Pierwszy okres JoseonModyfikacja
Modyfikacja fundamentów
Pod koniec XIV wieku dynastia Goryeo, po prawie 500 latach od założenia w 918 roku, chyliła się ku upadkowi, a jej fundamenty załamały się po latach wojen i de facto okupacji rozpadającego się imperium mongolskiego. Po pojawieniu się dynastii Ming, dwór królewski Goryeo podzielił się na dwie przeciwstawne frakcje: grupę pod wodzą generała Yi (popierającą Ming) i obóz dowodzony przez generała Choe (po stronie Yuan).
Dynastia Goryeo twierdziła, że jest następcą starożytnego królestwa Goguryeo (które później również przemianowano na Goryeo); jako taka, przywrócenie Mandżurii jako części terytorium Korei było częścią jej polityki zagranicznej w całej jej historii. Kiedy w 1388 roku, czternastym roku panowania Goryeo, posłaniec Mingów przybył do Goryeo, aby zażądać przekazania dawnego terytorium Północnego Goryeo, generał Choe skorzystał z okazji i poparł atak na półwysep Liaodong.
Yi Seong-gye został wybrany, by poprowadzić atak; jednak zbuntował się, wrócił do Gaegyeong i zainicjował zamach stanu, obalając króla U na korzyść jego syna, Changa z Goryeo (1388). Później zabił ich obu po nieudanej odbudowie i siłą osadził na tronie królewicza o nazwisku Yi (został Gongyangiem z Goryeo). W 1392 r. Yi wyeliminował Jeong Mong-ju, który był bardzo szanowanym przywódcą grupy lojalnej wobec dynastii Goryeo, i zdetronizował króla Gongyanga, wyganiając go do Wonju, po czym wstąpił na tron jako Taejo. Dynastia Goryeo dobiegła końca po prawie 500 latach panowania.
Na początku swojego panowania Taejo zamierzał nadal używać nazwy Goryeo dla kraju, którym rządził, i po prostu zmienić królewską linię rodową na własną, zachowując w ten sposób 500 lat istnienia. Jednak po licznych groźbach buntu ze strony drastycznie osłabionych, ale wciąż wpływowych możnowładców Gwonmun, którzy nadal przysięgali wierność temu, co pozostało z dynastii Goryeo, a teraz zdegradowanemu klanowi królewskiemu Wang, na zreformowanym dworze zapanowała zgoda, że potrzebny jest nowy tytuł dynastyczny. Nadając nazwę nowej dynastii, Taejo rozważał dwie możliwości: „Hwaryeong” i „Joseon”. Po wielu wewnętrznych dyskusjach, a także po uzyskaniu zgody cesarza z dynastii Ming, Taejo ogłosił, że królestwo będzie nazywać się Joseon, co było hołdem dla starożytnego koreańskiego państwa Gojoseon. Przeniósł również stolicę z Hanyang do Kaesong.
Walki między książętamiModyfikacja
Kiedy nowa dynastia została ogłoszona i oficjalnie powołana do życia, Taejo podniósł kwestię, który syn będzie jego następcą. Choć Yi Bangwon, piąty syn Taejo z królową Sineui, najbardziej przyczynił się do dojścia ojca do władzy, premier Jeong Do-jeon i Nam Eun wykorzystali swoje wpływy na króla Taejo, by w 1392 r. mianować jego ósmego syna (drugiego syna królowej Sindeok), Wielkiego Księcia Uian (Yi Bangseok), księciem koronnym. Konflikt ten powstał w dużej mierze dlatego, że Jeong Do-jeon, który ukształtował i ustanowił ideologiczne, instytucjonalne i prawne podstawy nowej dynastii, widział Joseon jako królestwo rządzone przez ministrów mianowanych przez króla, podczas gdy Yi Bangwon chciał ustanowić monarchię absolutną rządzoną bezpośrednio przez króla. Z poparciem Taejo, Jeong Do-jeon kontynuował ograniczanie władzy rodziny królewskiej, zakazując książętom udziału w polityce i próbując zlikwidować ich prywatne armie. Obie strony doskonale zdawały sobie sprawę z wielkiej wrogości drugiej strony i przygotowywały się do pierwszego ataku.
Po nagłej śmierci królowej Sindeok i gdy król Taejo wciąż opłakiwał swoją drugą żonę, Yi Bangwon najpierw zaatakował pałac i zabił Jeong Do-jeona i jego zwolenników, a także dwóch synów królowej Sindeok (jej przyrodnich braci), w tym księcia koronnego, w 1398 roku. Wydarzenie to stało się znane jako Pierwsza Walka Książąt.
Zdziwiony, że jego synowie byli gotowi zabijać się nawzajem dla korony, i psychicznie wyczerpany śmiercią swojej drugiej żony, król Taejo abdykował i natychmiast koronował swojego drugiego syna Yi Banggwa na króla Jeongjong Joseon. Jednym z pierwszych działań króla Jeongjonga jako monarchy było przeniesienie stolicy do Kaesong, gdzie, jak się uważa, czuł się znacznie bardziej komfortowo, z dala od walki o władzę. Yi Bangwon zachował jednak władzę królewską i wkrótce popadł w konflikt ze swoim niezadowolonym starszym bratem Yi Bangganem, który również pragnął władzy. W 1400 roku napięcia między frakcją Yi Bangwona a obozem Yi Banggana przerodziły się w konflikt, który stał się znany jako Druga Walka Książąt. W następstwie walk pokonany Yi Banggan został wygnany do Dosan, a jego zwolennicy straceni. Całkowicie onieśmielony król Jeongjong natychmiast mianował Yi Bangwona swoim następcą i dobrowolnie abdykował. W tym samym roku Yi Bangwon wstąpił na tron Joseon jako król Taejong, trzeci król Joseon.
Konsolidacja władzy królewskiejModyfikacja
Na początku panowania Taejonga, Taejo odmówił zrzeczenia się królewskiej pieczęci wskazującej na legalność rządów każdego króla. Taejong zaczął inicjować politykę, która według niego miała udowodnić jego kwalifikacje do rządzenia. Jednym z jego pierwszych aktów jako króla było zniesienie przywileju utrzymywania prywatnych armii, którym cieszyły się wyższe sfery władzy i arystokracja. Odebranie tych praw siłom obozu niepodległościowego skutecznie zahamowało ich zdolność do organizowania powstań na wielką skalę i znacznie zwiększyło liczbę mężczyzn zatrudnionych w armii narodowej. Kolejnym działaniem Taejonga było zrewidowanie istniejących przepisów dotyczących opodatkowania gruntów i rejestracji statusu poddanych. Wraz z odkryciem wcześniej ukrytych ziem, dochód narodowy podwoił się.
W 1399 roku Taejong odegrał wpływową rolę w likwidacji Zgromadzenia Dopyeong, rady dawnej administracji rządowej, która miała monopol na sądownictwo w ostatnich latach panowania dynastii Goryeo, na rzecz Rady Państwa Joseon (의정부?, 議政府?), nowej gałęzi administracji centralnej, która obracała się wokół króla i jego edyktów. Po zatwierdzeniu dokumentacji sprawy i przepisów podatkowych król Taejong wydał nowy dekret, na mocy którego wszystkie decyzje zatwierdzone przez Radę Państwową mogły wejść w życie wyłącznie za zgodą króla. Położyło to kres zwyczajowi podejmowania decyzji przez ministrów i doradców dworskich poprzez debaty i negocjacje między sobą, wynosząc tym samym władzę królewską na nowy poziom.
Niedługo potem Taejong ustanowił urząd, znany jako Sinmun, do rozpatrywania spraw, w których poszkodowani poddani czuli się wykorzystywani lub krzywdzeni przez urzędników państwowych lub arystokratów. Jednak Taejong w większości przypadków utrzymał reformy Jeong Do-jeon w nienaruszonym stanie. Ponadto, aby wzmocnić władzę królewską, stracił lub wygnał wielu swoich zwolenników, którzy pomogli mu wstąpić na tron. Aby ograniczyć wpływy teściów, zabił także czterech braci swojej królowej oraz teścia swojego syna Sejonga.
Sejong WielkiModyfikacja
W sierpniu 1418 roku, po abdykacji Taejonga dwa miesiące wcześniej, na tron wstąpił jego syn Sejong. W maju 1419 r., pod radą i przewodnictwem ojca, wyruszył na wyprawę na wschód od Gihae, aby usunąć uciążliwości ze strony Wokou (piratów przybrzeżnych), którzy działali z wyspy Tsushima.
We wrześniu 1419 roku, daimyo z Tsushimy, Sadamori, skapitulował przed dworem Joseon. W 1443 r. podpisano traktat Gyehae, przyznający daimyō z Tsushimy prawa do handlu z Koreą na pięćdziesięciu statkach rocznie w zamian za wysyłanie daniny do Korei i pomoc w powstrzymaniu wszelkich przybrzeżnych ataków pirackich Wokou na porty koreańskie.
Na północnej granicy Sejong założył cztery forty i sześć posterunków (육진? 四郡六鎭?), aby chronić swoich ludzi przed Dżurdżenami, którzy później stali się Mandżurami, zamieszkującymi Mandżurię. W 1433 r. Sedzong wysłał na północ Kim Dzong-seo, urzędnika państwowego, by bronił królestwa przed Jurczanami. Kampania wojskowa Kima zdobyła kilka zamków, pchnęła na północ i przywróciła terytorium Korei mniej więcej do obecnej granicy między Koreą Północną a Chinami.
Pod rządami Sedzonga Korea odnotowała postępy w naukach przyrodniczych, rolnictwie, literaturze, tradycyjnej medycynie chińskiej i inżynierii. Ze względu na ten sukces, Sedzong otrzymał tytuł „Sedzong Wielki”. Jego najlepiej zapamiętanym wkładem było stworzenie Hangul, koreańskiego alfabetu, w 1443 r.
Sześciu ministrów zamęczonych
Po śmierci króla Sejonga jego syn Munjong kontynuował dziedzictwo ojca, ale wkrótce zmarł na chorobę w 1452 r., zaledwie dwa lata po koronacji. Jego następcą został dwunastoletni syn, Danjong. Jednak wuj Danjonga, Sejo, zyskał kontrolę nad rządem i ostatecznie obalił swojego siostrzeńca, stając się siódmym królem Joseon w 1455 roku. Po tym jak sześciu ministrów lojalnych wobec Danjonga próbowało zamordować Sejo, aby przywrócić Danjonga na tron, Sejo wykonał egzekucję na sześciu ministrach, a także zabił Danjonga w miejscu jego wygnania.
Król Sejo pozwolił rządowi określić dokładną liczbę poddanych i skutecznie mobilizować wojska. Zrewidował również ordynację ziemską, aby poprawić gospodarkę narodową i zachęcał do wydawania książek. Co najważniejsze, opracował Wielki Kodeks Administracji Państwowej, który stał się kamieniem węgielnym administracji dynastycznej i dostarczył pierwszej formy prawa konstytucyjnego w formie pisemnej w Korei. Jednak podkopał on wiele fundamentów wielu systemów, w tym Jiphyeonjeon, które jego poprzednicy, królowie Sejong i Munjong, starannie ustanowili, redukując wszystko, co uznał za niegodne wysiłku i powodując w ten sposób niezliczone długotrwałe komplikacje. Większość jego zmian była dokonywana pod jego władzą, bez względu na konsekwencje i problemy, które mogłyby z tego wyniknąć. W dodatku nieustanne faworyzowanie przez niego ministrów, którzy pomogli mu wstąpić na tron, doprowadziło do korupcji na szczytach polityki.
Ustawy instytucjonalne i rozkwit modyfikacji kultury
Słaby syn Sejo, Yejong, został jego następcą jako ósmy król, ale zmarł dwa lata później w 1469 roku. Wnuk Yejonga, Seongjong, wstąpił na tron. Jego panowanie charakteryzowało się dobrobytem i wzrostem gospodarki narodowej oraz wzrostem znaczenia neokonfucjańskich uczonych zwanych sarim, którzy zostali zachęceni przez Seongjonga do wejścia do polityki dworskiej. Założył Hongmungwan (弘文館), bibliotekę królewską, oraz radę doradczą złożoną z uczonych konfucjańskich, z którymi dyskutował o filozofii i polityce państwa. Zapoczątkował złoty wiek kultury, który dorównywał panowaniu Sedzonga, publikując liczne książki z dziedziny geografii, etyki i innych dziedzin.
