Tło: Wzrasta częstość występowania przewlekłej niewydolności serca (CHF) z dysfunkcją skurczową. Osoczowe peptydy natriuretyczne są rozważane jako markery diagnostyczne i predykcyjne.
Cele: Zbadanie zależności między stężeniem peptydu natriuretycznego typu B (BNP) i peptydu natriuretycznego typu A (ANP) a parametrami klinicznymi i czynnościowymi CHF u pacjentów ambulatoryjnych z CHF na poziomie wyjściowym, w porównaniu z normalnymi zdrowymi osobami z grupy kontrolnej; ustalenie różnic w randomizowanym badaniu kontrolowanym między pacjentami leczonymi inhibitorem konwertazy angiotensyny (ACE), kaptoprylem, lub blokerem receptora angiotensyny (ARB), irbesartanem. Różnice te oceniano przez cały sześciomiesięczny okres leczenia oraz w szóstym miesiącu.
Metody: BNP (pmol/L) i ANP (pmol/L) w osoczu oznaczono u 68 pacjentów z nadciśnieniem tętniczym z kardiomiopatią rozstrzeniową, klasą III-IV wg NYHA i frakcją wyrzutową (EF) < lub = 40%, oraz u 26 osób z grupy kontrolnej prawidłowej. Analizę statystyczną dla BNP i ANP przeprowadzono testem t-Studenta. Grupa pacjentów została losowo podzielona na dwie podgrupy po 34 pacjentów, z których każda była leczona albo ARB, irbesartanem, albo inhibitorem ACE (ACE-I), kaptoprilem. W obu podgrupach oznaczano BNP i ANP oraz korelowano je z parametrami klinicznymi, czynnościowymi i neurohormonalnymi w okresie obserwacji 6 miesięcy oraz w 6. miesiącu.
Wyniki: Średnia EF w grupie chorych wynosiła 33,43+/-6,52%, a w grupie kontrolnej 61,96+/-3,53% (p=0,000). Średnia wartość BNP (pmol/L) u pacjentów wynosiła 44,78+/-54,36, a w grupie kontrolnej 7,12+/-8,28 (p=0,000), natomiast średnia wartość ANP (pmol/L) wynosiła 30,32+/-25,97 u pacjentów i 11,18+/-7,92 w grupie kontrolnej (p=0,000). Stwierdzono istotną statystycznie różnicę pomiędzy chorymi a zdrowymi osobami z grupy kontrolnej. Stwierdzono istotne korelacje między stężeniem peptydów natriuretycznych a EF. Pomiędzy fazą wyjściową a szóstym miesiącem w grupie leczonej ARB stwierdzono istotne zmniejszenie stężenia BNP i ANP. W szóstym miesiącu zarówno BNP, jak i ANP były niższe w grupie otrzymującej ARB. Wykazano, że leczenie zarówno ARB, jak i ACE-I przyniosło korzyści kliniczne w ciągu 6 miesięcy, a pacjenci przeszli z klasy III i IV do klasy II NYHA. Stwierdzono również poprawę EF, z przejściem pacjentów z niższą EF (nawet <30%) do wyższych wartości. EF była wyższa w grupie otrzymującej ARB w 6. miesiącu.
Wnioski: BNP i ANP mogą być użytecznymi narzędziami diagnostycznymi u pacjentów z CHF z nadciśnieniem tętniczym i umiarkowaną do ciężkiej dysfunkcją LV. Zmniejszenie stężenia BNP i ANP w grupie leczonej ARB w ciągu 6 miesięcy oraz niższa wartość w 6. miesiącu sugerują wartość prognostyczną tych parametrów.