Maszyny do komunikacji przewodowej używają sygnalizacji do wymiany informacji od początku XX wieku. Komunikacja maszyna-maszyna przybrała bardziej wyrafinowane formy od czasu pojawienia się automatyzacji sieci komputerowych i poprzedza komunikację komórkową. Został on wykorzystany w takich zastosowaniach jak telemetria, automatyka przemysłowa i SCADA.
Maszynowe urządzenia łączące telefonię i obliczenia zostały po raz pierwszy opracowane przez Theodore Paraskevakos podczas pracy nad systemem Caller ID w 1968 roku, a następnie opatentowane w USA w 1973 roku. System ten, podobny, ale różniący się od panelowego wskaźnika połączeń z lat 20. i automatycznej identyfikacji numerów z lat 40., które przekazywały numery telefoniczne do maszyn, był poprzednikiem tego, co jest obecnie identyfikatorem dzwoniącego, który przekazuje numery do ludzi.
Po kilku próbach i eksperymentach, zdał sobie sprawę, że aby telefon był w stanie odczytać numer dzwoniącego, musi posiadać inteligencję, więc opracował metodę, w której numer dzwoniącego jest przekazywany do urządzenia odbiorcy. Jego przenośny nadajnik i odbiornik zostały zastosowane w praktyce w 1971 r. w zakładach Boeinga w Huntsville w stanie Alabama, stanowiąc pierwsze na świecie działające prototypy urządzeń identyfikujących dzwoniącego (na zdjęciu po prawej). Zostały one zainstalowane w Peoples' Telephone Company w Leesburgu w Alabamie oraz w Atenach w Grecji, gdzie z wielkim powodzeniem zademonstrowano je kilku firmom telefonicznym. Metoda ta stanowiła podstawę dla współczesnej technologii Caller ID. Był również pierwszym, który wprowadził do telefonów koncepcje inteligencji, przetwarzania danych i wizualnych ekranów wyświetlaczy, co dało początek smartfonom.
W 1977 roku Paraskevakos założył firmę Metretek, Inc. w Melbourne na Florydzie, aby przeprowadzić komercyjny automatyczny odczyt liczników i zarządzanie obciążeniem dla usług elektrycznych, co doprowadziło do powstania „inteligentnej sieci” i „inteligentnego licznika”. Aby osiągnąć masową popularność, Paraskevakos dążył do zmniejszenia rozmiarów nadajnika i czasu transmisji przez linie telefoniczne poprzez stworzenie metody przetwarzania i transmisji za pomocą jednego chipa. Motorola otrzymała w 1978 r. zlecenie na opracowanie i produkcję pojedynczego chipa, ale był on zbyt duży jak na ówczesne możliwości Motoroli. W rezultacie powstały dwa oddzielne chipy (pokazane po prawej).
Pomimo, że telefonia komórkowa staje się coraz bardziej powszechna, wiele maszyn nadal korzysta z linii stacjonarnych (POTS, DSL, kabel), aby połączyć się z siecią IP. Przemysł komórkowej komunikacji M2M pojawił się w 1995 roku, kiedy Siemens założył dział w swojej jednostce biznesowej zajmującej się telefonami komórkowymi, aby opracować i wprowadzić na rynek moduł danych GSM o nazwie „M1” oparty na telefonie komórkowym Siemens S6 do zastosowań przemysłowych M2M, umożliwiając maszynom komunikację w sieciach bezprzewodowych. W październiku 2000 r. dział modułów utworzył w ramach Siemensa odrębną jednostkę biznesową o nazwie „Wireless Modules”, która w czerwcu 2008 r. stała się samodzielną firmą o nazwie Cinterion Wireless Modules. Pierwszy moduł M1 był używany we wczesnych terminalach punktów sprzedaży (POS), w telematyce pojazdów, w aplikacjach zdalnego monitorowania i śledzenia i namierzania. Technologia machine to machine została po raz pierwszy zastosowana przez wczesne firmy wdrażające, takie jak GM i Hughes Electronics Corporation, które zdały sobie sprawę z korzyści i przyszłego potencjału tej technologii. Do 1997 roku, maszyna do maszyny bezprzewodowa technologia stała się bardziej powszechne i wyrafinowane, jak wzmocnione moduły zostały opracowane i uruchomione dla specyficznych potrzeb różnych rynkach pionowych, takich jak motoryzacyjny telematyki.
