Kwakiutl, nazwa własna Kwakwaka’wakw, północnoamerykańscy Indianie, którzy tradycyjnie żyli na terenie dzisiejszej Kolumbii Brytyjskiej w Kanadzie, wzdłuż brzegów dróg wodnych pomiędzy Wyspą Vancouver a kontynentem. Ich nazwa dla siebie oznacza „tych, którzy mówią Kwakwala”. Chociaż nazwa Kwakiutl jest często stosowana do wszystkich ludów tej grupy, jest to nazwa tylko jednego zespołu Kwakwaka’wakw. Mówią oni językiem Wakashan, który obejmuje trzy główne dialekty: Haisla, używany na Gardner Canal i Douglas Channel; Heiltsuq, używany od Gardner Canal do Rivers Inlet; i południowy Kwakiutl, używany od Rivers Inlet do Cape Mudge na stałym lądzie i na północnym krańcu Wyspy Vancouver. Kwakiutlowie są kulturowo i językowo spokrewnieni z Nuu-chah-nulth. W 2014 roku 15 narodów i zespołów tworzących Kwakwaka’wakw liczyło około 7 700 osób.
Edward S. Curtis Collection/Library of Congress, Washington, D.C. (neg. no. LC-USZ62-52212)
Kwakiutlowie wnieśli ogromny wkład we wczesny rozwój antropologii jako przedmiot badań etnograficznych pioniera nauki Franza Boasa. W ponad 5000 stron napisanych w ciągu prawie pół wieku, Boas opisał i przeanalizował prawie każdy aspekt kultury Kwakiutl i jej związków z innymi Indianami z północno-zachodniego wybrzeża, z którymi plemię dzieliło ogólne cechy technologii, gospodarki, sztuki, mitów i religii.
Tradycyjnie, Kwakiutl utrzymywali się głównie z rybołówstwa i mieli technologię opartą na obróbce drewna. Ich społeczeństwo było rozwarstwione według rangi, która była określana głównie przez dziedziczenie nazwisk i przywilejów; te ostatnie mogły obejmować prawo do śpiewania pewnych pieśni, używania pewnych herbów i noszenia określonych masek ceremonialnych.
Edward S. Curtis-Edward S. Curtis Collection/Library of Congress, Washington, D.C. (cyfrowy. id. cph 3c08464)
Dzięki uprzejmości Brooklyn Museum, Nowy Jork
Potlatch, ceremonialny podział własności i darów unikalny dla ludów północno-zachodniego wybrzeża, został misternie opracowany przez południowych Kwakiutlów. Ich potlatches były często połączone z występami społeczeństw tanecznych, każde społeczeństwo miało serię tańców, które udramatyzowały interakcje przodków z istotami nadprzyrodzonymi. Istoty te były przedstawiane jako dające dary w postaci ceremonialnych prerogatyw, takich jak pieśni, tańce i imiona, które stawały się własnością dziedziczną.
Edward S. Curtis-Edward S. Curtis Collection/Library of Congress, Washington, D.C. (digital. id. cph 3c08464)