Powieści
’Żyd Maltański'
Żyd Maltański (w całości Słynna tragedia bogatego Żyda Maltańskiego), z prologiem wygłoszonym przez postać reprezentującą Machiavellego, przedstawia Żyda Barabasza, najbogatszego człowieka na całej Malcie. Jego majątek zostaje jednak skonfiskowany, a on walczy z rządem, by go odzyskać, aż do śmierci z rąk maltańskich żołnierzy.
Sztuka ta obfituje w konflikty religijne, intrygi i zemstę, i uważa się, że wywarła duży wpływ na „Kupca weneckiego” Szekspira. Tytułowy bohater, Barabas, jest postrzegany jako główna inspiracja dla postaci Shylocka w Kupcu Szekspira. Sztuka ta jest również uważana za pierwszą (udaną) czarną komedię, czyli tragikomedię.
Barabas jest złożoną postacią, która wywołała mieszane reakcje publiczności, a także szeroko zakrojoną debatę na temat przedstawiania w sztuce Żydów (podobnie jak w Kupcu Szekspira). Pełno w niej postaci nieprzyzwoitych, sztuka ośmiesza też nadmierną seksualność chrześcijańskich mnichów i mniszek, a także portretuje parę chciwych zakonników rywalizujących o majątek Barabasza. W ten sposób Żyd maltański jest doskonałym przykładem tego, z czego częściowo słyną ostatnie cztery dzieła Marlowe’a: kontrowersyjnych tematów.
„Edward Drugi”
Historyczny Edward Drugi (w całości The Troublesome Reign and Lamentable Death of Edward the Second, King of England, with the Tragical Fall of Proud Mortimer) jest sztuką o obaleniu króla Anglii Edwarda II przez jego baronów i królową, z których wszyscy mają pretensje do nadmiernego wpływu ludzi króla na jego politykę.
Edward Drugi jest tragedią, w której występuje słaby i ułomny monarcha, i utorował drogę dla bardziej dojrzałych historii Szekspira, takich jak Ryszard II, Henryk IV i Henryk V.
Jest to jedyna sztuka Marlowe’a, której tekst może być wiarygodnie uznany za reprezentatywny dla rękopisu autora, jako że wszystkie inne sztuki Marlowe’a były mocno zredagowane lub po prostu przepisane z przedstawień, a oryginalne teksty zostały utracone dla wieków.
„The Massacre at Paris”
The Massacre at Paris jest krótkim i okrutnym utworem, którego jedyny zachowany tekst był prawdopodobnie rekonstrukcją z pamięci, lub „tekstem raportowanym” z oryginalnego przedstawienia. Ze względu na swoje pochodzenie, sztuka jest w przybliżeniu o połowę krótsza od Edwarda Drugiego, Żyda Maltańskiego i każdej części Tamburlaine’a, i składa się głównie z krwawej akcji z niewielką głębią charakterystyki i jakości wiersza. Z tych powodów sztuka ta jest najbardziej zaniedbywaną w dorobku Marlowe’a.
Masakra przedstawia wydarzenia masakry w dzień świętego Bartłomieja w 1572 roku, w której francuska rodzina królewska i katolicka szlachta podżegała do zamordowania i egzekucji tysięcy protestanckich hugenotów. W Londynie agitatorzy wykorzystali ten temat, by opowiedzieć się za mordowaniem uchodźców, przed czym w ostatniej scenie sztuki w niesamowity sposób ostrzega się królową. Co ciekawe, ostrzeżenie to pochodzi od postaci zwanej „Angielskim Agentem”, postaci, którą uważa się za samego Marlowe’a, reprezentującego swoją pracę w tajnych służbach królowej.
„Doktor Faustus”
Najsłynniejszą sztuką Marlowe’a jest „Tragiczna historia doktora Fausta”, ale, jak w przypadku większości jego sztuk, przetrwała ona tylko w uszkodzonej formie, a to, kiedy Marlowe rzeczywiście ją napisał, jest przedmiotem dyskusji.
Oparty na niemieckim Faustbuchu, Doktor Faustus jest uznawany za pierwszą udramatyzowaną wersję legendy o Fauście, w której człowiek sprzedaje swoją duszę diabłu w zamian za wiedzę i władzę. Choć wersje tej historii zaczęły pojawiać się już w IV wieku, Marlowe znacząco odbiega od niej, sprawiając, że jego bohater nie jest w stanie odpokutować i unieważnić swojej umowy na końcu sztuki. Jest ostrzegany przed tym przez kolejny wariant Marlowe’owskiej opowieści – Dobrego Anioła – ale Faust nieustannie ignoruje jego rady.
W końcu Faust zdaje się żałować za swoje czyny, ale jest już za późno lub po prostu nie ma to znaczenia, gdyż Mefistofeles zbiera jego duszę i jest jasne, że Faust odchodzi do piekła wraz z nim.