Druga wojna punicka lub wojna hannibalska trwała szesnaście lat od 218 r. p.n.e. do 202 r. p.n.e. i toczyła się między dwiema potęgami: Rzymem i Kartaginą. Jako druga z serii trzech wojen między tymi dwoma narodami, wojna hannibalska była wojną wielkich zmagań, która napełniła Rzym strachem o własne życie i utratę wszystkiego, co udało się ustalić. Hannibal, uważany za straszydło dla dzieci Rzymu, doszedł do władzy w 221 r. p.n.e. w wieku dwudziestu pięciu lat. Mówi się, że odcisnął największe piętno na Rzymie jako człowiek z zewnątrz. Hannibal nie tylko zdruzgotał Rzym w jego militarnych interakcjach, lecz także pozbawił go dumy z samego siebie. Liwiusz opisuje wojnę, mówiąc: „Żadne państwo, żaden naród nigdy nie spotkał się w walce z silniejszym i bogatszym w zasoby” (21.1-2). Wojna rozpoczęła się zaledwie dwadzieścia trzy lata po zakończeniu pierwszej wojny punickiej. Wyraźnie widać, że napięcia między Rzymem a Kartaginą nie zostały w pełni rozwiązane. Trzeba się zastanowić, dlaczego napięcia były na tyle duże, by wywołać drugą wojnę tak szybko po zakończeniu pierwszej.
Wina za wybuch drugiej wojny punickiej nie może być przypisana jednemu narodowi. Przyczyny wojny były wynikiem działań zarówno Rzymian, jak i Kartagińczyków. Oba narody podjęły zdecydowane działania, które popchnęły je ku wojnie. Chociaż działania Rzymu nie były bezpośrednio ofensywne, to jednak postawiły Kartagińczyków przed bardzo niewielką liczbą opcji. Z drugiej strony Kartagina czuła się osłabiona przez Rzymian i zajęła znacznie bardziej agresywne stanowisko. Ich działania i decyzje skoordynowane ze sobą prowadziły tylko do jednego celu – wojny.
Tak więc wina może być znaleziona po obu stronach. Jednak w przypadku tak wielkiej i straszliwej wojny, pytanie o to, kto był siłą napędową, jest wciąż zadawane. W celu ustalenia, kto tak naprawdę jest winien Drugiej Wojny Punickiej, każda z przyczyn leżących po obu stronach musi zostać dogłębnie zbadana.