An elf jest mityczne stworzenie z germańskiej mitologii / pogaństwa, które nadal przetrwać w północnej Europie folkloru. W mitologii nordyckiej były one pierwotnie rasą pomniejszych bogów natury i płodności. Elfy są często przedstawiane jako młodzieńczo wyglądający mężczyźni i kobiety o wielkiej urodzie, żyjący w lasach i innych naturalnych miejscach, pod ziemią lub w studniach i źródłach. Przedstawia się je jako długowieczne lub nieśmiertelne i przypisuje się im magiczne moce. Po sukcesie epickiego dzieła J.R.R. Tolkiena Władca Pierścieni, w którym ważną rolę odgrywa mądry, anielski lud zwany elfami, stały się one podstawowymi postaciami współczesnej fantastyki (patrz: Elfy w fantastyce i grach).
Coś, co kojarzy się z elfami lub cechami elfów, określa się przymiotnikami elficki, elficki, elfiński lub elfowaty. Konwencja współczesnego użycia w fantastyce jest taka: v w elfie lub elfickim odnosi się do elfów ludzkich rozmiarów (które bardziej odpowiadają mitologii Ery Wikingów), podczas gdy f w elfim lub elfim odnosi się do elfów malutkich rozmiarów (które bardziej odpowiadają folklorowi Ery Renesansu i Romantyzmu).
Elfy: prawdziwe fakty
przez XenonZerrow
Elfy mają wiele form; niektóre są malutkie, niektóre wysokie, a elfy płci żeńskiej często wydają się ludzkie, ale niektórzy mówią, że są puste od tyłu, jak puste drzewo.
Są to nadprzyrodzone istoty w germańskiej mitologii i folklorze, elfy zostały po raz pierwszy poświadczone w staroangielskich i staronordyjskich tekstach i są znaczące w brytyjskim i skandynawskim folklorze.
Elfy były najpierw uważane za ambiwalentne istoty z magicznymi mocami, ale później stały się coraz bardziej złowrogie, szkodząc ludziom i zwierzętom gospodarskim na różne sposoby. We wczesnym nowoczesnym folklorze były one związane z wróżkami i wszedł do 20 wieku głównie przez prace J. R. R. Tolkien.
Angielskie słowo elf jest od staroangielskiego ælf lub elf; w związku jako ælfadl „koszmar”, ælfsogoða „czkawka”, dolegliwości najwyraźniej uważane za spowodowane przez elfy. Współczesny niemiecki Elf (m), Elfe (f), Elfen jest pożyczką z angielskiego.
Jak w mitologii germańskiej
Jacob Grimm omawia „Wights and Elves” w pracy Teutonic Mythology, grupując elfy jako boską lub nadprzyrodzoną klasę istot. Stwierdza on, że według mitologii staronorweskiej istnieją trzy rodzaje elfów: Æsir, álfar i vanir.
Jest również bliskie pokrewieństwo z krasnoludami, nie tylko z powodu podobnego wyglądu, ale wiele darf ma elfickie imię. Pochodzi z kilku skryptów Starej Norse krasnoludy są elfy też, ale są one „ciemne elfy”, podczas gdy „jasne elfy” są co myślimy o elfy.
Snorri w Prose Edda stwierdza, że jasne elfy mieszkają w Álfheim, podczas gdy ciemne elfy mieszkają pod ziemią, ale dodaje nowy termin, czarne elfy lub dvergar jak zidentyfikowano przez niego, i ma je zamieszkują w Svartálfaheim. To inspiruje Grimm nazwać krasnoludów czarnych elfów, podczas gdy ciemne elfy pozostają pośrednią klasą takich istot.
W Old Norse:
Najwcześniejsze zachowane opisy elfów pochodzi z mitologii norweskiej. W języku staronordyjskim nazywane są one álfar.
Mężczyźni mogli być wyniesieni do rangi elfów po śmierci, jak na przykład król Olaf Geirstad-Elf. Bohater kowal Völundr jest identyfikowany jako „Władca Elfów” w wierszu Völundarkviða, który jest synem króla „Finnar”. Są to Arktyczni ludzie szanowani za ich szamańską magię (najprawdopodobniej, sami).
Krzyżowanie jest możliwe zgodnie z mitologią norweską, Högni i Skuld byli takimi istotami. Występują również w Heimskringli oraz w Sadze o Thorsteinie, Synu Wikingów, w której opisano linię lokalnych królów, którzy rządzili Álfheimem, a ponieważ mieli w sobie krew elfów, mówiono, że są piękniejsi niż większość mężczyzn.
Oprócz tych ludzkich aspektów, powszechnie opisuje się je jako istoty półboskie związane z płodnością i kultem przodków. Podobnie jak duchy, elfy nie były związane wszystkimi prawami fizyki i mogły przechodzić przez ściany i drzwi. Ponadto saga Kormáks opisuje, jak ofiara dla elfów była najwyraźniej uważana za zdolną do wyleczenia ciężkiej rany bitewnej.
W języku staroangielskim:
Słowa dla nimf z mitologii greckiej i rzymskiej zostały przetłumaczone przez anglosaskich uczonych jako ælf i warianty na jego temat, co może wskazywać na pochodzenie angielskich elfów.
Stary angielski myśli o elfach jako szkodliwych stworzeniach. W odniesieniu do piękna norweskich elfów, istnieją pewne staroangielskie słowa, takie jak ælfsciene („elf-piękny”). Chociaż elfy mogą być uważane za piękne i potencjalnie pomocne istoty w niektórych częściach społeczeństwa anglojęzycznego w całej jego historii, staroangielskie dowody świadczą również o powiązaniach elfów z demonami, jak na przykład w linii 112 Beowulfa. Z drugiej strony, oaf jest po prostu wariantem słowa elf, prawdopodobnie pierwotnie odnoszącym się do odmieńca lub kogoś ogłupionego przez elfickie zaklęcie.
Strzały elfów były uważane za groty strzał elfów (i czarownic), co później oznaczało również ostry ból (prawdopodobnie spowodowany przez elfy). Uważano, że mają one moc uzdrawiania. Później kamienie okazały się neolitycznymi krzemiennymi grotami strzał.
W języku niemieckim:
W folklorze chrześcijańskim elfy zaczęto opisywać jako psotne psotnice, które mogły wywoływać choroby bydła i ludzi oraz sprowadzać złe sny na śpiących. Niemieckie słowo oznaczające koszmar, Alptraum, oznacza „sen elfa”. Archaiczna forma Alpdruck oznacza „ucisk elfa”; wierzono, że koszmary są wynikiem siedzenia elfa na klatce piersiowej śniącego. Ten aspekt niemieckiej wiary w elfy w dużej mierze odpowiada skandynawskiej wierze w marę lub mera, powodujące te same problemy podczas śnienia.
Jak we współczesnym folklorze: