Praseodymium zostało odkryte przez Carla F. Auera von Welsbacha, austriackiego chemika, w 1885 roku. Wyodrębnił on prazeodym, jak również pierwiastek neodym, z materiału znanego jako didymium. Obecnie prazeodym uzyskuje się głównie w procesie wymiany jonowej z piasku monazitowego ((Ce, La, Th, Nd, Y)PO4), materiału bogatego w pierwiastki ziem rzadkich.
Praseodymium jest wykorzystywane przede wszystkim jako składnik stopu z magnezem do tworzenia metali o wysokiej wytrzymałości, które są stosowane w silnikach lotniczych. Prazeodym stanowi również około 5% metalu Misch, materiału, który jest używany do produkcji krzemieni do zapalniczek. Prazeodym tworzy rdzeń węglowych lamp łukowych, które są używane w przemyśle filmowym do oświetlenia studyjnego i projektorów. Prazeodym jest dodawany do kabli światłowodowych jako środek dopingujący, gdzie jest używany jako wzmacniacz sygnału. Sole prazeodymu są używane do nadawania szkłom i emaliom żółtego koloru. Prazeodym jest również składnikiem szkła didymium, które jest używane do produkcji niektórych rodzajów gogli spawalniczych i dmuchaw szklanych.