Intermezzo, w XVIII wieku, było komicznym interludium operowym wstawianym pomiędzy akty lub sceny opery seria. Te intermezzi mogły być znaczące i kompletne dzieła same w sobie, choć były krótsze niż opera seria, która je zawierała; zazwyczaj zapewniały komiczną ulgę i dramatyczny kontrast do tonu większej opery wokół nich, a często wykorzystywały jedną lub więcej postaci z opery lub z commedii dell’arte. W tym były one odwrotnością renesansowego intermezzo, które zwykle miało temat mitologiczny lub pastoralny jako kontrast do głównej sztuki komicznej. Często miały charakter burleskowy, charakteryzowały się komizmem slapstickowym, przebierankami, dialektem i rubasznością. Najsłynniejszym intermezzo z tego okresu jest La serva padrona Pergolesiego, opera buffa, która po śmierci Pergolesiego zapoczątkowała Querelle des Bouffons.
W niektórych przypadkach repertuar intermezzo rozprzestrzeniał się szybciej niż sama opera seria; śpiewacy byli często znani, efekty komiczne popularne, a intermezzi stosunkowo łatwe w produkcji i wystawieniu. W latach trzydziestych XVII wieku styl ten rozprzestrzenił się po całej Europie, a niektóre miasta – na przykład Moskwa – zarejestrowały wizyty i występy zespołów wykonujących intermezzi na wiele lat przed wykonaniem jakiejkolwiek opery seria.
The intermède (francuski odpowiednik intermezzo) był najważniejszym zewnętrznym wpływem operowym w Paryżu w połowie XVIII wieku i pomógł stworzyć cały nowy repertuar operowy we Francji (patrz opéra comique).
Słowo to zostało użyte (z nutą ironii) jako tytuł dwuaktowej opery Richarda Straussa, Intermezzo (1924), której skala znacznie przekracza intermezzo tradycji.
Wiele z najbardziej znanych intermezzów pochodzi z oper okresu weryzmu: Cavalleria rusticana i L’amico Fritz Mascagniego, Pagliacci Leoncavalla, Manon Lescaut i Suor Angelica Pucciniego, Fedora Giordana, Adriana Lecouvreur Cilei, a zwłaszcza to z Thais Masseneta, które zyskało miano Méditation.
Wiele najsłynniejszych intermezzi pochodzi z oper okresu weryzmu.