W Starym Testamencie był królem Izraela.
Dawid był synem Jessego, z plemienia Judy. Był dzielnym młodzieńcem, który zabił lwa, niedźwiedzia i filistyńskiego olbrzyma Goliata (1 Sam. 17). Dawid został wybrany i namaszczony na króla Izraela. Podobnie jak Saul, jako dorosły był winny poważnych przestępstw, ale w przeciwieństwie do Saula był w stanie odczuwać prawdziwą skruchę i dlatego jego grzechy zostały mu wybaczone, z wyjątkiem zabójstwa Uriasza (NiP 132:39). Jego życie podzielone jest na cztery etapy: (1) w Betlejem, gdzie był pasterzem (1 Sam. 16-17); (2) na dworze króla Saula (1 Sam. 18:1-19:18); (3) jako uciekinier (1 Sam. 19:18-31:13; 2 Sam. 1); (4) jako król Judy w Hebronie (2 Sam. 2-4), a następnie królem całego Izraela (2 Sam. 5-24; 1 Krl 1:1-2:11).
Grzech cudzołóstwa Dawida z Batszebą sprowadził na niego serię nieszczęść, które podkopały ostatnie dwadzieścia lat jego życia. Naród ogólnie prosperował podczas jego panowania, ale Dawid poniósł konsekwencje swoich grzechów. Miał ciągłe kłopoty rodzinne, które w przypadku jego synów Absaloma i Adoniasza zakończyły się całkowitym buntem. Wydarzenia te były wypełnieniem deklaracji proroka Natana skierowanej do Dawida, z powodu jego grzechu (2 Sam. 12:7-13).
Mimo tych klęsk, panowanie Dawida było najwybitniejszym w historii Izraela, ponieważ (1) zjednoczył plemiona w jeden naród, (2) zdobył absolutne panowanie nad krajem, (3) oparł się na prawdziwej religii, aby rządzić ludem, tak że wola Boża była prawem Izraela. Z tych powodów w późniejszych czasach panowanie Dawida było uważane za złoty wiek narodu i symbol najchwalebniejszego wieku, na który lud czekał z niecierpliwością: wieku przyjścia Mesjasza (Iz. 16:5; Jer. 23:5; Ezech. 37:24-28).
Życie Dawida ilustruje potrzebę wytrwania w sprawiedliwości do końca przez wszystkich ludzi. Jako młodzieniec Dawid został scharakteryzowany jako człowiek „według serca” Jehowy (1 Sam. 13:14); jako mężczyzna mówił przez Ducha i otrzymał wiele objawień. Zapłacił jednak wysoką cenę za swoje nieposłuszeństwo wobec Bożych przykazań (NiP 132:39).
Nieposłuszeństwo Dawida wobec Bożych przykazań było wielką ceną (NiP 132:39).