygląd fizyczny sprawiły, że niektórzy krytycy nazywali go „Małym Jemmy” lub „Jego Małą Mością”. Jeden ze współczesnych zażartował, że był „nie większy niż pół kawałka mydła”. Autor Washington Irving nie był bardziej uprzejmy, zauważając podczas inauguracji Madisona w 1809 roku, że przypominał on „zwiędłe małe jabłko”. Dla porównania, jego kolega z Wirginii, Thomas Jefferson, który przy 6 stopach i 2 calach górował nad większością swoich rodaków, został nazwany „Długim Tomem”.

Andrew 'Old Hickory' Jackson jechał na populistycznej fali do Białego Domu

Pierwszy przybysz z Zachodu, który został prezydentem, Andrew Jackson został osierocony w młodym wieku i miał niewiele formalnego wykształcenia, ale został prawnikiem i politykiem w swoim adoptowanym Tennessee. Kiedy wybuchła wojna z Wielką Brytanią w 1812 roku, wiecznie ambitny Jackson dostrzegł okazję. Mocno lobbował za nominacją wojskową i pomimo reputacji zuchwałego i gwałtownego temperamentu, został mianowany generałem majorem milicji Tennessee.

Podczas kampanii przeciwko Indianom Creek (brytyjskim sprzymierzeńcom w czasie wojny), niezłomność i determinacja Jacksona przyniosły mu podziw jego żołnierzy, którzy twierdzili, że był silny jak drzewo hikorowe. Jego zwycięstwa, włączając w to kulminacyjną bitwę o Nowy Orlean w 1815 roku, uczyniły go bohaterem narodowym, a jego zwolennicy wykorzystali jego sławę, wysuwając go na kandydata na prezydenta. Jackson przegrał zacięty wyścig w 1824, ale „Old Hickory” zwyciężył w 1828, sprawując dwie kontrowersyjne kadencje.

Zwycięstwa wojskowe Zachary’ego 'Old Rough and Ready' Taylora pomogły mu zostać prezydentem

Zachary Taylor urodził się w Wirginii i dorastał na granicy Kentucky, jako dziecko zamożnych farmerów. Podobnie jak Jackson, miał niewielkie formalne wykształcenie, a w 1808 roku wstąpił do armii amerykańskiej jako pierwszy porucznik. Następne 40 lat spędził w wojsku, dowodząc oddziałami w Wojnie 1812 roku, Wojnie Czarnego Jastrzębia i Drugiej Wojnie Seminole.

Taylor był przyziemnym, bezpretensjonalnym przywódcą, który chętnie dzielił trudności i niedostatki swoich kolegów żołnierzy. Jego gotowość do wejścia w bagno ze swoimi ludźmi przyniosła mu ich niezłomną lojalność – i przydomek „Old Rough and Ready”. Stał się gwiazdą narodową dzięki swoim zwycięstwom podczas wojny meksykańsko-amerykańskiej pod Palo Alto, Monterrey i Buena Vista, co przyniosło mu porównania do George’a Washingtona i Jacksona. Jego domowy sposób bycia sprawił, że był atrakcyjnym kandydatem politycznym. Zaledwie kilka miesięcy po formalnym zakończeniu wojny w 1848 roku został wybrany na prezydenta, ale pełnił tę funkcję zaledwie 16 miesięcy, zanim zmarł na zapalenie żołądka i jelit

Wrogowie Johna 'His Accidency' Tylera uważali go za niespodziewanego prezydenta

John Tyler urodził się w arystokracji Wirginii, jako syn sędziego i polityka, który był współlokatorem Jeffersona w college’u. Przez całe życie wierzący w prawa stanów, walczący z rosnącą władzą federalną, Tyler zaszokował swoich zwolenników i sprzymierzeńców, gdy zerwał z kolegą Demokratą Jacksonem i jego partią, rezygnując z mandatu senatora w proteście w 1836 roku. Jego niezależna reputacja (i pochodzenie jako posiadacza niewolników z Południa) uczyniły go atrakcyjnym kandydatem do zrównoważenia mandatu prezydenckiego Partii Whig w 1840 roku. Ponieważ żaden prezydent nigdy nie zmarł w trakcie urzędowania, niewielu obawiało się, że Tyler zastąpi głównego kandydata, Williama Henry’ego Harrisona. Harrison był starym bohaterem wojennym, dzięki zwycięstwu nad przywódcą rdzennych Amerykanów Tecumsehem w bitwie pod Tippecanoe w 1811 roku, a hasło kampanii i piosenka „Tippecanoe and Tyler Too” pomogły pchnąć tę parę do Białego Domu.

Ale zaledwie miesiąc po zaprzysiężeniu Harrison nie żył, nabawiwszy się przeziębienia, które przerodziło się w zapalenie płuc podczas wygłaszania długiej mowy inauguracyjnej w zimnym deszczu. Choć konstytucja nie stanowiła wyraźnie, że wiceprezydent automatycznie przejmuje pełnię uprawnień prezydenckich, Tyler właśnie to zrobił. Wkrótce jednak popadł w konflikt z Whigami, a jego rosnąca lista wrogów politycznych szybko nazwała go „Jego Przypadłością”. Jako człowiek bez partii, na krótko wystartował w wyborach w 1844 roku, zanim wycofał swoją kandydaturę z powodu braku poparcia.

Abraham 'Honest Abe' Lincoln miał wiele przydomków

Szesnasty prezydent Ameryki pochodził ze słynnych skromnych korzeni, urodził się w jednopokojowej chacie z bali w Kentucky. Nie miał formalnego wykształcenia, ale był samoukiem i był ambitny. Wykonywał szereg prac dorywczych i wykorzystywał swoją szczupłą sylwetkę na swoją korzyść jako zapaśnik, uzyskując rekord 299-1, co przyniosło mu jeden z pierwszych przydomków, „Wielki Zapaśnik” i miejsce w Narodowej Zapaśniczej Galerii Sławy.

W połowie lat dwudziestych Abraham Lincoln przeniósł się do New Salem, Illinois, gdzie pracował jako sklepikarz, poczmistrz i właściciel sklepu. To właśnie tutaj Lincoln zyskał reputację uczciwego, podobno wyganiał klientów ze swojego sklepu, jeśli przypadkowo ich okradł. „Uczciwy Abe” został prawnikiem i osiadł w Springfield, gdzie został wybrany na jedną kadencję w Kongresie. Gdy Lincoln bez powodzenia startował przeciwko Stephenowi Douglasowi w wyścigu do Senatu w 1858 r., Douglas zwierzył się przyjacielowi, że reputacja Lincolna jako prawdomównego i uczciwego czyni go atrakcyjnym kandydatem.

Gdy za dwa lata Lincoln ubiegał się o urząd prezydenta, przyjaciele i zwolennicy starali się obrócić jego skromne pochodzenie na jego korzyść, maszerując na Republikańską Konwencję Narodową w Chicago z zestawem sztachet ogrodzeniowych, które, jak twierdzili, Lincoln, „rozłupywacz sztachet”, rozłupał w młodości. Przezwisko szybko się przyjęło i pomogło Lincolnowi zaistnieć w świadomości narodowej. Jako prezydent, przywództwo i ewolucja Lincolna w kwestii niewolnictwa doprowadziły do wydania przez niego Proklamacji Emancypacji i poparcia 13 Poprawki znoszącej niewolnictwo, co przyniosło mu ostatni przydomek „Wielki Emancypator”.”

Rutherford 'Rutherfraud' Hayes wkraczał do Białego Domu pod chmurą kontrowersji

Urodzony w Ohio Rutherford B. Hayes był adwokatem, weteranem wojny secesyjnej, kongresmenem i byłym gubernatorem Ohio, gdy w 1876 roku został republikańskim kandydatem na prezydenta. Był to czas wielkiego niepokoju w amerykańskiej polityce. Kierowane przez republikanów wysiłki na rzecz zabezpieczenia praw Afroamerykanów w byłej Konfederacji, znane jako Rekonstrukcja, trwały już ponad dekadę, a znaczna część kraju, zarówno Północ, jak i Południe, była coraz bardziej znużona federalną okupacją kilku południowych stanów. Republikański prezydent Ulysses S. Grant cieszył się popularnością, ale jego administracja była pogrążona w skandalu, a recesja gospodarcza wzięła górę.

W dniu wyborów demokrata z Nowego Jorku Samuel Tilden zdobył większość głosów. Ale kiedy głosy w trzech południowych stanach wydawały się zbyt bliskie, zwołano komisję Kongresu i na kilka dni przed inauguracją Hayes został ogłoszony zwycięzcą. Jego przeciwnicy natychmiast zaczęli krzyczeć, oskarżając Hayesa i Republikanów o zawarcie zakulisowego układu (znanego jako Kompromis z 1877 roku), który dał Hayesowi Biały Dom w zamian za jego obietnicę zakończenia Rekonstrukcji – i nazywając go „Jego Oszustwem” i „Rutherfraudem” Hayesem. W rzeczywistości republikańscy przywódcy podjęli decyzję o porzuceniu rekonstrukcji jeszcze przed wyborami, a Hayes usunął nieliczne pozostałe wojska federalne kilka miesięcy później. Pomimo kontrowersji towarzyszących jego wyborowi, Hayes okazał się kompetentnym, choć ostrożnym prezydentem i z łatwością wygrał reelekcję w 1880 roku.

