Glioza to ogniskowa proliferacja komórek glejowych w OUN w odpowiedzi na uraz.
Na tej stronie:
Terminologia
Glioza nie jest synonimem encefalomalacji, która jest końcowym wynikiem upłynnionej martwicy miąższu mózgu w następstwie urazu. Radiologicznie mają one pewne wspólne cechy i często współistnieją podczas wczesnej i pośredniej odpowiedzi na uraz, przy czym glioza słabnie z czasem 1.
Prezentacja kliniczna
- bezobjawowy
- służy jako ognisko napadu
Patologia
Komórki glejowe stanowią nieneuronalny składnik OUN, przewyższając liczebnie neurony 10:1, i dzielą się na dwie główne grupy: mikroglej i makroglej 1:
- mikroglej
- makroglej
- astrocyty
- oligodendrocyty
- komórki zależne
Astrocyty i mikroglej są komórkami glejowymi w przeważającej mierze odpowiedzialnymi za odpowiedź tkanek na uraz. Astrocytoza obejmuje proliferację i przerost astrocytów, poprzez złożone ścieżki molekularne i komórkowe. Mikroglioza pojawia się przede wszystkim, gdy uraz jest zakaźny (szczególnie wirusowy), ponieważ komórki mikrogleju, które nie są pochodzenia neuroepitelialnego, ale prawdopodobnie pochodzą z prekursorów monocytów lub makrofagów, funkcjonują w prezentacji antygenów 1.
Cechy radiograficzne
MRI
Glioza wydaje się jasna w T2, jak również w FLAIR, w przeciwieństwie do encefalomalacji, która podąża za sygnałem płynu mózgowo-rdzeniowego we wszystkich sekwencjach.
Zobacz także
- encefalomalacja
- zwyrodnienie Waleriana
- porencefalia
.