Anton Czechow był rosyjskim dramaturgiem, autorem opowiadań i jednym z najwybitniejszych dramaturgów w historii teatru. Urodził się w Taganrogu, tętniącym życiem porcie w południowej Rosji. Jako trzecie z sześciorga dzieci jego rodzina była niegdyś chłopami pańszczyźnianymi, ale jego dziadkowi udało się wykupić ich wolność. Zaledwie rok po urodzeniu Czechowa rosyjscy chłopi zostali wyemancypowani, a system feudalny został zniesiony. Mimo to Czechow był obciążony statusem klasowym swojej rodziny. Jego ojciec był kupcem i często stosował przemoc fizyczną wobec rodziny. W końcu ojciec zbankrutował, a Anton stał się odpowiedzialny finansowo za rodzinę. Aby się utrzymać, pisał opowiadania o życiu rosyjskiej ulicy, jednocześnie studiując medycynę. W tamtych czasach Rosja była tak rozwarstwiona społecznie, że nie było w niej odnoszących sukcesy pisarzy z jego klasy; Czechow stał się jedynym wielkim rosyjskim pisarzem XIX wieku wywodzącym się z klasy chłopskiej.
W 1887 roku Czechow otrzymał zamówienie na napisanie sztuki Iwanow. W 1895 roku napisał Mewę, która okazała się porażką: po jej zakończeniu publiczność buczała, a Czechow wyrzekł się teatru. W 1898 roku sztuka została jednak wystawiona ponownie przez Moskiewski Teatr Artystyczny im. W 1898 roku sztuka została jednak wznowiona przez moskiewski Teatr Artystyczny Stanisławskiego i spotkała się z wielkim uznaniem krytyki. To zapoczątkowało karierę Czechowa jako dramatopisarza, a Stanisławski zrealizował jeszcze Wujaszka Wanię, Trzy siostry i Wiśniowy sad.
W 1901 roku Czechow poślubił rosyjską aktorkę Olgę Knipper, która grała w wielu jego sztukach w Moskwie. Ich małżeństwo trwało tylko trzy lata: Czechow zmarł na gruźlicę w 1904 roku. W tym samym roku odbyła się premiera jego ostatniej sztuki, Wiśniowego sadu, która spotkała się z wielkim uznaniem. Pośmiertnie Czechow stał się rosyjską sławą literacką na równi z Tołstojem, którego był przyjacielem i wielbicielem. Stopniowo Czechow stawał się popularny także w innych krajach. W Stanach Zjednoczonych jego popularność wiąże się z trendem upowszechniania się w XX wieku szkoły metody aktorskiej Stanisławskiego. Tam podejście Czechowa do psychologii i dramatu wywarło ogromny wpływ na pracę wielu praktyków teatru, w tym Clifforda Odetsa, Lee Strasberga i aktorów takich jak Marlon Brando. Wywarł również wpływ na pisarzy niedramatycznych, takich jak Raymond Carver i William Boyd.