W 1491 roku wysłał również kilka kampanii wojskowych przeciwko Dżurdżenom na północnej granicy, podobnie jak wielu jego poprzedników. Kampania, prowadzona przez generała Heo Jonga, zakończyła się sukcesem, a pokonani Jurczowie, dowodzeni przez klan Udige (兀狄哈), wycofali się na północ od rzeki Yalu. Król Seongjong został zastąpiony przez swojego syna, Yeonsanguna, w 1494 roku.
Prześladowania literatówModyfikacja
Yeonsangun jest często uważany za najgorszego tyrana Joseon, którego panowanie było naznaczone czystkami koreańskich literatów w latach 1498-1506. Jego zachowanie stało się niekonsekwentne po tym, jak dowiedział się, że jego biologiczną matką nie była królowa Junghyeon, ale obalona królowa Yun, która została zmuszona do wypicia trucizny po tym, jak z zazdrości otruła jedną z konkubin Seongjonga i zostawiła zadrapanie na twarzy samego Seongjonga. Kiedy pokazano mu szatę rzekomo splamioną krwią jego matki, zwymiotowaną po wypiciu trucizny, pobił na śmierć dwie konkubiny Seongjonga, które oskarżały królową Yun i wspierały królową Insu, która później została zabita. Dokonał egzekucji urzędników państwowych, którzy poparli śmierć królowej Yun wraz z rodzinami, a także uczonych Sarim za napisanie krytycznych zdań na temat uzurpacji tronu przez Sejo.
Yeonsangun zagarnął również tysiąc kobiet z prowincji, by służyły jako pałacowe animatorki, a Akademii Sungkyunkwan używał jako osobistego obozu rozrywki. Zlikwidował Urząd Cenzorów, którego zadaniem było krytykowanie niewłaściwych działań i polityki króla i Hongmungwan. Zakazał używania języka hangul, gdy zwykli ludzie używali go do pisania na plakatach krytykujących króla. Po dwunastu latach złych rządów został obalony w wyniku przewrotu, w wyniku którego w 1506 r. na tronie zasiadł jego przyrodni brat Jungjong.
Jungjong był zasadniczo słabym królem ze względu na okoliczności, które umieściły go na tronie, a jego panowanie było również okresem poważnych reform prowadzonych przez jego ministra Jo Gwang-jo, charyzmatycznego przywódcę sarim. Ustanowił lokalny system samorządowy zwany hyangyak, aby wzmocnić lokalną autonomię i ducha wspólnoty wśród ludzi, próbował zmniejszyć przepaść między bogatymi i biednymi poprzez reformę gruntową, która sprawiedliwiej rozdzielała ziemię rolnikom i ograniczała ilość ziemi oraz liczbę niewolników, których można było posiadać, szeroko rozpowszechniał wśród ludności pisma konfucjańskie w tłumaczeniach na język wernakularny i próbował zmniejszyć rozmiar rządu poprzez redukcję liczby biurokratów. Według Annals of the Joseon Dynasty, mówi się, że w tym okresie żaden urzędnik nie odważył się wziąć łapówki ani wykorzystywać ludności, ponieważ prawo było ściśle egzekwowane.
Te radykalne reformy były bardzo popularne wśród ludności, ale spotkały się z ostrym sprzeciwem konserwatywnych urzędników, którzy pomogli osadzić Jungjonga na tronie. Spiskowali tak, aby Jungjong zwątpił w lojalność Jo. Jo został stracony i większość jego środków reformatorskich zginęła wraz z nim w wyniku trzeciej czystki literatów w 1519 roku. Przez prawie 50 lat polityka dworska była naznaczona krwawymi i chaotycznymi walkami pomiędzy frakcjami wspierającymi konsorcja i rywalizującymi książętami. Teściowie rodziny królewskiej mieli wielką władzę i przyczynili się do znacznej korupcji w tym czasie.
