Na początek, myślenie o złu jako o „rzeczy” jest mylące. Zło nie jest „substancją”, która ma identyfikowalne „źródło”. Biblijnie rzecz ujmując, zło jest aspektem relacji.
Jak sugeruje twoje pytanie, prawdziwym problemem nie jest „Jak Bóg mógł stworzyć zło?”. To „Jak Bóg mógł stworzyć inną jaźń, odrębną i niezależną od Jego własnej jaźni?”. Na tym polega prawdziwy cud Stworzenia, zwłaszcza stworzenia człowieka. Człowiek musiał być istotą całkowicie odrębną od Boga. Musiał być istotą posiadającą autentyczną własną wolę. W przeciwnym razie nie mogłoby istnieć coś takiego jak relacja czy miłość. Możliwość miłości między człowiekiem a Bogiem wypływa bezpośrednio z wolności wyboru człowieka. Ale ta możliwość pociąga za sobą również element ryzyka. Zawiera w sobie potencjał bólu. Poprzez korzystanie z wolnej woli człowiek zerwał swoją relację z Bogiem. Na tym właśnie polega zło.
Co z Izajaszem 45:7? Przyjrzyjmy się bliżej temu fragmentowi. Są dwa różne słowa na określenie „zła” użyte na kartach Starego Testamentu. Po pierwsze, istnieje „zło” w znaczeniu „klęski”, „katastrofy”, „nieszczęścia” lub „trudności” – innymi słowy, te aspekty egzystencji na tym świecie, które uważamy za „złe”, ponieważ w jakiś sposób nas ranią lub są dla nas niewygodne. Hebrajskie słowo określające ten rodzaj „zła” to ra’ah. Należy je wyraźnie odróżnić od drugiego słowa oznaczającego „zło”, rasha' – „niegodziwość” lub zło w sensie moralnym.
Gdy Pan mówi (w wersji Króla Jakuba): „Wprowadzam pokój i stwarzam zło”, hebrajskim słowem jest ra’ah. The New King James Version czyni to wyraźnym w tłumaczeniu: „Wprowadzam pokój i stwarzam nieszczęście”. To samo słowo jest użyte w Lamentacjach 3:38 (KJV), gdzie prorok Jeremiasz oświadcza, że zarówno „zło, jak i dobro wypływają z ust Najwyższego.”
Na zasadzie kontrastu, Biblia nigdy nie przypisuje Bogu stworzenia rasha' lub „moralnej niegodziwości”. Wręcz przeciwnie, wielokrotnie powtarza, że tylko On jest dobry (Mk 10, 18). Mówi, że wszystkie dzieła Jego rąk „są prawdą i sprawiedliwością” (Psalm 111:7). On jest światłością, mówi apostoł Jan, „a w Nim nie ma żadnej ciemności” (1 J 1, 5). Jeśli On tworzy ra’ah, czyli „nieszczęście”, to zawsze dla dobrego i sprawiedliwego celu w ramach wszechogarniającego schematu Jego wiecznego i suwerennego planu. Na przykład, czasami używa On utrapienia, aby zmusić ludzi do szukania Jego oblicza (Ozeasz 5:15). Podobnie wszystkie rzeczy, łącznie z próbami i kłopotami, „współdziałają ku dobremu z tymi, którzy miłują” (List do Rzymian 8:28, NKJV). Bóg może mieć wiele powodów, aby wpleść ra’ah, czyli trudności i kłopoty, w tkaninę ludzkiego doświadczenia. Ale On nie jest i nie może być autorem rasha'.
Jak na razie wszystko w porządku. Przejdźmy teraz do twojego ostatniego pytania. W świetle wszystkiego, co powiedzieliśmy, wiemy, że kiedy I Księga Samuela 18:10 stwierdza, że „zły duch od Boga przyszedł na Saula”, nie może to oznaczać, że Bóg jest źródłem niegodziwości czy grzechu. Co zatem mówi ten werset? Dowiedzmy się.
Tekst hebrajski stwierdza, że ruach elohim ra’ah przyszedł na Saula. Ruach elohim to wyrażenie zwykle używane w Starym Testamencie na oznaczenie Ducha Świętego – zob. np. Rdz 1,2. Słowo oznaczające „zło” brzmi tutaj ra’ah – „niefortunny”, „katastrofalny”, „szkodliwy”. New King James version tłumaczy to jako „(…) niepokojący duch od Boga przyszedł na Saula”. Można to również przetłumaczyć jako „Duch Boży przyszedł na Saula w niepokojący lub kłopotliwy sposób.”
Dlaczego Duch Boży miałby przyjść na Saula „w niepokojący sposób?”. Odpowiedź powinna być oczywista. Saul był zamknięty w głębokim wewnętrznym konflikcie. Zmagał się z Panem i z własną goryczą i urazą do Dawida. W samym środku tego kryzysu, Duch Boży zachęcał go, kłuł go, pobudzał go i prowadził go do uporania się z jego emocjami i jego błędnym dążeniem do osobistego znaczenia. Jego reakcja była niefortunna. Zamiast poddać się przekonującemu wpływowi Ducha, pękł pod presją i dał upust swojej nienawiści.
Można by powiedzieć, że Bóg popchnął Saula do tego punktu. W końcu Biblia potwierdza, że On również zatwardził serce faraona (Wj 7,3). Ale równie jasne jest, że Saul, podobnie jak faraon, był odpowiedzialny za swoją reakcję na tę sytuację. Oto kolejna ilustracja tajemniczego związku pomiędzy wolną wolą człowieka a suwerennością Boga. Jak to ujmuje Westminsterskie Wyznanie Wiary, Pan „w sposób wolny i niezmienny zarządza tym, co ma nastąpić, a jednak w ten sposób, że ani Bóg nie jest sprawcą grzechu, ani nie stosuje przemocy wobec woli stworzeń, ani też nie odbiera wolności lub przypadkowości przyczyn drugich, lecz raczej ją ustanawia” (Rozdział III, sekcja 1).
Jeśli chciałbyś szerzej omówić ten temat, zadzwoń do nas. Organizacja Focus on the Family posiada sztab doradców duszpasterskich, którzy z przyjemnością porozmawiają z Tobą przez telefon.
Źródła
Jeśli dany tytuł jest obecnie niedostępny w Focus on the Family, zachęcamy do skorzystania z usług innego sprzedawcy.
Przyczyny wiary
What Every Christian Ought to Know Day by Day: Essential Truths for Growing Your Faith
The Faith: What Christians Believe, Why They Believe It, and Why It Matters
Christian Beliefs: Twenty Basics Every Christian Should Know
Mere Christianity
Basic Christianity
What the Bible Teaches: The Truths of the Bible Made Plain, Simple, and Understandable
The Bible Answer Book
Referrals
Christian Research Institute
Insight for Living
LeeStrobel.com
Artykuły
Becoming a Christian
Christian Worldview