Jest noc Halloween, 1963 w Haddonfield, Illinois, a trick-or-treating już się rozpoczął. Po raz pierwszy widzimy dom z perspektywy 6-letniego Michaela Myersa, który idzie z drugiej strony ulicy aż do drzwi wejściowych, tylko po to, aby znaleźć swoją starszą siostrę Judith i jej chłopaka robiących sobie selfie w środku. Nie zwracając ich uwagi, przechadza się po zewnętrznej części domu, obserwując jak przenoszą się na kanapę. Kiedy idą na górę i wyłączają światło w sypialni, Michael wchodzi do środka przez otwarte tylne drzwi. Bierze nóż z kuchennej szuflady, ale nie wchodzi na górę, dopóki chłopak nie wyjdzie frontowymi drzwiami. Na górze zakłada maskę klauna, pasującą do jego kostiumu, i wchodzi do sypialni Judith, gdzie zastaje ją nagą, czeszącą włosy przed toaletką. Ma tylko czas, aby powiedzieć, bardziej zrozpaczona niż przestraszona, „Michael!”, zanim on dźgnie ją dziewięć razy. Schodzi po schodach i wychodzi przez frontowe drzwi, gdzie jego rodzice przyjeżdżają samochodem. Michael wpatruje się prosto przed siebie, nieświadomy, z zakrwawionym nożem szefa kuchni trzymanym w górze, podczas gdy jego rodzice ściągają mu maskę.
To wszystko, co widzimy o początkach Michaela w Halloween z 1978 roku. Następny raz widzimy go, gdy ucieka z sanatorium Smith’s Grove 30 października 1978 roku. Perspektywa pierwszoosobowa, w której znajdujemy się dosłownie za jego oczami, może wydawać się intymna, ale zamiast tego jest dystansująca, uniemożliwiając ocenę jego twarzy i określenie, co myśli. Halloween ukrywa przed nami jego stan psychiczny.
Istnieje proste wytłumaczenie tego, co motywuje Michaela Myersa, które ściśle podąża za logiką filmów slasherowych, w których zabójca jest często motywowany przez połączenie zaniedbania i seksualnej zazdrości. Podobnie jak Jason Voorhees, który pojawił się w „Piątku 13-go” trzy lata po Halloween, Michael miał być pod nadzorem nie opiekunów obozowych, ale swojej siostry niańczącej dzieci. Czy zaniedbywanie go przez siostrę na rzecz chłopaka mogłoby być powodem, dla którego Michael prześladowałby nastoletnie opiekunki do dzieci, takie jak Laurie Strode?
Częścią siły Halloween jest to, że (przynajmniej w pierwszym filmie) nie da się go zredukować do prostych, okrutnych motywacji większości slasherów z lat 80. Michael ma silny przymus powrotu do Haddonfield, po drodze zabija nawet kierowcę ciężarówki, ale nie szuka od razu ofiar. Zamiast tego, Michael wraca do domu. Tam po raz pierwszy spotyka Laurie, która wrzuca przez szczelinę pocztową klucz dla swojego ojca, miejscowego pośrednika, próbującego sprzedać opuszczony dom Michaela z dzieciństwa. W pierwszym Halloween, mrożącym krew w żyłach, Laurie zostaje wybrana zupełnie przypadkowo.
To wszystko się zmienia, począwszy od pierwszego sequela, Halloween II, który ujawnia, że Laurie jest młodszą siostrą Michaela. W sequelu, Michael nie jest motywowany jedynie przez więź rodzinną. Dr Loomis (Donald Pleasance) i policja znajdują pojedyncze słowo namalowane krwią na jednym z miejsc zbrodni: „Samhain.”
„To celtyckie słowo. Samhain. Oznacza ono Pana Umarłych, koniec lata, święto Samhain. 31 października”, wyjaśnia Loomis.
Te dwie motywacje łączą się, tworząc główną siłę napędową Michaela przez osiem sequeli, kiedy to Michael wielokrotnie powraca, aby zabić członków rodziny – Laurie, jej córkę w Halloween 4 i 5, a następnie jej wnuczkę w Halloween: The Curse of Michael Myers – jako część jakiegoś pogańskiego rytuału Halloween. Dlaczego Michael, który po raz pierwszy zamordował w wieku sześciu lat, miałby odczuwać tego rodzaju przymus, nigdy nie zostało zadowalająco wyjaśnione.
