Akolita, (z greckiego akolouthos, „sługa”, „towarzysz” lub „wyznawca”), w Kościele rzymskokatolickim osoba instalowana do posługi w celu asystowania diakonowi i kapłanowi w celebracjach liturgicznych, zwłaszcza w liturgii eucharystycznej. Pierwsza prawdopodobna wzmianka o tym urzędzie pochodzi z czasów papieża Wiktora I (189-199), a w dokumentach rzymskich po IV wieku pojawia się on często. Akolici istnieli również w Afryce Północnej, ale nie byli znani poza Rzymem i Afryką Północną aż do X wieku, kiedy to zostali wprowadzeni w całym Kościele Zachodnim. Sobór Trydencki (1545-63) zdefiniował ten zakon i miał nadzieję reaktywować go na płaszczyźnie duszpasterskiej, ale stał się on tylko obrzędem przygotowawczym, czyli zakonem mniejszym, prowadzącym do kapłaństwa. Dyrektywa papieża Pawła VI (obowiązująca od 1 stycznia 1973 r.) zadecydowała, że urząd akolity nie powinien być już nazywany niższym zakonem, ale posługą i że powinien być otwarty dla świeckich.
W Kościele Wschodnim zakon akolitów nie został przyjęty. W kościołach protestanckich, głównie anglikańskich i luterańskich, akolitami są zazwyczaj świeccy, którzy zapalają świece podczas nabożeństw.