Skuteczność czterech podstawowych klas leków przeciwnadciśnieniowych (diuretyków, inhibitorów konwertazy angiotensyny, antagonistów wapnia, leków hamujących receptory adrenergiczne) porównywano za pomocą krzyżowej ankiety dokumentacji medycznej między lipcem 1997 a styczniem 1998 roku. Badano wyłącznie przypadki nadciśnienia tętniczego, u których zastosowano początkową monoterapię. Oceniano: 1) odpowiedź ciśnienia tętniczego po miareczkowaniu leku oraz 2) odpowiedź ciśnienia tętniczego w fazie podtrzymującej. Przebadano 200,809 pacjentów. Po miareczkowaniu dawki, średnia redukcja skurczowego ciśnienia krwi przy zastosowaniu antagonistów wapnia (33 +/- 24 mmHg, średnia +/- SD) była lepsza niż w przypadku innych leków (p < 0,05), podczas gdy nie było różnicy w redukcji skurczowego ciśnienia krwi w przypadku pozostałych trzech klas leków. Średnie obniżenie rozkurczowego ciśnienia tętniczego za pomocą antagonistów wapnia (17 +/- 9 mmHg) było lepsze niż inhibitorów konwertazy angiotensyny (13 +/- 9, p = 0,02), ale bez istotnej różnicy w porównaniu z pozostałymi dwiema klasami leków. Nie stwierdzono różnicy w redukcji rozkurczowego ciśnienia tętniczego w porównaniu z diuretykami, inhibitorami konwertazy angiotensyny i lekami hamującymi układ adrenergiczny. W fazie podtrzymującej wskaźnik odpowiedzi dla antagonistów wapnia (82,6%) był lepszy niż dla inhibitorów konwertazy angiotensyny (54,2%, p = 0,004), ale nie był lepszy niż dla pozostałych dwóch grup leków. Wskaźniki odpowiedzi dla diuretyków, inhibitorów konwertazy angiotensyny i leków hamujących układ adrenergiczny nie różniły się statystycznie.