Klątwa Michaela Myersa wprowadziła Kult Ciernia, który próbuje związać i sterować Michaelem za pomocą druidycznej magii. Zamiast mieć jakiś wewnętrzny powód do zabijania, Michael staje się pionkiem gwiazd, jego morderstwa dosłownie zbiegają się z powracającą konstelacją. Żadne z tych wyjaśnień nie wzbogaca jednak naszego rozumienia postaci Michaela. Nawet reżyser oryginalnego Halloween, John Carpenter, żałował swojej decyzji, by uczynić Laurie i Michaela rodzeństwem w Halloween II.
Michael wydaje się być posłuszny jakiemuś wewnętrznemu kompasowi. Wiemy na przykład, że łączy swoje morderstwa wśród dorosłych z zabójstwem siostry, ponieważ kradnie jej nagrobek i umieszcza go w sypialni na piętrze jednej ze swoich ostatnich ofiar. Ale jakikolwiek rytuał odprawiany przez Michaela jest rytuałem prywatnym. Motywacji Michaela nie da się zredukować do psychologii, dlatego dr Loomis porzucił psychologię w leczeniu go.
„Nie lekceważ tego” – mówi Loomis, odmawiając określenia Michaela jako człowieka. „Powiedziano mi, że nic już nie zostało. Żadnego rozumu, żadnego sumienia, żadnego zrozumienia, nawet w najbardziej podstawowym sensie życia lub śmierci, dobra lub zła, dobra lub zła. Poznałem to sześcioletnie dziecko z pustą, bladą, pozbawioną emocji twarzą i najczarniejszymi oczami; oczami diabła. Spędziłem osiem lat, próbując dotrzeć do niego, a potem kolejne siedem próbując utrzymać go w zamknięciu, ponieważ zdałem sobie sprawę, że to, co żyło za oczami tego chłopca, było czysto i po prostu złe.”
Dlatego Halloween 2018 jest bezpośrednią kontynuacją oryginału z 1978 roku, pozbywając się całej mitologii zbudowanej wokół Michaela w sequelach. Michael i Laurie nie są już rodzeństwem. Nie ma żadnego Kultu Ciernia. Zamiast tego jest Michael, powracający 40 lat później, aby dokończyć to, co zaczął.
„Nie ma nic bardziej przerażającego na świecie niż przypadkowy akt przemocy”, powiedział Curtis na San Diego Comic-Con. „Laurie Strode przydarzyło się coś, co nikomu nie powinno się przydarzyć, a ona po prostu zareagowała w swój inteligentny sposób, aby uratować swoje życie, kropka. Koniec historii, film się kończy.”
Nowe Halloween (nasza recenzja), w przeciwieństwie do sequeli, rozumie, że Michael Myers ma być pusty od motywów. On jest siłą natury: The Shape, The Boogeyman. Jest tak po części dlatego, że w centrum uwagi ma być Laurie i to, jak normalny człowiek reaguje na niezwykłą przemoc i terror.
„Ten nowy film podnosi się 40 lat później, a to, co się stało, to nie było terapii traumy, nikt nie wszedł i nie dał jej usług zdrowia psychicznego. Była wychowywana przez prostych ludzi ze Środkowego Zachodu, którzy mówili: 'Kochanie, wszystko jest w porządku'. I wróciła do szkoły dwa dni później z małą blizną na ramieniu. I to wszystko. I widzicie, ten rodzaj PTSD, ten rodzaj traumy, po prostu się pogłębia” – mówi Curtis.
Ale to również dlatego, że pustka Michaela, jego brak ludzkich motywów, jest tym, co czyni go tak przerażającym. Po tym jak Loomis strzela do Michaela w oryginalnym filmie, Michael spada z balkonu, pozornie martwy.
„To był Boogeyman”, mówi Laurie, szlochając.
„W gruncie rzeczy tak było”, odpowiada Dr. Loomis.
Ciało Michaela znika, ale nie dlatego, że wstał i utyka. Zamiast wybiegać, by przeszukać podwórko, ostatnie ujęcie Loomisa w Halloween to jego oczy szukające pustego powietrza tuż przed nim, jakby w poszukiwaniu ducha. Michael stał się bezcielesny, jego zło oddzieliło się od jego ludzkiej postaci. Ostatnie ujęcia to ciemne, puste domy, nawiedzane przez jego ciężki oddech.