William 'Big Bill' Taft zmagał się ze swoją wagą przez większość życia

Jedyny prezydent USA, który również zasiadał w Sądzie Najwyższym, William Howard Taft otrzymał przydomek „Big Lub” podczas studiów w Yale i do czasu, gdy został sekretarzem wojny Theodore’a Roosevelta w 1904 roku, ważył ponad 300 funtów. W dążeniu do zrzucenia wagi, Taft skonsultował się z brytyjskim dietetykiem, który postawił go na ograniczonej (dla Tafta, w każdym razie) diecie o wysokiej zawartości białka i niskiej zawartości węglowodanów i nalegał, by prowadził dziennik żywności. Do kwietnia 1906 roku Taft stracił prawie 60 funtów.

Ale w końcu porzucił dietę i do czasu, gdy został wybrany w 1908 roku, rzucił na szalę ponad 350 funtów. „Big Bill”, jak go również nazywano, pochłaniał ogromne ilości jedzenia każdego dnia, jak wyszczególniono w książce gosposi, i wściekał się na próby ograniczenia jego diety. Często powtarzana historia o tym, że Taft utknął w wannie w Białym Domu nie jest prawdziwa, ale miał specjalnie zaprojektowane i dopasowane wanny do swojego użytku. Taft po raz kolejny stracił na wadze po opuszczeniu Białego Domu, ale szkody zostały już wyrządzone i zmarł na chorobę serca w 1930 roku.

Herbert 'Wielki Humanitarysta' Hoover uratował życie milionom ludzi

Choć Herbert Hoover jest pamiętany przez wielu za jego postrzegany brak interwencji rządowej w pierwszych latach Wielkiego Kryzysu, zdobył Biały Dom w 1928 roku w dużej mierze dzięki skutecznemu poradzeniu sobie z serią kryzysów ponad dekadę wcześniej. Gdy w 1914 roku rozpoczęła się I wojna światowa, Hoover był inżynierem milionerem, ale jego kwakierskie wychowanie sprawiło, że odpowiedział na wezwanie, gdy głód zagroził milionom obywateli w Europie. Hoover założył ochotniczą organizację pomocy humanitarnej, która wysyłała żywność do Belgii i Francji.

W 1917 roku dołączył do nowo utworzonej Amerykańskiej Agencji Żywności, kierując racjonowaniem i ochroną żywności po przystąpieniu Ameryki do wojny. Kontynuował swoje wysiłki po wojnie, a jego American Relief Administration dostarczyła ponad 34 miliony ton żywności do ogarniętej wojną Europy. W 1921 roku wkroczył do akcji, zakładając obozy w Rosji Radzieckiej, które wkrótce żywiły ponad 11 milionów ludzi każdego dnia. Wdzięczni obywatele zbudowali hołdy dla Hoovera, w tym belgijski posąg przedstawiający go jako Izydę, egipskiego boga życia.

Franklin 'Wielki Sfinks' Roosevelt miał zamiłowanie do tajemnic

Franklin D. Roosevelta, którego patrycjuszowskie pochodzenie czyniło go mało prawdopodobnym orędownikiem ubogich i uciśnionych, a jego wybór w 1932 r. i wprowadzenie radykalnej polityki Nowego Ładu, która miała zakończyć Wielki Kryzys, doprowadziły do tego, że wielu zamożnych przeciwników określało go mianem „zdrajcy swojej klasy”. Dla wielu Amerykanów Roosevelt był narodowym cheerleaderem, podnoszącym kraj na duchu pogawędkami przy ognisku i twierdzeniem, że Ameryka nie ma się czego bać, ale boi się samej siebie. Ale za publicznym wizerunkiem kryła się bardziej złożona osobowość, skłonna do utrzymywania sekretów i trzymania najskrytszych myśli w tajemnicy.

W 1939 roku, kiedy Roosevelt decydował się ubiegać o bezprecedensową trzecią kadencję prezydencką, ta nieprzejrzystość była w pełni widoczna, co doprowadziło do tego, że reporterzy i karykaturzyści polityczni nazywali go „Wielkim Sfinksem”, ponieważ odmawiał odpowiedzi na ich pytania. Na dorocznym obiedzie dla reporterów w tym samym roku Roosevelt został obdarowany wysokim na 8 stóp sfinksem z papier mâché, wykonanym na jego podobieństwo. Roosevelt, oczywiście, wygrał, a sfinks pozostaje na wystawie w jego prezydenckim muzeum.

