Dlaczego mamy drugie imię?

Znaliśmy go jako Franka, Prezesa Zarządu, ale czy wiedzieliście, że drugie imię Sinatry to Albert? Mike Carrillo/Getty Images

Niewiele rzeczy wprawia w zakłopotanie przyszłych rodziców bardziej niż wybranie odpowiedniego imienia dla swojego dziecka – a drugie imię nie jest wyjątkiem. Musi mieć zarówno gravitas i joie de vivre, i ustawić ton na całe życie powtórzeń na oficjalnych formularzach. Ale co dobrego jest w środkowym imieniu?

Nowoczesna tradycja wstawiania środkowego imienia (lub dwóch) do imienia dziecka najprawdopodobniej rozpoczęła się w średniowieczu, kiedy to rodzice nadawali dzieciom spersonalizowane imię i imię świętego jako drugie imię, a następnie nazwisko. W połowie XIX w. ten europejski zwyczaj zaczął docierać do Stanów Zjednoczonych, przynoszony przez imigrantów, i zaczął nabierać nowego znaczenia. Średnie imiona inspirowane świętymi były czasami zastępowane niereligijnymi średnimi imionami, takimi jak nazwisko panieńskie matki, a do czasu rozpoczęcia wojny secesyjnej w 1861 roku, środkowe imiona były nadawane wyłącznie według uznania rodziców – każde imię, które im się podobało, było uczciwą grą – i często miały charakter aspiracyjny, z dwoma lub trzema środkowymi imionami. W końcu, fikcyjne imię jak Peter Aurelius Oliver Smith ma trochę większą wagę niż zwykły stary Pete Smith, prawda?

Pomysł na drugie imię przyjął się w U.S., W 1914 roku, przed wybuchem I wojny światowej, oficjalne formularze poborowe stały się pierwszymi dokumentami rządowymi, w których proszono o podanie drugiego imienia. Środkowe nazwiska były tak bardzo normą, że kiedy komputery stały się rutynowo używane do dokumentów obywateli USA, zostały zaprogramowane do rozpoznawania trzech nazwisk. Nie dwa. Ani czterech. Tylko trzy. Jeśli drugie imię nie zostało wpisane, program automatycznie wstawiał NMI, co było wojskowym skrótem od „no middle initial.”

A dla tych, którzy nie mają drugiego imienia, nie mówiąc już o inicjale? Inwencja jest kluczem do sukcesu. Dla Joanne Kathleen Rowling, lepiej znanej jako J.K. Rowling, autorki serii o Harrym Potterze, drugie imię „Kathleen” jest fikcyjnym afektem – pojawiającym się jakby za sprawą magii.