W momencie wybuchu wojny francusko-indyjskiej, brytyjscy urzędnicy wezwali przywódców kolonialnych do spotkania i przygotowania strategii obrony. Spotkania, które się odbyły znane są jako Kongres Albany i miały miejsce w Albany’s Stadt Huys (Ratuszu) od 19 czerwca do 11 lipca 1754 roku.
Dyskusje skupiały się na dwóch konkretnych kwestiach: negocjacjach indiańskich i zjednoczeniu kolonii brytyjskich. Urzędnicy kolonialni chcieli zwłaszcza, aby Konfederacja Irokezów poparła Brytyjczyków, a nie ich wroga Francuzów. Przywódcy irokescy nie chcieli jednak opowiedzieć się po żadnej ze stron, ale woleli poczekać i zobaczyć, czy uda im się sprzymierzyć ze zwycięzcą. Mimo tych przeszkód kongresowi w Albany udało się uzyskać umiarkowane zaangażowanie Konfederacji Irokezów w zamian za łapówki w postaci broni i zaopatrzenia.
Przed spotkaniem w Albany Benjamin Franklin opublikował w wydaniu swojej gazety „The Pennsylvania Gazette” z 9 maja 1754 roku karykaturę przedstawiającą rozciętego węża, którego każda część była identyfikowana jako jedna z brytyjskich kolonii. Karykatura przedstawiała znaczenie jedności w konfrontacji z Francuzami o kontrolę nad Ameryką Północną.
Na Kongresie w Albany Franklin i gubernator Massachusetts Thomas Hutchinson byli głównymi autorami dokumentu, który stał się znany jako Albany Plan of Union. Mówiąc wprost, dokument ten był planem federacyjnego rządu kolonialnego z urzędnikiem wykonawczym mianowanym przez króla. Ten jeden oficer wykonawczy miał być odpowiedzialny za stosunki z Indianami, przygotowanie wojskowe oraz egzekwowanie praw regulujących różne działania handlowe i finansowe. Delegaci w Albany zatwierdzili Plan Unii, ale ani król Jerzy II, ani żadne zgromadzenie kolonialne go nie ratyfikowało. Mimo jego odrzucenia, niektóre elementy planu zostały później przyjęte w Artykułach Konfederacji i Konstytucji Stanów Zjednoczonych.