Lyndon 'Landslide Lyndon' Johnson underhanded political dealings

Lyndon B. Johnson urodził się w trzypokojowym domu w wiejskim Teksasie, a jego rodzina często z trudem dawała sobie radę. Zanim zajął się polityką, pracował jako nauczyciel w społeczności meksykańsko-amerykańskiej, w której dominowała niższa klasa. W 1937 r. wygrał wybory na zwolnione niedawno miejsce w Izbie Reprezentantów i 28-letni Johnson rozpoczął trwającą kilkadziesiąt lat karierę w Kongresie. W 1941 r. przegrał bliski wyścig do Senatu USA, wśród zarzutów o oszustwa po obu stronach.

Siedem lat później Johnson wystartował po raz drugi do Senatu, ale został wplątany w kolejny skandal wyborczy podczas prawyborów demokratów przeciwko popularnemu gubernatorowi Teksasu Coke’owi Stevensonowi. Wczesne wyniki w dniu wyborów wskazywały na wyraźną przewagę Stevensona, ale wyścig podejrzanie się zawęził, gdy w kolejnych dniach „znaleziono” i policzono więcej głosów. Podczas gdy nieprawidłowości w głosowaniu i jawna kradzież nie były rzadkością w Teksasie i innych stanach, działania ekipy Johnsona wzbudziły zdziwienie. Jednak jego niewielka, bo licząca 87 głosów przewaga została utrzymana, a nowy senator Johnson wrócił do Waszyngtonu z nowym przydomkiem, z którego trudno mu było się otrząsnąć: „Landslide Lyndon”. Pomimo tego, jak zdobył swój mandat, Johnson stał się jednym z najpotężniejszych senatorów w historii, następnie wiceprezydentem i w końcu prezydentem, gdzie w 1964 roku naprawdę odniósł zwycięstwo w osuwisku, zdobywając ponad 60 procent głosów powszechnych (wciąż rekord) i ponad 90 procent głosów elektorskich.

Richard 'Tricky Dick' Nixon nie został ukuty podczas Watergate

Dwa lata po tym, jak LBJ zdobył swój fotel w Senacie, Richard Nixon prowadził w Kalifornii własną, brutalną kampanię. Nixon został wybrany do Izby Reprezentantów cztery lata wcześniej, szybko zyskując reputację zagorzałego antykomunisty i odgrywając kluczową rolę w sprawie przeciwko Algerowi Hissowi, urzędnikowi Departamentu Stanu, któremu zarzucano, że jest sowieckim szpiegiem. Przeciwnikiem Nixona była członkini Kongresu Helen Gahagan Douglas, była aktorka, która została pierwszą kobietą w Kalifornii jako przedstawicielka Demokratów.

Lewicowa Douglas została oskarżona o posiadanie komunistycznych powiązań (nie mały strach w szczytowym okresie czerwonego strachu), a jej demokratyczny przeciwnik w prawyborach nazwał ją „Różową Damą”. Nixon skorzystał z tych oskarżeń, ale upewnił się też, że zabezpieczył swoje polityczne bazy. Rozesłał różowe broszury atakujące lojalność Douglas. Wykorzystał lukę w prawie kalifornijskim, aby zarejestrować się zarówno na liście wyborców demokratów jak i republikanów, a następnie rozesłał do setek tysięcy potencjalnych wyborców ulotki pocztowe, w których fałszywie twierdził, że Nixon jest demokratą, a w innych starał się ukryć swoją przynależność partyjną, próbując w ten sposób przyciągnąć wyborców, którzy uważali Douglasa za zbyt radykalnego. Los Angeles Daily News (którego wydawca był pierwotnym przeciwnikiem Douglasa) krzyczał, publikując serię artykułów potępiających kampanię „Tricky Dicka”, ale bezskutecznie. Nixon z łatwością wygrał wybory, zdobywając ponad 700,000 głosów.

Ronald 'Great Communicator' Reagan pomógł przekształcić politykę prezydencką

Jako dziecko Ronald Reagan otrzymał przezwisko „Dutch” od ojca, który uważał, że jego syn „wygląda jak gruby, mały Holender”. Przezwisko to utrwaliło się i było często używane przez rodzinę i przyjaciół przez całe jego życie. Jego występ w popularnym filmie z 1940 roku Knute Rockne: All American jako gracz futbolu Notre Dame George Gipp zarobił mu inny przydomek za jego prośbę na łożu śmierci, aby jego zespół „wygrał jeden dla Gippera”.

Jak Reagan przeszedł drogę od aktora do mówcy publicznego i polityka, wykorzystał umiejętności, które rozwinął do stworzenia unikalnej osobowości i sposobu zwracania się do publiczności (a później wyborców), aby dwukrotnie wygrać wybory na gubernatora Kalifornii. W późnych latach 70-tych, The New York Times zauważył, że Reagan był „wielkim komunikatorem” i to trafne określenie utrwaliło się, ponieważ Reagan opanował mass media jako nowe narzędzie polityczne.