Środkowy okres dynastii Joseon – modyfikacje
Środkowy okres dynastii Joseon był naznaczony serią intensywnych i krwawych walk o władzę między frakcjami politycznymi, które osłabiły kraj, oraz inwazji na wielką skalę ze strony Japonii i Manchu, które prawie obaliły dynastię.
Frakcja StruggleModification
Frakcja sarim poniosła serię porażek politycznych za panowania Yeonsangun, Jungjong i Myeongjong, ale zyskała kontrolę nad rządem za panowania króla Seonjo. Wkrótce sarim podzielili się na przeciwstawne frakcje, znane jako wschodnia i zachodnia. Przez dziesięciolecia wschodni mieszkańcy byli podzieleni na południowców i północników; w XVII wieku zachodni również byli trwale podzieleni na Noronów i Soronów.
Przemianom władzy między tymi frakcjami często towarzyszyły oskarżenia o zdradę i krwawe czystki, inicjujące cykl zemsty przy każdej zmianie reżimu. Przykładem jest rebelia Jeong Yeo-rip w 1589 roku, jedna z najkrwawszych czystek politycznych w Joseon. Jeong Yeo-rip, orientalista, zawarł sojusz z grupą zwolenników, którzy również przeszli szkolenie wojskowe, aby walczyć z Wokoku. Do dziś trwa spór o charakter i cel ich grupy, odzwierciedlający pragnienie społeczeństwa bezklasowego. Później oskarżono ją o spiskowanie w celu wzniecenia rebelii. Jeong Cheol, przywódca frakcji zachodniej, został przydzielony do zbadania tej sprawy i wykorzystał to wydarzenie do przeprowadzenia szeroko zakrojonej czystki wśród ludności wschodniej, która miała najmniejszy związek z Jeong Yeo-ripem. Ostatecznie 1000 wschodnich mieszkańców zostało zabitych lub wygnanych.
Wczesne japońskie inwazjeModyfikacja
Przez całą historię Korei piraci na morzu i bandytyzm na lądzie były powszechne. Jedynym celem marynarki wojennej Joseon było zabezpieczenie handlu morskiego i uniemożliwienie Wakō ingerencji w niego. Marynarka odpierała piratów, używając zaawansowanej technologii prochowej, w tym armat i ognistych strzał w kształcie singijeon przymocowanych do hwacha.
Podczas japońskich inwazji w 1590 r. Toyotomi Hideyoshi, planujący podbój Chin zdominowanych przez Ming przy użyciu portugalskiej broni, najechał Koreę wraz ze swoimi daimyo i wojskami, zamierzając wykorzystać Koreę jako punkt wyjścia. Podział na frakcje na dworze Joseon, nieumiejętność oceny japońskich możliwości militarnych oraz nieudane próby dyplomacji doprowadziły do słabego przygotowania ze strony Joseon. Użycie przez Japończyków europejskiej broni palnej spowodowało, że większość południowej części Półwyspu Koreańskiego została zajęta w ciągu kilku miesięcy, a Hanseong i Pjongjang zostały zdobyte.
Jednakże inwazja została spowolniona, gdy admirał Yi Sun-sin zniszczył japońską flotę inwazyjną. Pomógł też powstały w końcu partyzancki ruch oporu. Lokalny opór spowolnił japońskie działania, a decydujące zwycięstwa admirała Yi na morzu sprawiły, że kontrola nad szlakami morskimi pozostała w rękach Koreańczyków, co poważnie utrudniło japońskie linie zaopatrzenia. Ponadto dynastia Ming interweniowała w imieniu Koreańczyków, wysyłając w 1593 r. na ich stronę duże siły, które odparły Japończyków.
Podczas wojny Koreańczycy rozwinęli potężną broń palną i statki-żółwie. Siły dynastii Joseon i Ming pokonały Japończyków wielkim kosztem. Po wojnie stosunki między Koreą a Japonią zostały całkowicie zawieszone aż do 1609 roku.
