Albert Mauritz Atterberg (19 marca 1846 – 4 kwietnia 1916) był szwedzkim chemikiem i naukowcem zajmującym się rolnictwem, który stworzył granice Atterberga, do których dziś powszechnie odwołują się inżynierowie geotechnicy i geolodzy inżynieryjni. W Szwecji jest on równie znany ze stworzenia skali wielkości ziarna Atterberga, która pozostaje w użyciu.
Atterberg otrzymał tytuł doktora nauk chemicznych w Upps.D. w dziedzinie chemii na Uniwersytecie w Uppsali w 1872 roku, a następnie pozostał tam jako wykładowca chemii analitycznej do 1877 roku, w tym czasie podróżował po Szwecji i za granicą, aby studiować najnowsze osiągnięcia w chemii organicznej. Następnie został dyrektorem Stacji Chemicznej i Instytutu Kontroli Nasion w Kalmarze, publikując w latach 1891-1900 liczne prace na temat badań rolniczych dotyczących klasyfikacji odmian owsa i kukurydzy.
W wieku pięćdziesięciu czterech lat Atterberg, kontynuując pracę w dziedzinie chemii, zaczął koncentrować się na klasyfikacji i plastyczności gleb, z czego jest najbardziej znany. Atterberg był najwyraźniej pierwszym, który zaproponował granicę <0.002 mm jako klasyfikację dla cząstek gliny. Stwierdził on, że plastyczność jest szczególną cechą gliny i w wyniku swoich badań doszedł do granic konsystencji, które dziś noszą jego imię. Prowadził również badania mające na celu zidentyfikowanie specyficznych minerałów, które nadają glebie ilastej jej plastyczny charakter.
Praca Atterberga nad klasyfikacją gleb zyskała formalne uznanie Międzynarodowego Towarzystwa Gleboznawczego na konferencji w Berlinie w 1913 roku. Dwa lata później raport Amerykańskiego Biura Standardów stwierdził, że metoda Atterberga była „tak prosta, jak tylko można było wymyślić, i … dobrze, że powinniśmy się z nią zapoznać”. Amerykańskie Biuro Chemii i Gleb przyjęło ją w 1937 roku.
Ważność pracy Atterberga nigdy nie została w pełni uświadomiona w jego własnej dziedzinie nauk rolniczych, ani w innych dziedzinach związanych z glinami, takich jak ceramika. Wprowadzenie jej do dziedziny inżynierii geotechnicznej zawdzięczamy Karlowi Terzaghi, który uświadomił sobie jej znaczenie na stosunkowo wczesnym etapie swoich badań. Asystent Terzaghiego, Arthur Casagrande, ustandaryzował testy w swojej pracy w 1932 roku i od tego czasu procedury te są stosowane na całym świecie.
Był on wujkiem kompozytora Kurta Atterberga.
Współpracował z nim Kurt Atterberg.