Assassin’s Creed Valhalla zebrał pozytywne recenzje za przedstawienie kultury nordyckiej, ale jak wypada w porównaniu z God of War? Zarówno Assassin’s Creed Valhalla, jak i God of War czerpią z mitologii nordyckiego i germańskiego pogaństwa. Istnieją jednak pewne kluczowe różnice w sposobie, w jaki obie gry interpretują te ponadczasowe historie.
Bogowie występujący w God of War i Assassin’s Creed Valhalla znani są jako Aesir (wymawiane „ice-ear”). Podczas gdy starożytne kultury nordyckie i germańskie uznawały wiele potężnych duchów i potworów – takich jak bogowie natury Vanir czy Jotnar, których późniejsze kultury nazwałyby „trollami” – Aesir byli czczeni ponad wszystko. Większość słynnych postaci uznawanych w dzisiejszej kulturze popularnej za „bogów nordyckich”, takich jak Thor czy Odyn, była Aesirami. Jednak jednymi z najwcześniejszych źródeł dotyczących tak zwanego norweskiego panteonu są zapiski rzymskich pisarzy o kulcie Aesirów w Niemczech, na długo przed tym, jak norwescy wikingowie wyruszyli w podróż. Ten starożytny, zróżnicowany zapis pozostawił historii skomplikowany, sprzeczny portret tego, kim dokładnie byli Aesir.
W God of War na PS4, Aesirowie są antagonistami. Kratos znajduje się na celowniku gniewu bogów Norse z powodów, których nie rozumie. Podobnie, wiele nie-esirskich postaci mitologicznych, które spotyka Kratos, uważa Aesirów za okrutnych. Thor jest znany ze swojej bohaterskiej kampanii podboju przeciwko Jotnarom/Gigantom, ale z perspektywy Gigantów jego polowanie na Gigantów jest ludobójcze. W trakcie opowieści Kratos sprzymierza się z boginią Freyą. Freya została siłą adoptowana do Aesirów, ale urodziła się jako bóg płodności Vanirów i żywi głęboką nienawiść do Odyna i Thora za to, że ją porwali. W ten sposób, choć God of War podważa oczekiwania, obsadzając głównych norweskich bogów w roli czarnych charakterów, nadal jest ściśle oparty na szerszej mitologii norweskiej.
Assassin’s Creed & Norse Gods of War’s Reflect Their Protagonists
Mimo to, Aesir odgrywają bardziej pozytywną (jeśli mniej centralną) rolę w Assassin’s Creed Valhalla. Protagonista Valhalli, Eivor, może spotkać Aesirów w niebiańskim królestwie Asgardu poprzez chemicznie wywołaną halucynację. Podczas tego mistycznego spotkania bogowie są przedstawiani w bardzo wesołym i komicznym świetle. Thor, zamiast morderczego tyrana, jest raczej komicznie zapatrzonym w swój wizerunek błaznem, który chwali się, jak wszyscy go kochają. Ten lżejszy ton ma sens, biorąc pod uwagę, że Eivor jest wiernym czcicielem Aesirów, który uwielbia opowieści o wesołym Thorze i mądrym Odynie – to wszystko dzieje się przecież w ich umyśle. Podczas gdy prawdziwe ofiary z ludzi dla Aesir są uznawane w Assassin’s Creed Valhalla, bogowie sami w sobie są przedstawiani jako rozkoszne, frywolne łobuzy, którymi są w wielu germańskich folklorach.
Oba te portrety mają podstawy w prawdziwej norweskiej i germańskiej mitologii. W folklorze, bogowie są skomplikowanymi postaciami, które są zarówno złe i sprawiedliwe, małostkowe i dzielne, niebezpieczne i życzliwe. Łatwo zrozumieć, dlaczego dla kogoś z zewnątrz brutalny panteon norweski może być postrzegany jako okrutne potwory (nie żeby sam tytułowy „Bóg Wojny” miał wiele miejsca do osądzania). Tymczasem dla Norsemana, takiego jak Eivor, który wiernie czci Aesirów i sam uczestniczy w najazdach Wikingów, ci sami bogowie są postrzegani o wiele bardziej sympatycznie.
W sumie obie gry oddają sprawiedliwość Aesirom. Ważne jest, że te tytuły wnoszą swój własny, zabawny spin do materiału; rodzina Thora była w popkulturze bardzo obecna w ciągu ostatniej dekady. I na swój sposób, Assassin’s Creed Valhalla i God of War uchwyciły radosną, dziwaczną, przerażającą i przezabawną magię mitu nordyckiego dla nowego pokolenia.