InwazjeManchuModyfikacja
Po japońskich inwazjach półwysep koreański został zdewastowany. W międzyczasie Nurhaci (1583-1626), wódz dżurczański z Jianzhou, zjednoczył dżurczańskie plemiona Mandżurii w silną koalicję, którą jego syn Hung Taiji (1626-1643) nazwał później „Manchu”. Po ogłoszeniu siedmiu skarg przeciwko dynastii Ming w 1618 roku, Nurhaci i Ming byli zaangażowani w różne konflikty wojskowe. Przy takich okazjach Nurhaci zwracał się o pomoc do Gwanghaeguna z Joseon (1608-1623), stawiając państwo koreańskie w trudnej sytuacji, gdyż o pomoc prosił również dwór Mingów. Gwanghaegun próbował zachować neutralność, ale większość jego urzędników sprzeciwiała się mu za to, że nie wspierał Mingów, którzy uratowali Joseon podczas japońskich inwazji.
W 1623 roku Gwanghaegun został obalony i zastąpiony przez Injo z Joseon (1623-1649), który wygnał zwolenników Gwanghaeguna. Odwracając politykę zagraniczną swojego poprzednika, nowy król postanowił otwarcie poprzeć Mingów, ale w 1624 r. wybuchła rebelia pod wodzą dowódcy wojskowego Yi Gwal i zniszczyła obronę militarną Joseon na północy. Nawet po stłumieniu rebelii król Injo musiał poświęcić siły wojskowe, aby zapewnić stabilność stolicy, pozostawiając mniej żołnierzy do obrony północnych granic.
W 1627 roku 30-tysięczna armia dżurczeńska dowodzona przez siostrzeńca Nurhaci Amina pokonała obronę Joseon. Po szybkiej kampanii wspomaganej przez północne yangban, które wspierały Gwanghaegun, Jurczowie narzucili traktat, który zmusił Joseon do zaakceptowania „braterskich stosunków” z królestwem Jurczów. Ponieważ Injo upierał się przy swoim sprzeciwie wobec Mandżurów, cesarz Qing Hong Taiji wysłał w 1636 roku do Joseon karną ekspedycję liczącą 120 000 ludzi. Pokonany, król Injo został zmuszony do zakończenia stosunków z Ming i uznania Qing jako władców w jego miejsce. Następca Injo, Hyojong z Joseon (1649-1659), próbował zebrać armię, aby utrzymać wrogów na dystans i pokonać Qing w odwecie, ale nigdy nie był w stanie zrealizować swoich planów.
Pomimo przywrócenia stosunków gospodarczych poprzez oficjalne przystąpienie do chińskiego cesarskiego systemu trybutarnego, przywódcy Joseon i intelektualiści nadal żywili urazę do Mandżurów, których postrzegali jako barbarzyńców. Długo po poddaniu się Qing, wielu koreańskich intelektualistów na dworze Joseon wciąż liczyło lata w systemie dynastii Ming, jak wtedy, gdy jeden z uczonych oznaczył rok 1861 jako „rok 234 Chongzhen”.
Późny okres JoseonModyfikacja
Po inwazjach Japonii i Mandżurii, Joseon przeżył okres pokoju trwający prawie 200 lat. Joseon był świadkiem powstania Silhak. Pierwsza grupa uczonych Silhak opowiadała się za kompleksową reformą egzaminów urzędniczych, podatków, nauk przyrodniczych oraz ulepszeniem rolnictwa i technik rolniczych. Ich celem była odbudowa społeczeństwa Joseon po tym, jak zostało ono zniszczone przez dwie inwazje. Pod przywództwem Kim Yuk, premiera króla Hyeonjonga, wdrożenie reform okazało się bardzo korzystne zarówno dla dochodów państwa, jak i losu chłopów.
