Początkowa seria Block 2Edit
Satelity Block II były pierwszymi pełnowymiarowymi operacyjnymi satelitami GPS, zaprojektowanymi tak, aby zapewnić 14 dni pracy bez kontaktu z segmentem kontrolnym. Głównym wykonawcą była firma Rockwell International, która zbudowała pojazd kwalifikacyjny SVN 12 po poprawce do kontraktu na Blok I. W 1983 roku firma otrzymała nagrodę za wykonanie projektu SVN 12. W 1983 roku firmie przyznano dodatkowy kontrakt na budowę 28 satelitów Block II/IIA.
Samoloty Block II były stabilizowane w trzech osiach, a do naprowadzania na ziemię używano kół reakcyjnych. Dwie baterie słoneczne dostarczały 710 watów mocy, a łączność w paśmie S była wykorzystywana do sterowania i telemetrii. Kanał UHF był wykorzystywany do połączeń między statkami kosmicznymi. Do korekcji orbitalnej użyto napędu hydrazynowego. Ładunek użyteczny zawierał dwa sygnały GPS pasma L na częstotliwościach 1575,42 MHz (L1) i 1227,60 MHz (L2). Na każdym statku kosmicznym znajdowały się dwa zegary rubidowe i dwa cezowe oraz czujniki detekcji detonacji jądrowej, co dawało masę 1 660 kg.
Pierwszy z dziewięciu satelitów początkowej serii Block II został wystrzelony 14 lutego 1989 roku, ostatni 1 października 1990 roku. Ostatni satelita tej serii został wycofany z eksploatacji 15 marca 2007 roku, po upływie 7,5-letniego okresu eksploatacji.
Seria Block IIAEdit
Satelity Block IIA były nieznacznie ulepszonymi wersjami serii Block II, zaprojektowanymi tak, aby zapewnić 180 dni pracy bez kontaktu z segmentem kontrolnym. Ich masa wzrosła jednak do 1 816 kg (4 004 lb).
Dziewiętnaście satelitów z serii Block IIA zostało wystrzelonych, pierwszy 26 listopada 1990 roku, a ostatni 6 listopada 1997 roku. Ostatni satelita Bloku IIA (SVN-34), nadawał na sygnale PRN 18. Został wycofany ze służby 9 października 2019 r.
Dwa z satelitów tej serii, o numerach 35 i 36, wyposażone są w laserowe retroreflektory, pozwalające śledzić je niezależnie od ich sygnałów radiowych, zapewniając jednoznaczną separację błędów zegara i efemeryd.
Seria Block IIREdit
Seria Block IIR to satelity „replenishment” (zastępcze) opracowane przez firmę Lockheed Martin. Każdy satelita waży 2 030 kg (4 480 lb) przy starcie i 1 080 kg (2 380 lb) po umieszczeniu na orbicie. Pierwsza próba wystrzelenia satelity Block IIR zakończyła się niepowodzeniem 17 stycznia 1997 roku, gdy rakieta Delta II eksplodowała w 12 sekund po starcie. Pierwszy udany start odbył się 23 lipca 1997 roku. Co najmniej dziesięć satelitów z tego bloku przenosiło eksperymentalny ładunek w paśmie S, służący do poszukiwania i ratowania ludzi, znany jako Distress Alerting Satellite System.
Blok IIR-M seriaEdit
Satelity Block IIR-M zawierają nowy sygnał wojskowy i bardziej wytrzymały sygnał cywilny, znany jako L2C. W serii Block IIR-M znajduje się osiem satelitów, które zostały zbudowane przez Lockheed Martin. Pierwszy satelita Block IIR-M został wyniesiony na orbitę 26 września 2005 roku. Ostatni start satelity IIR-M miał miejsce 17 sierpnia 2009 roku.
Seria Block IIFEdit
Seria Block IIF to satelity typu „follow-on” opracowane przez firmę Boeing. Satelita ma masę 1 630 kg (3 590 lb) i projektowany czas życia 12 lat. Pierwszy pojazd kosmiczny Block IIF został wyniesiony na orbitę w maju 2010 roku na rakiecie Delta IV. Dwunasty i ostatni start IIF odbył się 5 lutego 2016 roku.