Pytanie: „Kim są Uczniowie Chrystusa i w co wierzą?”
Odpowiedź: Uczniowie Chrystusa (DOC), oficjalnie nazywani Kościołem Chrześcijańskim (Disciples of Christ), to denominacja kładąca nacisk na jedność chrześcijan, inkluzywność i działania społeczne. Ich oficjalna deklaracja tożsamości, z ich strony internetowej, mówi, że są „ruchem na rzecz całości w podzielonym świecie. Jako część jednego ciała Chrystusa, zapraszamy wszystkich do Stołu Pańskiego, tak jak Bóg nas przyjął”. W 2010 r. denominacja ta liczyła około 691 000 członków w ponad 3700 kościołach w Ameryce Północnej.
Ruch Uczniów Chrystusa jest w rzeczywistości częścią większego Ruchu Przywrócenia, zapoczątkowanego na początku XIX w. przez dwóch mężczyzn, Alexandra Campbella i Bartona Stone’a. Ci dwaj mężczyźni prowadzili swoje własne ruchy religijne w dwóch oddzielnych stanach USA, zanim spotkali się w Georgetown, w stanie Kentucky, w 1824 roku. Zdając sobie sprawę, że dzielą wiele z tych samych przekonań i pragnień dla kościoła, połączyli swoje grupy i tak rozpoczął się Ruch Przywrócenia. Później, w 1906 r., Kościół Chrześcijański (Uczniowie Chrystusa) powstał jako część schizmy, która doprowadziła również do powstania Kościołów Chrystusowych (Nieinstrumentalnych) i Niezależnego Kościoła Chrześcijańskiego.
Tak jak w przypadku innych kościołów w Ruchu Odnowy, niektóre Kościoły Uczniów Chrystusa wierzą, że chrześcijanin może stracić zbawienie. DOK naucza o kapłaństwie wszystkich wierzących i dlatego nie jest hierarchiczny w polityce kościelnej. Nauczają chrztu wierzącego przez zanurzenie i dlatego nie chrzczą niemowląt. Kościół ten kładzie również duży nacisk na komunię, symbolizowaną przez kielich, którego używają jako logo swojej denominacji; większość kongregacji Disciples of Christ obserwuje komunię co tydzień.
Kościół Chrześcijański (Disciples of Christ) używa lekcjonarza, zbioru czytań z Pisma Świętego wybranych wcześniej do nabożeństw i studiów. Wiele kongregacji przestrzega również sezonów liturgicznych, począwszy od Adwentu, poprzez Boże Narodzenie, Epifanię, Wielki Post, Wielkanoc i Zesłanie Ducha Świętego. Żadna kongregacja nie jest jednak zobowiązana do przestrzegania kalendarza liturgicznego.
Kościół Chrześcijański (Uczniowie Chrystusa) nie lubi etykietek wyznaniowych i unika umieszczania chrześcijan „w pudełku”. Wierzą, że chrześcijanie mogą mieć różne różnice doktrynalne. „Jedność, nie jednolitość” – to jedno z ich powiedzeń. Oficjalne wyznanie tej denominacji jest krótkie i proste, unikają szczegółowych stwierdzeń dotyczących doktryny, poza stwierdzeniem, że Chrystus jest Panem i Zbawicielem. Są bardzo płynną grupą, łączącą wielu ludzi o bardzo różnych przekonaniach.
Nie ma „testu wiary”, aby dołączyć do Kościoła Chrześcijańskiego. Kościół Chrześcijański (Disciples of Christ) pozwala poszczególnym kongregacjom i poszczególnym chrześcijanom wierzyć i praktykować to, co chcą. Ich brak zdefiniowanych granic doktrynalnych spowodował, że denominacja ta stała się jednym z najbardziej liberalnych teologicznie kościołów w dzisiejszej Ameryce. DOC ordynuje kobiety na pastorów. W lipcu 2013 roku Zgromadzenie Ogólne Uczniów Chrystusa podjęło uchwałę potwierdzającą, że osoby otwarcie homoseksualne są mile widziane jako członkowie i przywódcy w ich kościele. Ich kościół konsekwentnie popiera również zalegalizowaną aborcję. Doktryny nieba i piekła są uważane za „spekulatywne”, a DOK nie zajmuje oficjalnego stanowiska w żadnej z nich.
Pierwszy List do Koryntian 15:58 mówi: „Bracia moi drodzy, stójcie mocno. Niech was nic nie porusza. Zawsze oddawajcie się całkowicie pracy Pańskiej, bo wiecie, że wasza praca w Panu nie jest daremna.” W swoim nacisku na zaangażowanie społeczne, członkowie Kościoła Uczniów Chrystusa starają się wypełnić drugą połowę tego wersetu, a ich zaangażowanie w jedność chrześcijan jest z pewnością godne pochwały. Nie możemy jednak przeoczyć polecenia zawartego w pierwszej połowie tego wersetu, aby „stać mocno” i być niewzruszonym w naszych doktrynach. Unikając doktrynalnych oświadczeń, Kościół Chrześcijański (Uczniowie Chrystusa) oddalił się od zdrowej doktryny. Jak kościół może „stać mocno”, jeśli nie wie, jakie jest jego stanowisko w ważnych sprawach? Jak kościół może „badać duchy” (1 Jana 4:1), jeśli nie ma żadnych testów teologicznych?