W tym kroku rozważymy niektóre z argumentów wysuwanych przez ludzi, którzy uważają, że marmury powinny pozostać w Wielkiej Brytanii.
Zwróć baczną uwagę na te argumenty, ponieważ wkrótce zostaniesz poproszony o podzielenie się tym, co myślisz w nadchodzącym kroku. Czy zgadzasz się czy nie z tymi argumentami?
Głównym argumentem często używanym na poparcie zwrotu marmurów jest twierdzenie, że ich wywiezienie z Grecji było nielegalne. W tym czasie Grecja znajdowała się pod kontrolą Imperium Osmańskiego. Lord Elgin otrzymał od sułtana firman (królewski mandat lub dekret wydawany przez suwerena w historycznych państwach islamskich), który zezwalał na wywiezienie marmurów. Jak podaje strona internetowa British Museum, Lord Elgin „działał za pełną wiedzą i zgodą ówczesnych władz prawnych”. Kiedy wiele osób w Wielkiej Brytanii kwestionowało legalność tego działania, gdy marmury pojawiły się po raz pierwszy, Parlamentarna Komisja Selekcyjna zbadała roszczenia, a następnie w 1816 r. stwierdziła, że zakup był całkowicie legalny.
Jak zauważa historyk sztuki Sir John Boardman, w czasie tworzenia marmurów w połowie V w. p.n.e., Ateny bardziej przypominały państwo imperialne niż latarnię demokracji, za którą je mitologizowaliśmy. Grecki „naród” nie istniał. Ludność regionu, który znamy jako współczesną Grecję, była bardzo rozdrobniona i w ciągłych konfliktach. Partenon nie został zbudowany, by reprezentować chwałę, demokrację czy dziedzictwo Grecji jako narodu, ale by uczcić Ateny jako miasto o imponującej potędze militarnej i kulturalnej. Idea, że marmury są reliktem czystego greckiego nacjonalizmu, opiera się na własnym przywłaszczeniu Partenonu przez Imperium Osmańskie jako symbolu jednoczącego.
Tak więc argumentuje się, że apel o ich zwrot jest całkowicie oparty na emocjach i sentymentach zakorzenionych w kulturowym nacjonalistycznym programie. Ta forma nacjonalizmu kulturowego próbuje wzmocnić poczucie wspólnej tożsamości narodowej poprzez zawłaszczenie historii regionu i zabytków jako symboli służących programowi nowoczesnego państwa.
Argument 2: bezpieczeństwo i konserwacja
Według tego argumentu, gdyby marmury pozostały w Atenach, prawdopodobnie podzieliłyby ten sam los, co inne starożytne rzeźby, które zostały zniszczone i okaleczone. Sam Partenon doświadczył znaczących zmian architektonicznych i kulturowych na przestrzeni wieków. W szóstym wieku naszej ery, został on przekształcony w chrześcijański kościół poświęcony Marii Dziewicy, w tym czasie wiele rzeźb zostało zniszczonych i przemieszczonych. W latach 60-tych XIV wieku Osmanowie przekształcili go w meczet. Dwieście lat później, w 1687 roku, jego wnętrze zostało wysadzone w powietrze w wyniku eksplozji, gdy zapalił się znajdujący się w nim skład amunicji. Jego ruiny ostatecznie stały się atrakcją jako kamieniołom dla lokalnych budowniczych. Podczas Grand Tour w XIX wieku, europejscy turyści odłupywali kawałki reliefów i rzeźb, aby zabrać je do domu jako pamiątki. Dziś ruiny pozostają bezbronne wobec niszczycielskiego smogu Aten.
W konsekwencji, jak stoi teraz, Akropol nie reprezentuje dokładnie Akropolu, jak stał, gdy Partenon był u szczytu swojej chwały. Nie ma możliwości, aby marmury Partenonu, zarówno te w Londynie, jak i w Atenach, mogły być kiedykolwiek oryginalnie odrestaurowane w ramach pozostałej struktury Partenonu.
Argument 3: dziedzictwo kulturowe
Dopiero gdy marmury można było zobaczyć z bliska w British Museum, ich artystyczny geniusz został w pełni uznany przez współczesną publiczność. Dlatego uważa się, że ich usunięcie i późniejsza instalacja w British Museum to jeden z najważniejszych wkładów Wielkiej Brytanii w nasze rozumienie historii starożytnej Grecji. Co więcej, nie sposób zmierzyć, w jaki sposób marmury zainspirowały pokolenia artystów i historyków, którzy po dziś dzień wyznaczają kierunek rozwoju historii sztuki. Dlaczego więc marmury powinny być uważane za większą część dziedzictwa kulturowego Grecji niż Wielkiej Brytanii?
Umieszczone w British Museum, marmury służą znacznie większej publiczności w Londynie, niż gdyby zostały odesłane do Aten. Ze względu na ich niezmierzony wkład w historyczną i artystyczną spuściznę ludzkości, wiele osób uważa, że najlepiej oglądać je w kontekście światowej kolekcji. W ten sposób zwiedzający mogą docenić techniczny i artystyczny geniusz marmurów obok innych obiektów pochodzących z różnych czasów i miejsc. Ponadto ich życie w Londynie w znacznym stopniu przyczynia się do realizacji zasad edukacyjnych internacjonalizmu kulturowego, który polega na próbie wspierania zrozumienia kulturowego, współpracy i poczucia wspólnych wartości ponad współczesnymi granicami państwowymi.
Pomimo że usunięcie marmurów mogło w znacznym stopniu przyczynić się do rozwoju dziedzictwa kulturowego Wielkiej Brytanii, wysuwany jest argument, że nie pozbawiło to Grecji jej dziedzictwa kulturowego. Marmury znajdujące się w British Museum stanowią jedynie niewielki procent wielkich klasycznych dzieł, które pozostały w Grecji w dzisiejszych czasach.