Konflikt między frakcjami nasilił się szczególnie za panowania królów Sukjonga i Gyeongjonga, przy czym dominująca frakcja, znana jako hwanguk, szybko poniosła duże straty. W odpowiedzi na to, późniejsi królowie, Yeongjo i Jeongjo, generalnie prowadzili Tangpyeongchaek, politykę mającą na celu utrzymanie równowagi i równości pomiędzy frakcjami. Obaj królowie doprowadzili do drugiego odrodzenia dynastii Joseon. Wnuk Yeongjo, oświecony król Jeongjo, wprowadził różne reformy podczas swojego panowania, zwłaszcza ustanowił Gyujanggak jako królewską bibliotekę, aby poprawić kulturalną i polityczną pozycję Joseon i rekrutować utalentowanych urzędników do kierowania narodem. Król Jeongjo podejmował również śmiałe inicjatywy społeczne, otwierając stanowiska rządowe dla osób, które wcześniej byłyby wykluczone ze względu na swój status społeczny. Król Jeongjo miał poparcie wielu uczonych z Silhak, którzy wspierali jego władzę królewską. Za panowania króla Jeongjo nastąpił również największy wzrost i rozwój kultury ludowej Joseon. W tym czasie grupa naukowa Silhak zachęcała ludzi do refleksji nad tradycjami państwa i sposobem życia, inicjując studia nad Koreą, które dotyczyły jej historii, geografii, epigrafiki i języka.
Rządy rodzin politycznychModyfikacja
Po śmierci króla Jeongjo, Joseon stanął w obliczu trudnych problemów wewnętrznych i zewnętrznych. Wewnętrznie, podstawy prawa i porządku narodowego zostały osłabione w wyniku polityki „Sedo” (rządów politycznych) królewskiej rodziny politycznej.
Młody król Sunjo zastąpił króla Jeongjo w 1800 roku. Po śmierci Jeongjo, frakcja twardogłowych przejęła władzę pod rządami owdowiałej królowej Jeongsun, której rodzina miała silne powiązania z twardogłowymi, i rozpoczęła prześladowania katolików. Ale po przejściu na emeryturę i śmierci królowej dowager, nieprzejednani byli stopniowo usuwani, a władzę zdobyła frakcja oportunistów, do której należała rodzina Kim Jo-sun, ojca królowej. Stopniowo Andong Kimowie zaczęli dominować w królestwie.
Wraz z rządami Andong Kimów nastała era „polityki jedwabiu”, czyli rządów politycznych. Potężny ród polityczny, który zmonopolizował ważne stanowiska w rządzie, zdominował scenę polityczną i ingerował w sukcesję tronu. Królowie ci nie mieli władzy monarchicznej i nie mogli nimi rządzić. Yangban z innych rodzin, przytłoczeni władzą, jaką sprawowali ich teściowie, nie mogli mówić. Ponieważ władza została skoncentrowana w rękach królewskiego rodu, w procesie rządzenia zapanował nieład i szerzyła się korupcja. Duże sumy były oferowane jako łapówki dla potężnych rodów za nominalnie wysokie stanowiska. Kupowano i sprzedawano także stanowiska niższej rangi. W tym 60-letnim okresie pojawiło się poważne ubóstwo wśród ludności koreańskiej i nieustanne rebelie w różnych częściach kraju.
Zewnętrznie Joseon stawał się coraz bardziej izolacjonistyczny, ponieważ jego władcy starali się ograniczyć kontakty z obcymi krajami.
Koniec dynastiiModyfikacja
W 1863 roku na tron wstąpił król Gojong. Jego ojciec, regent Heungseon Daewongun, rządził dla niego aż do osiągnięcia przez Gojonga pełnoletności. Do połowy lat 60. regent był głównym zwolennikiem izolacjonizmu i narzędziem prześladowań rodzimych i zagranicznych katolików, polityki, która doprowadziła bezpośrednio do francuskiej kampanii przeciwko Korei w 1866 roku. We wczesnych latach jego rządów podjęto również poważne wysiłki w celu odrestaurowania zniszczonego pałacu Gyeongbok, siedziby władzy królewskiej. Za jego rządów siła i autorytet rodzin politycznych, takich jak Andong Kimowie, drastycznie zmalały. Aby pozbyć się rodzin Andong Kim i Pungyang Cho, promował ludzi bez powiązań rodzinnych i partii politycznych, a aby zmniejszyć obciążenia dla ludzi i wzmocnić podstawy gospodarki narodowej, zreformował system podatkowy. W 1871 r. doszło do starcia sił amerykańskich i koreańskich w ramach amerykańskiej próby „dyplomacji rewolwerowej” na wzór incydentu z generałem Shermanem w 1866 r.
