Mimo postępu w zakresie biomarkerów i technologii, badanie kliniczne (tj. wywiad i badanie fizykalne) pozostaje kluczowe w leczeniu pacjentów z niewydolnością serca. W szczególności, badanie kliniczne pozwala na nieinwazyjną ocenę stanu hemodynamicznego pacjenta, na podstawie tego, czy pacjent ma podwyższone ciśnienie napełniania komór i/lub nieadekwatny wskaźnik sercowy. Taka ocena dostarcza ważnych informacji prognostycznych i pomaga w podejmowaniu decyzji terapeutycznych. W niniejszej pracy autorzy krytycznie oceniają przydatność badania klinicznego do tych celów i przedstawiają praktyczne wskazówki, które wyciągnęliśmy z naszej praktyki w dziedzinie zaawansowanej niewydolności serca. Autorzy zauważają, że możliwość oceny zatoru jest lepsza niż możliwość oceny nieodpowiedniej perfuzji. Ponadto, w obecnej praktyce, podwyższone ciśnienie napełniania lewej komory jest wnioskowane na podstawie wyników związanych z podwyższonym ciśnieniem w prawym przedsionku. Omawiają wyłaniający się z badania klinicznego system klasyfikacji, który kategoryzuje pacjentów na podstawie tego, czy podwyższone ciśnienie napełniania komór występuje po prawej, lewej czy po obu stronach.