21-szy wieku maszyna do maszyny moduły danych mają nowsze funkcje i możliwości, takie jak na pokładzie globalnego pozycjonowania (GPS) technologii, elastyczne ziemi macierzy montażu powierzchniowego, wbudowane maszyna do maszyny zoptymalizowanych kart inteligentnych (jak SIMs telefonu) znany jako MIMs lub maszyny do maszyny modułów identyfikacyjnych, i wbudowany Java, ważna technologia umożliwiająca przyspieszenie Internet rzeczy (IOT). Innym przykładem wczesnego zastosowania jest system komunikacji OnStar.
Składniki sprzętowe sieci machine to machine są produkowane przez kilku kluczowych graczy. W 1998 roku firma Quake Global rozpoczęła projektowanie i produkcję modemów satelitarnych i naziemnych typu machine to machine. Początkowo polegając w dużej mierze na sieci Orbcomm w zakresie usług komunikacji satelitarnej, Quake Global rozszerzyła swoją ofertę produktów telekomunikacyjnych, angażując zarówno sieci satelitarne, jak i naziemne, co dało jej przewagę w oferowaniu produktów neutralnych sieciowo.
W latach 2000Edit
W 2004 roku Digi International rozpoczęła produkcję bezprzewodowych bram i routerów. Niedługo potem, w 2006 roku, Digi kupiło Max Stream, producenta radia XBee. Dzięki tym komponentom sprzętowym użytkownicy mogli łączyć maszyny bez względu na to, jak daleko się znajdują. Od tego czasu firma Digi nawiązała współpracę z wieloma firmami, dzięki czemu połączyła setki tysięcy urządzeń na całym świecie.
W 2004 roku Christopher Lowery, brytyjski przedsiębiorca z branży telekomunikacyjnej, założył firmę Wyless Group, jednego z pierwszych wirtualnych operatorów sieci komórkowych (MVNO) w branży M2M. Działalność operacyjna rozpoczęła się w Wielkiej Brytanii, a Lowery opublikował kilka patentów wprowadzających nowe funkcje w zarządzaniu ochroną danych &, w tym Fixed IP Addressing w połączeniu z Platform Managed Connectivity over VPNs. W 2008 r. firma rozszerzyła działalność na Stany Zjednoczone i stała się największym partnerem T-Mobile po obu stronach Atlantyku.
W 2006 r. firma Machine-to-Machine Intelligence (M2Mi) Corp rozpoczęła współpracę z NASA w celu opracowania zautomatyzowanej inteligencji typu maszyna-maszyna. Zautomatyzowana inteligencja typu maszyna-maszyna umożliwia szerokiej gamie mechanizmów, w tym przewodowym lub bezprzewodowym narzędziom, czujnikom, urządzeniom, komputerom serwerowym, robotom, statkom kosmicznym i systemom sieciowym skuteczną komunikację i wymianę informacji.
W 2009 r. firmy AT&T i Jasper Technologies, Inc. zawarły umowę o wspólnym wspieraniu tworzenia urządzeń typu maszyna-maszyna. Oświadczyły one, że będą dążyć do zapewnienia dalszej łączności między elektroniką użytkową a sieciami bezprzewodowymi typu maszyna-maszyna, co przyczyni się do zwiększenia szybkości i ogólnej mocy takich urządzeń. W 2009 roku wprowadzono również zarządzanie w czasie rzeczywistym usługami sieciowymi GSM i CDMA dla aplikacji typu maszyna-maszyna wraz z uruchomieniem Platformy PRiSMPro™ dostawcy sieci typu maszyna-maszyna, firmy KORE Telematics. Platforma ta koncentrowała się na uczynieniu z zarządzania wieloma sieciami krytycznego elementu poprawy wydajności i oszczędności kosztów w urządzeniach i sieciach maszynowych.
W 2009 roku Wyless Group wprowadziła PORTHOS™, swoją wieloperatorską, wielozastosowaniową i niezależną od urządzeń otwartą platformę zarządzania danymi. Firma wprowadziła nową definicję branżową, Global Network Enabler, obejmującą skierowane do klienta zarządzanie platformą sieci, urządzeń i aplikacji.
