Pytanie: „Czym jest ruch charyzmatyczny?”
Odpowiedź: Ruch charyzmatyczny jest międzywyznaniowym ruchem odnowy chrześcijańskiej i jest jedną z najbardziej popularnych i najszybciej rozwijających się sił w dzisiejszym świecie chrześcijańskim. Ruch ten ma swoje korzenie w 1906 r. w misji Azusa Street w Los Angeles w Kalifornii, która była sponsorowanym przez metodystów przebudzeniem. To właśnie tam ludzie twierdzili, że zostali „ochrzczeni Duchem Świętym” w sposób opisany w Dziejach Apostolskich, rozdział 2, podczas uroczystości Zesłania Ducha Świętego. Ludzie mówiący językami i cuda uzdrowień doprowadzały ludzi do duchowego szaleństwa. Ludzie, którzy uczestniczyli w tych spotkaniach, rozprzestrzenili swój entuzjazm na całe Stany Zjednoczone i rozpoczął się ruch zielonoświątkowy/charyzmatyczny.
Na początku lat siedemdziesiątych ruch ten rozprzestrzenił się na Europę, a w latach osiemdziesiątych rozszerzył się, z czego wyłoniło się wiele nowych wyznań. Nie jest niczym niezwykłym widzieć jego wpływ w wielu innych wyznaniach, takich jak baptyści, episkopalianie i luteranie, a także w kościołach bezwyznaniowych. uch wziął swoją nazwę od greckich słów charis, które są angielską transliteracją greckiego słowa oznaczającego „łaskę”, i mata, które jest greckim słowem oznaczającym „dary”. Charismata oznacza więc „dary łaski”. Podkreśla manifestacje darów Ducha Świętego jako znak obecności Ducha Świętego. Dary te znane są również jako biblijne „charyzmaty”, czyli dary duchowe, które rzekomo dają danej osobie wpływ lub władzę nad dużą liczbą ludzi. Najważniejszymi darami wśród tych „charyzmatów” są mówienie językami i prorokowanie. Ruch charyzmatyczny jest najbardziej znany z akceptacji mówienia językami (znanego również jako glossolalia), boskich uzdrowień i proroctw jako dowodów działania Ducha Świętego. Większość spotkań jest przeznaczona na modlitwę i uduchowiony śpiew, taniec, okrzyki „w duchu” i podnoszenie rąk i ramion w modlitwie. Również namaszczanie chorych olejem jest często częścią nabożeństwa. To są główne powody wzrostu i popularności tego ruchu. Chociaż wzrost i popularność są z pewnością pożądane, nie można ich używać jako sprawdzianu prawdy.
Pozostaje pytanie: czy ruch charyzmatyczny jest zgodny z Pismem Świętym? Najlepiej możemy odpowiedzieć na to pytanie w ten sposób: wiemy, że od stworzenia ludzkości podstępny plan szatana polegał po prostu na tym, aby umieścić zasłonę pomiędzy dziećmi Bożymi a nieomylnym Słowem Bożym. Zaczęło się to w ogrodzie Eden, kiedy wąż zapytał Ewę: „Czy Bóg naprawdę powiedział …?” (Rdz 3,1), wzbudzając w ten sposób wątpliwości co do autorytetu i autentyczności tego, co Bóg powiedział. Od tamtego dnia szatan nadal atakuje inerrancyjność i wystarczalność Biblii. Bez wątpienia wiemy, że szatan zwiększył tempo tej strategii (1 Piotra 5:8).
Dziś jesteśmy świadkami rosnącego zagrożenia demoniczną działalnością w sferze cudów. Tam, gdzie szatanowi nie udaje się odebrać nam Biblii, on usilnie stara się odebrać nam Biblię. Czyni to po prostu poprzez nakłanianie chrześcijan, aby skupili swoją uwagę na twierdzeniach mężczyzn i kobiet o jakimś nadprzyrodzonym doświadczeniu. W rezultacie ci, którzy szukają doświadczeń innych, nie mają ani czasu, ani zainteresowania w poszukiwaniu Bożej prawdy w Piśmie Świętym.
Nie da się zaprzeczyć, że Bóg czyni cuda. Niektóre z tego, co dzieje się w ruchu charyzmatycznym, mogą być prawdziwym dziełem Ducha Świętego. Jednak podstawowa prawda jest następująca: Ciało Chrystusa nie potrzebuje nowych apostołów, nowych uzdrowicieli wiary ani samozwańczych cudotwórców. To, czego potrzebuje Kościół, to powrót do Słowa Bożego i głoszenie całej rady Bożej w mocy i miłości Ducha Świętego.