Koń Przewalskiego („shuh-VOLL-skis”) był uważany za „ostatniego prawdziwego dzikiego konia” i jedynego żyjącego dziś przodka konia domowego. Naukowcy odkryli jednak, że koń ten jest potomkiem jednej z najwcześniejszych znanych grup udomowionych koni, zwanych końmi Botai, znalezionych w północnym Kazachstanie 5 500 lat temu.
Nazwa „koń Przewalskiego” odnosi się do rosyjskiego odkrywcy Mikołaja Przewalskiego, który po raz pierwszy odkrył konia w latach 70. XIX wieku. Z krótkim, muskularnym ciałem, konie Przewalskiego są mniejsze niż większość udomowionych koni.
Po ostatniej epoce lodowcowej, siedliska dzikich koni zaczęły się kurczyć z powodu zmian klimatycznych. Gdy ich półpustynne, bezdrzewne siedliska ustąpiły miejsca lasom, konie zostały zepchnięte do mniejszych obszarów.
Konie Drzewalskiego występowały kiedyś w całej Europie i Azji. Konkurencja z człowiekiem i zwierzętami gospodarskimi, a także zmiany w środowisku doprowadziły do przeniesienia się koni na wschód, do Azji. Na początku XX wieku zasięg występowania koni jeszcze bardziej się skurczył, ponieważ rolnicy i ich zwierzęta zaczęli monopolizować dobre pastwiska.
W 1945 roku na świecie żyło zaledwie 31 koni P, które znajdowały się w dwóch ogrodach zoologicznych – w Monachium i w Pradze. Pod koniec lat 50. pozostało już tylko 12 osobników. W 1969 r. uznano je za wymarłe na wolności.
Nazywany przez Mongolczyków „takhi”, co oznacza „duch” w języku mongolskim, koń Przewalskiego widziany dziś w ogrodach zoologicznych w Ameryce Północnej i Europie pochodzi od tych 12 założycieli. Plan Przetrwania Gatunku Dzikiego Konia Azjatyckiego jest ogólnokrajowym przedsięwzięciem mającym na celu zbadanie i rewitalizację tego gatunku, przy współpracy z ogrodami zoologicznymi w celu maksymalnego zwiększenia różnorodności genetycznej populacji koni i zminimalizowania chowu wsobnego. Próby reintrodukcji są również podejmowane w Chinach, Kazachstanie i Mongolii. Szacuje się, że w 2020 roku populacja będzie liczyła około 2000 koni.
Te konie są bardzo towarzyskimi zwierzętami i potrafią być wobec siebie czułe. Jednym z przykładów jest ich rytuał pielęgnacyjny. Dwie klacze stoją obok siebie i głową do ogona.
Jedna klacz zaczyna od pracy w dół drogi na plecach swojego partnera, skubiąc wzdłuż pleców, a następnie do tylnych nóg. Mogą one łączyć się w pary z regularnym partnerem do pielęgnacji lub jakimkolwiek dostępnym skubaczem. Ta czynność nie tylko utrzymuje konie w czystości, ale wzmacnia więź społeczną.
W naturze konie Przewalskiego pasą się na trawie i liściach z krzewiastych drzew. Podobnie jak zebry i osły, są one zwierzętami fermentującymi w jelitach tylnych, co oznacza, że muszą spożywać duże ilości wody i lepiej jest im jeść 3-4 małe posiłki dziennie niż mniejszą ilość większych posiłków.
Koń Przewalskiego ma 66 chromosomów, a nie 64 jak koń domowy. W przypadku krzyżowania, potomstwo konia domowego i konia P ma 65 chromosomów i jest płodne. Kiedy jednak potomstwo to jest hodowane, otrzymane w ten sposób nowe potomstwo ma pierwotne 64 chromosomy konia domowego.