Angielski i francuski: od germańskiej nazwy osobowej złożonej z elementów haim, heim 'dom' + ric 'władza', 'władca', wprowadzonej do Anglii przez Normanów w formie Henri. W średniowieczu imię to stało się niezwykle popularne w Anglii i było noszone przez ośmiu królów. Kontynentalne formy tej nazwy osobowej były równie popularne w całej Europie (niemiecki Heinrich, francuski Henri, włoski Enrico i Arrigo, czeski Jindrich itd.) Jako amerykańskie nazwisko rodowe, angielska forma Henry wchłonęła patronimiki i wiele innych pochodnych tego starożytnego imienia w kontynentalnych językach europejskich. (O formach, patrz Hanks i Hodges 1988.) W okresie, w którym powstała większość angielskich nazwisk, powszechną angielską wernakularną formą imienia był Harry, stąd nazwiska Harris (południowe) i Harrison (północne). Oficjalne dokumenty z tego okresu zazwyczaj używały zlatynizowanej formy Henricus. W czasach średniowiecza angielski Henryk wchłonął pierwotnie odrębną staroangielską nazwę osobową, która miała hagan 'głóg'. Porównaj Hain 2 jako jego pierwszy element, i nie było również zamieszanie z Amery. Irlandzkie: Anglicyzowana forma gaelickiego Ó hInnéirghe 'potomek Innéirghe', przydomek oparty na éirghe 'powstający'. Irlandzkie: Anglicyzowana forma gaelickiego Mac Éinrí lub Mac Einri, patronimiki od nazw osobowych Éinrí, Einri, irlandzkich form Henry. Występuje również jako wariant McEnery. Żydowski (amerykański): Zamerykanizowana forma różnych podobnie brzmiących aszkenazyjskich nazwisk żydowskich.