Fair Deal – w historii Stanów Zjednoczonych, liberalny program reform wewnętrznych prezydenta Harry’ego S. Trumana, którego podstawowe założenia nakreślił już w 1945 roku. W swoim pierwszym powojennym orędziu do Kongresu Truman wezwał do rozszerzenia ubezpieczeń społecznych, wprowadzenia nowych przepisów dotyczących wynagrodzeń i godzin pracy oraz mieszkań komunalnych, a także stałej ustawy o uczciwych praktykach zatrudnienia, która zapobiegałaby dyskryminacji rasowej i religijnej przy zatrudnianiu. Kongres był jednak pochłonięty problemami inflacji i przestawienia kraju na gospodarkę czasu pokoju i nie zwrócił większej uwagi na te propozycje. W 1946 roku Kongres uchwalił jednak ustawę o zatrudnieniu (Employment Act), jasno określającą odpowiedzialność rządu za utrzymanie pełnego zatrudnienia i ustanawiającą trzyosobową Radę Doradców Ekonomicznych (Council of Economic Advisers), która miała pomóc w zapewnieniu ciągłości zdrowej gospodarki narodowej. Po swoim zaskakującym zwycięstwie w wyborach w listopadzie 1948 roku Truman ponownie przedstawił (20 stycznia 1949 roku) swoje propozycje reform pod hasłem Fair Deal. Myślący ekonomicznie 81 Kongres zgodził się na uchwalenie tylko kilku z zaleceń prezydenta: podniósł płacę minimalną, promował usuwanie slumsów i rozszerzył świadczenia emerytalne na dodatkowe 10 000 000 osób.