Historia starożytnych druidów irlandzkich

Kim byli druidzi? Ich dziedzictwo jest najtrwalsze i najbardziej tajemnicze.

Dzisiaj słowo „druid” kojarzy się z magią, czarodziejstwem i spirytyzmem, ale w czasach starożytnych definicja druida była znacznie szersza.

W epoce żelaza druidzi stanowili wyżej wykształcony szczebel celtyckiego społeczeństwa, w tym poetów, lekarzy i przywódców duchowych. Dziedzictwo tej ostatniej grupy jest najtrwalsze i najbardziej tajemnicze.

25,000-letnia historia odrodzenia

Najwcześniejsze dowody duchowej tradycji Druidów pochodzą sprzed 25,000 lat i są znalezione w jaskiniach w Europie, takich jak jaskinie Pinhole w Derbyshire w Anglii, jaskinie Chauvet lub Lascaux we Francji, oraz Altamira w Hiszpanii, które zawierają malowidła dzikich zwierząt na swoich ścianach.

Kandydaci do inicjacji wczołgiwali się do jaskiń, by odrodzić się w świetle dnia. Ten motyw śmierci i odrodzenia pozostaje stałym wątkiem w duchowej praktyce Druidów na przestrzeni wieków.

Tę praktykę poszukiwania odrodzenia w Ziemi można zaobserwować około 3000 r. p.n.e., kiedy to budowano wielkie kopce, w których inicjowani siedzieli w ciemności, czekając na „odrodzenie” ze światłem. Jednym z przykładów jest irlandzki Newgrange w Co Meath, gdzie szyb jest zorientowany na wschód słońca w okresie przesilenia zimowego, wypełniając komorę światłem o świcie.

Wewnątrz Newgrange (Ireland’s Content Pool)

Ta duchowa tradycja była kontynuowana cztery i pół tysiąca lat później w XVI wieku, kiedy to chrześcijańscy duchowni przepisali kluczowy tekst duchowości druidów z tradycji ustnej. Tekst ten mówi o „duchowym i magicznym treningu Druida, w którym zostaje on zjedzony przez Boginię, wchodzi do jej brzucha i odradza się jako największy poeta w krainie.”

Pochodzenie terminu „druid”

Słowo „Druid” wywodzi się z łacińskiego „druidae” i galijskiego „druides”. Uważa się również, że pochodzi ono od celtyckiego związku „dru-wid” – „dru” (drzewo) i „wid” (wiedzieć), co odzwierciedla znaczenie drzew w celtyckiej duchowości i symbolice. Staroirlandzką formą było „drui”, a we współczesnym irlandzkim i gaelickim słowo to brzmi „draoi” lub „druadh” (magik, czarodziej).

Wyedukowani starożytni przywódcy

Druidry.org zaznacza cztery główne okresy historii, które odnoszą się do celtyckiej i druidzkiej duchowości:

Okres prehistoryczny widział plemiona z Europy przemieszczające się na zachód w kierunku Wielkiej Brytanii i Irlandii wraz z cofaniem się epoki lodowcowej. Ludzie ci posiadali znaczną wiedzę astronomiczną i matematyczną oraz wielkie umiejętności inżynieryjne. W tym czasie rozwinęła się kultura budowania megalitów i w tym okresie powstały wielkie kopce, takie jak Newgrange, oraz kamienne kręgi, takie jak Stonehenge.

Newgrange (Getty Images)

Następnie nastał okres udokumentowanej historii, kiedy to klasyczni pisarze pozostawili po sobie dzieła pisane o Celtach i Druidach. Celtowie mieli „bardzo wyrafinowany system religijny, z trzema rodzajami Druidów: Bardami, którzy znali pieśni i historie plemienia, Owadami, którzy byli uzdrowicielami i jasnowidzami, oraz Druidami, którzy byli filozofami, sędziami i nauczycielami.”

Trzeci okres, który trwał tysiąc lat, rozpoczął się wraz z nadejściem chrześcijaństwa. W tym czasie celtycka i druidzka duchowość została zachowana przez chrześcijańskich duchownych, którzy zapisali wiele starych opowieści i mitów przekazanych przez druidów, którzy w większości przeszli na chrześcijaństwo. Święty Patryk zapisał również wszystkie stare druidzkie prawa Irlandii, zachowując w ten sposób informacje na temat etyki i struktury społecznej przedchrześcijańskiej kultury celtyckiej.

Święty Patryk (Getty Images)

Czwarty i ostatni okres rozpoczął się w XVI wieku wraz z „ponownym odkryciem” Druidów i ich celtyckiego dziedzictwa przez europejskich uczonych. Wraz z tłumaczeniem i drukowaniem klasycznych tekstów druidzkich, uczeni odkryli, że ich przodkowie byli dalecy od dzikusów, za jakich uważał ich Kościół. W tym okresie „Druidzkiego Odrodzenia” powstawały grupy i towarzystwa badające Druidów i Celtów, a w całej Europie zaczęły się odbywać festiwale kulturalne celebrujące ich języki i tradycje. Ten okres odrodzenia przerodził się w renesans, który trwa do dziś.

* Oryginalnie opublikowane w 2014