Historyczne postacie
NAZWISKO ELEANOR
Eleanor Roosevelt jest jedną z najbardziej uwielbianych kobiet współczesnych czasów, zarówno jako Pierwsza Dama podczas czterech kadencji swojego męża, jak i jako osoba publiczna we własnej osobie. W swoim długim i zróżnicowanym życiu, była humanitarystką, działaczką na rzecz praw obywatelskich, nauczycielką, dyplomatką, felietonistką, rzeczniczką radiową, mówczynią, obrończynią praw kobiet i, nawiasem mówiąc, żoną i matką. Pochodziła z uprzywilejowanego, ale samotnego środowiska, gdzie w młodym wieku zmarli jej rodzice i rodzeństwo, przez całe życie cierpiała na depresję. W wieku dwudziestu jeden lat wyszła za mąż za swojego kuzyna, Franklina Delano Roosevelta, i od razu rzuciła się w wir życia publicznego, które go otaczało i wspierało. Została też wciągnięta w świat, który był dla niej źródłem osobistych szkód. Jej potężna teściowa sprzeciwiała się jej, a gromadny mąż był jej niewierny. Punkt zwrotny nastąpił w 1921 roku, kiedy Franklin zachorował na polio, a Eleanor poparła jego decyzję o pozostaniu w polityce wbrew woli matki. Zaczęła występować publicznie w jego imieniu i do czasu, gdy został prezydentem, była doświadczonym politykiem. Jest bardzo prawdopodobne, że łączył ją romantyczny związek z dziennikarką Loreną Hickok. Ona i Franklin, który sam utrzymywał kilka długotrwałych związków pozamałżeńskich, najwyraźniej zgodzili się pójść razem swoją drogą, w bardzo nowoczesny i cywilizowany sposób rozwiązując problemy swoich publicznych osobowości. Po śmierci Franklina, Eleanor kontynuowała swoją dalekosiężną działalność humanitarną i zmarła w wieku siedemdziesięciu ośmiu lat jako szanowana postać. Wyznaczyła wysoki standard dla wszystkich kobiet, jeden, który jest wybitnie godny naśladowania.
Eleanor z Akwitanii była potężną królową Francji, żoną Ludwika VII, i Anglii, jako żona Henryka II; była także matką dziesięciu, w tym trzech przyszłych królów Anglii. Usposobienie, wola i dobre wykształcenie Eleonory sprawiły, że jeszcze jako dziecko stała się bogatą księżną Akwitanii, co uczyniło z niej cenioną kandydatkę na potencjalną królową konsort. Powierzona opiece Ludwika VI, została przez niego niemal natychmiast wydana za mąż za jego syna i dziedzica, Ludwika VII. Wraz z mężem wzięła udział w drugiej krucjacie, z niezbyt imponującym skutkiem, a w końcu ich małżeństwo zostało unieważnione na podstawie pokrewieństwa, ale tak naprawdę dlatego, że w ciągu piętnastu lat urodziła tylko dwie córki. Bogatsza niż kiedykolwiek, poślubia teraz człowieka, który staje się Henrykiem II (z którym była nawet bardziej spokrewniona niż z Ludwikiem). W dziale rodzicielstwa, ona wypada całkiem lepiej – daje Henrykowi pięciu synów i trzy córki. To małżeństwo okazuje się być kłótliwe, a Henryk II nawet każe Eleanor umieścić w areszcie domowym (zamkowym?) na szesnaście lat, gdy wspiera jednego ze swoich synów w jego buncie przeciwko królowi. Niepokorna Eleonora, dwukrotna królowa, trzykrotna matka królów, przeżyła wszystkich, z wyjątkiem dwójki ze swoich dziesięciu dzieci, i zmarła w wieku osiemdziesięciu dwóch lat, wciąż uważana za „godną podziwu piękność”. Zakres tego niesamowitego hartu ducha kobiety został dokładnie przedstawiony przez Katharine Hepburn w filmie z 1968 roku, Lew w zimie (za który otrzymała Oscara).