Brooke jest powszechnie uważana za żeńską nazwę osobową dzisiaj, ale w pewnym momencie w czasie był używany na obu płci. Powstało jako przeniesione użycie nazwiska z staroangielskiego „bróc” odnoszącego się do strumienia lub potoku. Nazwisko byłoby przypisane do ludzi, którzy mieszkali w pobliżu strumienia lub potoku jako środek identyfikacji (nazwiska pochodziły od nazw miejsc, cech topograficznych, nazwisk przekazywanych po ojcu, zawodów i przezwisk). W tym przypadku, nazwisko prawdopodobnie rozwinęło się od topograficznej cechy krajobrazu (która obejmowała płynący strumień wody). Niektórzy etymolodzy uważają, że Brooke może również rozwinąć się jako nazwisko okupacyjne od średniowiecznego normańsko-francuskiego „broc” oznaczającego „dzban” (w opisie tego, który dostarczał świeżą wodę z dzbanka jakiegoś rodzaju). Taki zawód byłby utrzymywany przez kobietę, w którym to przypadku Brooke byłby uważany za jeden z niewielu matronimicznych nazwisk (tj. przekazywane od matki, a nie ojca). Pierwsza zarejestrowana pisownia tego nazwiska pojawiła się w Essex na początku XII wieku i została oddana jako „Broc”. Oprócz tego, że „brook” to „strumień”, jest to również czasownik oznaczający „znosić, tolerować”, pierwotnie wywodzący się z bardziej korzystnego proto-indoeuropejskiego rdzenia *bhrūg- oznaczającego „używać, cieszyć się” (Pok. 173), w znaczeniu jedzenia i trawienia pokarmu. Współczesne znaczenie czasownika „tolerować” pochodzi od „żołądkować coś” pod koniec XVI wieku. Jako imię żeńskie, Brooke jest dość popularne w całym świecie anglojęzycznym. Jest najwyżej notowane w Szkocji i Irlandii Północnej, a następnie w Anglii, Irlandii, Kanadzie i Stanach Zjednoczonych.