Ciąg dalszy
Następnego ranka jedna noga była słaba; do popołudnia była sparaliżowana. Szybko paraliż objął wszystkie kończyny i chociaż odzyskał sprawność kończyn górnych, jego nogi nigdy nie wróciły do zdrowia.
W tamtym czasie lekarze zdiagnozowali chorobę jako poliomyelitis, która osiągnęła rozmiary epidemii w północno-wschodnich Stanach Zjednoczonych, gdzie mieszkał FDR – mimo że niewielu dorosłych powyżej 30 roku życia zachorowało na polio. Polio było jedną z niewielu znanych przyczyn paraliżu.
Ale wiele z objawów FDR nie pasowało do polio — były one bardziej typowe dla zespołu Guillain-Barre: postęp paraliżu, drętwienie, ekstremalnie długotrwały ból i schemat powrotu do zdrowia po paraliżu.
Podczas gdy pacjenci z łagodnym lub umiarkowanym zespołem Guillaina-Barrego zazwyczaj całkowicie wracają do zdrowia, ci z ciężką chorobą, którzy nie są leczeni nowoczesnymi metodami, często doświadczają trwałego paraliżu, zauważa Goldman.
Tajemnica choroby FDR prawdopodobnie nigdy nie zostanie całkowicie rozwiązana, ponieważ kilka testów diagnostycznych nie było wówczas dostępnych, mówi Goldman. Nawet jeśli zespół Guillaina-Barrego zostałby zdiagnozowany w 1921 roku, wynik Roosevelta byłby taki sam, ponieważ leczenie nie zostało odkryte aż do końca XX wieku.