„Istoty ludzkie są pofragmentowanymi polami bitewnymi dla konkurujących ideologii, których jedynymi 'identyfikatorami' są te, które sami wymyślamy i w które decydujemy się wierzyć” (Tyson 244).
Opis teorii:
Krytyka dekonstruktywistyczna podąża za przekonaniem, że obiekty mają znaczenie, ponieważ to, co było, zostało zdefiniowane jako przez język. Dekonstrukcja wykorzystuje koncepcję binariów, w których jeden obiekt został obdarzony pewnego rodzaju przywilejem, lepszym odwołaniem, np. dobry/zły, miłość/nienawiść, biały/czarny, mężczyzna/kobieta. W tekstach te binaria tworzą motyw lub temat opowieści. Jednakże teoria dekonstrukcji skupia się na tym, jak język tekstu może przemawiać do jednego binarium, ale ma znaki, że faworyzuje przeciwne, ale niekoniecznie uprzywilejowane binarium. Używając tej koncepcji teoretycy oceniają takie teksty jako „rozmontowane” same w sobie.
Zaleta teorii:
Dekonstrukcja tworzy indywidualne kwestionowanie tradycyjnych założeń i uprzedzeń, szczególnie w tym, jak mniejsza binarność ukształtowała społeczeństwo.
Wada teorii:
Jako że autor nie zawsze jest w pobliżu, aby wyjaśnić znaczenie historii, każda interpretacja jest w powietrzu, co oznacza, że czytelnik ją definiuje, a jeśli autor wyjaśnia swoją historię, jego odpowiedź może nie być przekonująca, zwłaszcza jeśli tekst jest sprzeczny.
Pytania teoretyków dekonstrukcji dotyczące interpretacji tekstu:
Pytania te stanowią podstawę tego, jaką funkcję pełni literatura, demontować czy pokazywać?
- Jaki jest temat pracy w odniesieniu do binariów i jak faworyzowane binarium demontuje hierarchię uprzywilejowanego lub zaprzecza binarium, które pokazuje?
- Jakie jest znaczenie tekstu i jaką ideologię lub strukturę przekonań wspiera lub promuje?
Znany teoretyk/teoretycy:
Najsłynniejszym Dekonstrukcjonistą jest Jacques Derrida, który opisał język jako nigdy nie stabilny, ponieważ każdy signifier (obiekt) może oznaczać szereg signified (idea lub symbolika obiektu) w danym momencie dlatego czyniąc język jako ideologiczny; nadajemy mu znaczenie.