Abstrakt
W początkowym okresie nowożytnej historii Europy monarchia absolutna wyszła z ogólnego kryzysu, by utrzymać swoją pozycję jako dominująca forma rządów od Hiszpanii po Rosję, a przede wszystkim we Francji. Panowanie Ludwika XIV można tam nazwać apogeum absolutyzmu, a pierwsze dokumenty (nr 1, 2 i 3) mają na celu promowanie dyskusji na temat natury władzy Ludwika oraz wczesnych i późniejszych zagrożeń dla niej. Podczas gdy Ludwik panował we Francji, Romanowowie budowali swoją władzę na wschodnich krańcach Europy. Piotr Wielki doprowadził ten proces do końca, a dokument nr g jest oceną jego pracy przez jednego z wielu cudzoziemców, którzy weszli do jego służby. Katarzyna Wielka rozwijała i udoskonalała państwo stworzone przez Piotra, starając się, na przykład, nadać mu ideologiczne podstawy oświeconego despotyzmu (nr 6). Jej despotyzm stał się mniej oświecony po poważnym zagrożeniu w postaci buntu Pugaczowa, którego dekrety odzwierciedlały ideologię różnych grup biorących w nim udział (nr 7). Żywym zagrożeniem dla absolutyzmu w ogóle w XVII w. był sukces Zjednoczonych Prowincji Niderlandów, które robiły wrażenie na przybyszach z zagranicy, takich jak sir William Temple z odrodzonej monarchii angielskiej. W XVIII wieku absolutyzm był atakowany z kilku stron, w tym intelektualnej. Widać to było we wpływie Encyklopedii, której prospekt zamieszczono tu jako dokument nr 8, oraz w narastającym kryzysie znacznie większym niż ten z XVII w., który miał być ogromnym wstrząsem dla rządów wszystkich narodowości, w tym dla Republiki Niderlandzkiej (nr 9), i usunąć monarchię absolutną z jednej z jej głównych pozycji we Francji.