W 1907 roku, przez wirtualny zamach stanu, premier Piotr Arkadjewicz Stołypin ograniczył prawo wyborcze, aby zmniejszyć reprezentację grup radykalnych i mniejszości narodowych. Trzecia Duma, wybrana na tej podstawie, była konserwatywna. Generalnie popierała rządowe reformy rolne i reorganizację armii; i choć krytykowała nadużycia biurokratyczne i doradców rządowych, przetrwała pełną pięcioletnią kadencję.
Czwarta Duma również była konserwatywna. Jednak wraz z postępem I wojny światowej stawała się coraz bardziej niezadowolona z niekompetencji i zaniedbań rządu, zwłaszcza w zakresie zaopatrzenia armii. Do wiosny 1915 roku Duma stała się centralnym punktem opozycji wobec reżimu imperialnego. Na początku rewolucji marcowej w 1917 roku powołała Tymczasowy Komitet Dumy, który utworzył pierwszy Rząd Tymczasowy i zaakceptował abdykację Mikołaja II.
Po rozpadzie Związku Radzieckiego w 1991 roku Federacja Rosyjska w 1993 roku zastąpiła starą konstytucję z czasów radzieckich nowym dokumentem, w którym przywrócono nazwę „Duma Państwowa” dla niższej izby nowo utworzonego Zgromadzenia Federalnego, czyli rosyjskiego parlamentu narodowego. Odrodzona Duma składała się z 450 członków wybieranych w wyborach powszechnych na czteroletnią kadencję. Połowa członków Dumy była wybierana w wyborach proporcjonalnych, a druga połowa w jednomandatowych okręgach wyborczych. Odrodzona Duma była główną izbą ustawodawczą i uchwalała ustawy większością głosów. Zgromadzenie Federalne mogło uchylić prezydenckie weto do takiej ustawy większością dwóch trzecich głosów. Duma miała również prawo zatwierdzać premiera i innych wysokich urzędników państwowych mianowanych przez prezydenta.
.