Triumf regeneracyjnego projektowania, 747 Wing House przetwarza części samolotu w poetyckie formy dachowe. Boeing miał trafić na śmietnik, zanim S.E.A. przechwyciło go i ponownie wyobraziło sobie jako architekturę. Skrzydła i stabilizatory ogonowe zostały zaprojektowane jako struktury samonośne, co czyni je idealnymi lekkimi profilami dachowymi o dużej rozpiętości. Projekt ten reprezentuje zaangażowanie firmy S.E.A. w maksymalne wydłużenie cyklu życia budynków i produktów w nowatorski sposób.
Tradycja radykalnego ponownego użycia definiuje historyczny genius loci tego miejsca. Pięćdziesięciopięcioakrowa nieruchomość jest częścią historycznej posiadłości Tony’ego Duquette’a, charakteryzującej się rozmaitymi głupstwami, które hollywoodzki scenograf zbudował z ponownie wykorzystanego złomu przemysłowego. Kontynuując to dziedzictwo, planuje się, że inne części Boeinga 747 staną się nowymi pawilonami i rzeźbami na całym terenie. Wing House jest więc artystyczną odpowiedzią na spuściznę Duquette’a w XXI wieku.
Wiele z wcześniejszych podkładek i ścian oporowych zostało zachowanych, aby zminimalizować wpływ projektu na krajobraz. Główny budynek wykorzystuje jedno skrzydło, jak również stabilizatory ogonowe dla dachu, podczas gdy domek dla gości jest przykryty przez pozostałe skrzydło. Dachy sprawiają wrażenie unoszących się dzięki zastosowaniu stalowych ram usztywniających, które strategicznie łączą się z punktami na skrzydłach, gdzie wcześniej zamontowane były silniki. Dzięki temu ściany zewnętrzne są bezramowe, od podłogi do sufitu z samonośnego szkła, zapewniając wysublimowane, panoramiczne widoki na Boney Mountain i Serrano Valley