W 2009 r. norweski operator zasiedziały Telenor zakończył dziesięcioletnie badania w dziedzinie machine to machine, tworząc dwie jednostki obsługujące górną (usługi) i dolną (łączność) część łańcucha wartości. Telenor Connexion w Szwecji czerpie z wcześniejszych możliwości badawczych firmy Vodafone w spółce zależnej Europolitan i działa na europejskim rynku usług na tak typowych rynkach, jak logistyka, zarządzanie flotą, bezpieczeństwo samochodowe, opieka zdrowotna i inteligentne pomiary zużycia energii elektrycznej. Telenor Objects pełni podobną rolę, dostarczając łączność do sieci maszyn w całej Europie. W Wielkiej Brytanii Abica, biznesowy operator MVNO, rozpoczął próby z aplikacjami Telehealth i Telecare, które wymagały bezpiecznej transmisji danych poprzez Private APN i łączność HSPA+/4G LTE ze statycznym adresem IP.
W 2010 rokuEdit
Na początku 2010 roku w USA, AT&T, KPN, Rogers, Telcel / America Movil i Jasper Technologies, Inc. rozpoczęły współpracę przy tworzeniu witryny machine to machine, która będzie służyć jako centrum dla deweloperów w dziedzinie elektroniki komunikacyjnej machine to machine. W styczniu 2011 r. firma Aeris Communications, Inc. ogłosiła, że będzie świadczyć usługi telematyczne machine to machine dla Hyundai Motor Corporation. Partnerstwa takie jak to sprawiają, że korzystanie z technologii machine to machine jest łatwiejsze, szybsze i bardziej opłacalne dla firm. W czerwcu 2010 r. operator komunikatów mobilnych Tyntec ogłosił dostępność swoich niezawodnych usług SMS dla aplikacji M2M.
W marcu 2011 r. dostawca usług sieciowych machine to machine, KORE Wireless, nawiązał współpracę z firmami Vodafone Group i Iridium Communications Inc. w celu udostępnienia usług sieciowych KORE Global Connect za pośrednictwem łączności komórkowej i satelitarnej w ponad 180 krajach, z jednym punktem rozliczeniowym, obsługi technicznej, logistyki i zarządzania relacjami. Jeszcze w tym samym roku firma KORE nabyła australijską firmę Mach Communications Pty Ltd. w odpowiedzi na zwiększony popyt na usługi M2M na rynkach Azji i Pacyfiku.
W kwietniu 2011 r. firma Ericsson nabyła platformę Telenor Connexion do obsługi maszyn, starając się zdobyć więcej technologii i know-how w tym rozwijającym się sektorze.
W sierpniu 2011 r. firma Ericsson ogłosiła, że pomyślnie sfinalizowała umowę zakupu aktywów w celu nabycia platformy technologicznej Telenor Connexion (machine to machine).
Według niezależnej firmy Berg Insight, zajmującej się analizą sieci bezprzewodowych, liczba połączeń sieci komórkowych na świecie wykorzystywanych do komunikacji machine to machine wynosiła w 2008 r. 47,7 mln. Firma prognozuje, że do 2014 roku liczba połączeń machine to machine wzrośnie do 187 milionów.
Z badań przeprowadzonych przez E-Plus Group wynika, że w 2010 roku na rynku niemieckim będzie 2,3 miliona kart inteligentnych machine to machine. Według badań, liczba ta wzrośnie w 2013 roku do ponad 5 milionów kart inteligentnych. Głównym motorem wzrostu jest segment „Tracking and Tracing” z oczekiwaną średnią stopą wzrostu na poziomie 30 procent. Najszybciej rozwijającym się segmentem M2M w Niemczech, ze średnim rocznym wzrostem na poziomie 47 procent, będzie segment elektroniki użytkowej.
W kwietniu 2013 roku powstała grupa standaryzacyjna OASIS MQTT, której celem jest opracowanie lekkiego protokołu transportowego publish/subscribe, nadającego się do komunikacji w kontekstach M2M/IoT. IBM i StormMQ przewodniczą tej grupie standardów, a Machine-to-Machine Intelligence (M2Mi) Corp jest sekretarzem. W maju 2014 roku komitet opublikował notę komitetową MQTT and NIST Cybersecurity Framework Version 1.0, aby zapewnić wytyczne dla organizacji chcących wdrożyć MQTT w sposób zgodny z NIST Framework for Improving Critical Infrastructure Cybersecurity.
W maju 2013 roku dostawcy usług sieciowych machine to machine KORE Telematics, Oracle, Deutsche Telekom, Digi International, Orbcomm i Telit utworzyli International Machine to Machine Council (IMC). IMC, pierwsza organizacja handlowa obsługująca cały ekosystem machine to machine, ma na celu uczynienie machine to machine wszechobecnym poprzez pomoc firmom w instalowaniu i zarządzaniu komunikacją między maszynami.