Rzymianie nie numerowali każdego dnia miesiąca od pierwszego do ostatniego. Zamiast tego odliczali wstecz od trzech stałych punktów miesiąca: Nones (5. lub 7. dzień, dziewięć dni włącznie przed Ides), Ides (13. dzień w większości miesięcy, ale 15. w marcu, maju, lipcu i październiku) oraz Kalendy (1. dzień następnego miesiąca). Pierwotnie Idy miały być wyznaczane przez pełnię księżyca, co odzwierciedlało księżycowe pochodzenie kalendarza rzymskiego. W najwcześniejszym kalendarzu, Idy marcowe byłyby pierwszą pełnią księżyca w nowym roku.
Obrzędy religijneEdit
Idee każdego miesiąca były święte dla Jowisza, najwyższego bóstwa Rzymian. Flamen Dialis, najwyższy kapłan Jowisza, prowadził „owcę Idów” (ovis Idulis) w procesji wzdłuż Via Sacra do arx, gdzie składano ją w ofierze.
Oprócz comiesięcznych ofiar, Idy marcowe były również okazją do święta Anny Perenny, bogini roku (łac. annus), której święto pierwotnie kończyło ceremonie nowego roku. Dzień ten był entuzjastycznie obchodzony przez zwykłych ludzi, którzy urządzali pikniki, pili i bawili się. Jedno ze źródeł z późnej starożytności również umiejscawia Mamuralia na Idy marcowe. Obrzęd ten, mający cechy rytuału kozła ofiarnego lub starożytnego greckiego pharmakos, polegał na pobiciu starca ubranego w zwierzęce skóry i być może wypędzeniu go z miasta. Rytuał ten mógł być świętem nowego roku, reprezentującym wypędzenie starego roku.
W późniejszym okresie cesarskim Ides rozpoczynał „święty tydzień” festiwali ku czci Cybele i Attisa, będąc dniem, w którym Canna intrat („Trzcina wchodzi”), kiedy to Attis urodził się i został znaleziony wśród trzcin frygijskiej rzeki. Odkryli go pasterze lub bogini Cybele, która znana była także jako Magna Mater („Wielka Matka”) (narracje różnią się). Tydzień później, 22 marca, uroczyste święto Arbor intrat („Wchodzi drzewo”) upamiętniało śmierć Attisa pod sosną. Kolegium kapłanów, dendroforoi („nosiciele drzew”), corocznie ścinało drzewo, wieszało na nim wizerunek Attisa i z lamentami zanosiło go do świątyni Magna Mater. Dzień ten stał się częścią oficjalnego kalendarza rzymskiego za czasów Klaudiusza (zm. 54 n.e.). Następował trzydniowy okres żałoby, którego punktem kulminacyjnym było świętowanie odrodzenia Attisa 25 marca, czyli w dniu równonocy wiosennej według kalendarza juliańskiego.