Zakażenia gronkowcowe stanowią częsty i istotny problem kliniczny w praktyce lekarskiej. Większość szczepów Staphylococcus aureus jest obecnie oporna na penicylinę, a metycylinooporne szczepy S. aureus (MRSA) są powszechne w szpitalach i pojawiają się w środowisku. Penicyliny oporne na penicylinę (flukloksacylina, dikloksacylina) pozostają antybiotykami z wyboru w leczeniu poważnych przypadków S. aureus wrażliwego na metycylinę (MSSA). aureus (MSSA), ale cefalosporyny pierwszej generacji (cefazolina, cefalotyna i cefaleksyna), klindamycyna, linkomycyna i erytromycyna odgrywają ważną rolę terapeutyczną w mniej poważnych zakażeniach MSSA, takich jak zakażenia skóry i tkanek miękkich lub u pacjentów z nadwrażliwością na penicyliny, chociaż cefalosporyny są przeciwwskazane u pacjentów z natychmiastową nadwrażliwością na penicyliny (pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy, skurcz oskrzeli lub anafilaksja). Wszystkie ciężkie zakażenia MRSA powinny być leczone pozajelitowo wankomycyną lub, jeśli pacjent jest uczulony na wankomycynę, teikoplaniną. Nosokomialne szczepy MRSA są zwykle wielooporne (mrMRSA), a szczepy mrMRSA muszą być zawsze leczone kombinacją dwóch doustnych środków przeciwdrobnoustrojowych, zwykle ryfampicyny i kwasu fusydynowego, ponieważ oporność rozwija się szybko, jeśli są one stosowane jako pojedyncze środki. Większość szczepów MRSA nabytych przez społeczność w Australii i Nowej Zelandii nie jest wielooporna (nmMRSA), a linkozamidy (klindamycyna, linkomycyna) lub kotrimoksazol są antybiotykami z wyboru w przypadku mniej poważnych zakażeń nmMRSA, takich jak zakażenia skóry i tkanek miękkich. Nowe antybiotyki, takie jak linezolid i chinuprystyna/dalfoprystyna, mają dobrą aktywność przeciwgronkowcową, ale są bardzo drogie i powinny być zarezerwowane dla pacjentów, u których zawiodła lub nie tolerują konwencjonalnej terapii lub u których występują szczepy wysoce oporne, takie jak hVISA (heterogenous vancomycin-intermediate S aureus).