Co to jest hematohidroza? Czy ludzie naprawdę pocą się krwią?

Zrzeczenie się odpowiedzialności

Jeśli masz jakiekolwiek pytania lub wątpliwości natury medycznej, porozmawiaj ze swoim dostawcą usług medycznych. Artykuły na stronie Health Guide są poparte recenzowanymi badaniami i informacjami pochodzącymi z towarzystw medycznych i agencji rządowych. Jednak nie zastępują one profesjonalnej porady medycznej, diagnozy lub leczenia.

Dla każdego, kto kiedykolwiek pocił się przez swoją koszulę roboczą podczas ważnej prezentacji lub musiał wsadzić spocone dłonie do kieszeni, a nie trzymać rękę miłosnego interesu, rozumiesz to: Pocenie się może być dużym problemem. Ale poza poważnymi schorzeniami związanymi z poceniem się, takimi jak nadpotliwość (nadmierne pocenie się) lub mniej powszechna hipohydroza (niewystarczające pocenie się), jak jeszcze pot może być problematyczny? Cóż, na początek, co powiesz o niezwykle rzadkim stanie zwanym hematidrozą, który wiąże się z poceniem się – przygotuj się, czytelniku – krwią.

Czy naprawdę możesz pocić się krwią?

Wierzcie lub nie, tak, ludzie naprawdę mogą pocić się krwią. Pierwsza rzecz: Jest to niezwykle rzadka choroba, więc nie ma potrzeby natychmiastowej paniki lub zagłady. Zgodnie z obszernym opracowaniem w Canadian Medical Association Journal, spośród 42 artykułów medycznych na ten temat napisanych w latach 1880-2017, hematidrosis wydawało się pojawiać średnio w tempie jednego przypadku na trzy lata. I choć ostatnie raporty wydają się wskazywać, że stawki tego stanu bardzo powoli rosną (było 28 nowych przypadków odnotowanych w recenzowanej literaturze medycznej w latach 2004-2017), eksperci nadal twierdzą, że hematidrosis nadal jest niezwykle rzadkim zjawiskiem klinicznym i nigdy nie okazało się śmiertelne (Duffin, 2017).
Jakkolwiek raporty medyczne na temat hematidrozy zaczęły pojawiać się w XIX wieku, odniesienia do jej istnienia sięgają czasów przedbiblijnych (chociaż wydaje się, że pojawiła się również w Biblii, w opowieści o cierpieniu Chrystusa w Łukasza 22:44). W III wieku p.n.e. Arystoteles napisał w Części zwierząt: „Nie są nieznane przypadki osób, które w wyniku stanu wyniszczenia wydzielały pot przypominający krew”. W Historii zwierząt napisał: „Jeśli krew staje się nadmiernie płynna, zwierzęta chorują, bo krew zamienia się wtedy w coś w rodzaju ichoru, czyli cieczy tak rzadkiej, że niekiedy wiadomo, iż wydobywa się ona przez pory jak pot” (Duffin, 2017).
Grecki lekarz z II wieku, Galen, opisał pocenie się krwią w swoich pismach, a lekarze w średniowieczu i wczesnej epoce nowożytnej okazjonalnie odnosili się do możliwości hematohidrozy, ale rzadko przedstawiali oryginalne przypadki. Pierwsze „opisy przypadków” hematidrozy zaczęły pojawiać się około XVII wieku (Duffin, 2017).
Zgodnie z analizą ostatnio opisanych przypadków hematidrozy, najczęstszymi miejscami na ciele, w których ludzie pocą się krwią, są czoło, skóra głowy, twarz, oczy i uszy. Ale lekarze obserwowali również krwawy pot na tułowiu i kończynach. Czasami krwawemu potowi towarzyszył ból lub mrowienie, a niektórzy ludzie, którzy doświadczyli tego stanu, mieli również nadciśnienie (wysokie ciśnienie krwi) lub bóle głowy.

Co powoduje, że ktoś poci się krwią?

Kiedy po raz pierwszy pojawiły się teorie na temat hematidrozy, większość przypadków występowała u kobiet, więc według historyków medycyny niektórzy XIX-wieczni autorzy spekulowali, że stan ten jest w jakiś sposób związany z menstruacją, a inni uważali, że jest to produkt histerii (pierwszego zaburzenia psychicznego przypisywanego kobietom) (Duffin, 2017; Tasca, 2012). Jednak na przestrzeni wieków, bardziej nowoczesne teorie przypadków zaoferowały alternatywne teorie na temat możliwych przyczyn hematidrozy.
Dziś hematidroza jest uważana za stan, który polega na pęknięciu naczyń krwionośnych włosowatych, które zasilają przewody gruczołów potowych. To pęknięcie powoduje, że naczynia produkują krew przez gruczoły. Wielokrotne naczynia krwionośne tworzą sieć wokół gruczołów potowych i mogą się zwężać pod wpływem ekstremalnego stresu fizycznego lub emocjonalnego. Kiedy stres mija, wtedy naczynia krwionośne rozszerzają się, powodując wyciek krwi do gruczołów potowych. Kiedy gruczoły wykonują swoją regularną pracę polegającą na produkcji potu, wypychają krew na powierzchnię, powodując, że mieszanina krwawego potu przesącza się przez skórę (Biswas, 2013).
Eksperci uważają dziś, że ekstremalny stres fizyczny lub emocjonalny są głównymi przyczynami hematidrozy. Nie wydaje się, aby istniała jedna przyczyna hematidrozy, ale naukowcy zidentyfikowali kilka możliwych przyczyn poprzez studia przypadków. Dla niektórych osób, miesiączka może faktycznie odgrywać rolę: „Miesiączka zastępcza” odnosi się do „cyklicznego krwawienia w narządach pozagenitalnych podczas normalnego cyklu miesiączkowego” (Barat, 1988). Zaburzenia krwawienia, plamica psychogenna (rzadkie schorzenie skóry), problemy z układem nerwowym i inne również były wymieniane jako potencjalne przyczyny hematidrozy. Ale w niektórych przypadkach, nie ma wyraźnej przyczyny (Biswas, 2013).

Jak leczyć hematidrozę

Wciąż jest wiele niewiadomych dotyczących hematidrozy i nie ma jednego, skutecznego leczenia. Jeśli Twój lekarz podejrzewa, że możesz mieć tę chorobę, będziesz musiał zostać hospitalizowany w celu przeprowadzenia badań. Niektóre z badań, które pacjent może otrzymać, gdy lekarze próbują zdiagnozować jego objawy, obejmują badania krwi w celu oceny liczby krwinek, badania psychiatryczne, biopsje tkanek w celu zbadania obecności nieprawidłowych komórek oraz testy czynności wątroby (Biswas, 2013). Inni eksperci mogą polegać na czymś, co nazywa się testem benzydynowym, który bada obecność krwi, i/lub wykonać skany mózgu, takie jak tomografia komputerowa (CT) i rezonans magnetyczny (MRI).
Jeśli znalezienie odpowiedniego leczenia hematidrosis może być wyzwaniem, niektóre rzeczy, które mogą być wypróbowane obejmują witaminę C, leki hemostatyczne (leki, które zatrzymują krwawienie), leki przeciwlękowe, leki przeciwdepresyjne i propranolol (beta-bloker). W niektórych przypadkach objawy hematidrozy ustępują same, spontanicznie (NIH, n.d.).