W 1873 r. król Gojong ogłosił przejęcie władzy królewskiej. Po przejściu na emeryturę Heungseona Daewonguna przyszła królowa Min zyskała wielką władzę na dworze, umieszczając swoją rodzinę na wysokich stanowiskach.
Japonia, po restauracji Meiji, zdobyła zachodnią technologię wojskową i zmusiła Joseon do podpisania traktatu z Ganghwa w 1876 roku, otwierając trzy porty dla handlu i przyznając Japończykom eksterytorialność. Port Hamilton został zajęty przez brytyjską marynarkę wojenną w 1885 r.
Wielu Koreańczyków gardziło japońskimi i obcymi wpływami na ich ziemi oraz skorumpowanymi i opresyjnymi rządami dynastii Joseon. W 1881 r. utworzono Byeolgigun, elitarną jednostkę wojskową z japońskimi instruktorami. Innym żołnierzom wstrzymano żołd, a w 1882 roku żołnierze zaatakowali japońskich oficerów, a nawet zmusili królową do schronienia się na polu. W 1894 r. rewolucja chłopska w Donghak spowodowała masowy bunt rolników, a przywódca chłopski Jeon Bong-jun pokonał siły lokalnego władcy Jo Byong-gap w bitwie pod Go-bu 11 stycznia 1894 r. Po bitwie majątek Jo został scedowany na chłopów. Do maja armia chłopska dotarła do Jeonju, a rząd Joseon poprosił rząd dynastii Qing o pomoc w stłumieniu rewolty. Qing wysłał 3000 żołnierzy, a rebelianci wynegocjowali rozejm, ale Japończycy uznali obecność Qing za zagrożenie i wysłali 8000 japońskich żołnierzy, zajęli Pałac Królewski w Seulu i zainstalowali pro-japoński rząd 8 czerwca 1894 roku. Wkrótce przerodziło się to w pierwszą wojnę chińsko-japońską (1894-1895) między Japonią a Chinami Qing, toczoną głównie w Korei.
Królowa Min próbowała przeciwdziałać japońskiej ingerencji w Korei i rozważała zwrócenie się o wsparcie do Imperium Rosyjskiego lub Chin. W 1895 r. grupa 26 japońskich agentów wkroczyła do pałacu królewskiego Gyeongbokgung w Seulu, który był pod japońską kontrolą, zabiła królową i zbezcześciła jej ciało w północnym skrzydle pałacu.
Kingowie uznali porażkę w traktacie Shimonoseki, podpisanym 17 kwietnia 1895 r., który oficjalnie gwarantował niezależność Korei od Chin. Był to dla Japonii ważny krok w kierunku zdobycia regionalnej hegemonii w Korei. Dwór Joseon, pod naciskiem najeżdżających wielkich mocarstw, poczuł potrzebę wzmocnienia integralności narodowej i ogłosił Cesarstwo Koreańskie, wraz z reformą Gwangmu w 1897 roku. Król Gojong przyjął tytuł cesarza, aby zapewnić niezależność Korei. Ponadto Korea szukała technologii wojskowej u innych mocarstw, zwłaszcza w Rosji, aby bronić się przed Japończykami. Technicznie rzecz biorąc, rok 1897 oznaczał koniec okresu Joseon, ponieważ oficjalna nazwa imperium została zmieniona; jednak dynastia Joseon nadal panowała, choć zakłócana przez Japonię i Rosję.
W skomplikowanej serii manewrów i kontrmanewrów Japonia odparła rosyjską flotę w bitwie pod Port Artur w 1905 roku. Wraz z zakończeniem wojny rosyjsko-japońskiej w latach 1904-1905 traktatem w Portsmouth, droga została otwarta i Japonia przejęła kontrolę nad Koreą. Po podpisaniu traktatu protektorskiego w 1905 r. Korea stała się protektoratem Japonii. Książę Itō był pierwszym generałem-rezydentem Korei, choć został zamordowany przez koreańskiego działacza niepodległościowego An Jung-geuna w 1909 r. na stacji kolejowej w Harbinie. W 1910 r. Cesarstwo Japońskie ostatecznie zaanektowało Koreę.