W zdrowych matkach z niewydolnością laktacyjną oceniano skuteczność antagonisty dopaminy – metoklopramidu w zaleceniu dla zdrowych matek z niewydolnością laktacyjną. Do badania włączono 32 matki z dziećmi w wieku od 10 dni do 120 dni, u których stwierdzono niedostateczną laktację potwierdzoną brakiem przyrostu masy ciała dziecka oraz dwoma kolejnymi pomiarami ilości mleka w piersiach za pomocą laktatora, które okazały się mniejsze od dobowego zapotrzebowania dziecka. Podawanie leku matkom z niewydolnością laktacyjną rozpoczynano dopiero po krótkim okresie edukacyjnym, mającym na celu upewnienie się, że stosowana jest właściwa technika karmienia piersią, a po tygodniu dokonywano drugiego pomiaru, który nadal był niższy od zapotrzebowania dziecka. Matkom podawano 300-500 μgr/kg m.c. metoklopramidu (10 mg×3) w 3 dawkach podzielonych doustnie. Do badania włączono również grupę kontrolną 32 matek z prawidłową laktacją. Komisja etyczna nie wyraziła zgody na utworzenie „prawdziwej grupy kontrolnej” złożonej z kobiet z niepowodzeniami laktacyjnymi, którym należałoby podawać placebo. Grupa leczona i grupa kontrolna były porównywalne pod względem parzystości, statusu socjoekonomicznego, wieku matek i wieku dzieci. Około połowa dzieci była wcześniakami w każdej grupie. Oznaczono ilość, (dwukrotnie w pomiarze wstępnym) i osmolalność mleka kobiecego, ciśnienie krwi, poziom prolaktyny i aldosteronu u matek, a także morfologię krwi matek, ferrytynę oraz żelazo i zdolność wiązania żelaza w surowicy. Analizy laboratoryjne powtarzano po 15 dniach zarówno w grupie leczonej farmakologicznie, jak i w grupie kontrolnej. Dobowa produkcja mleka wzrosła o 28,5%. (z 378±28(SD) ml do 690±37ml), co było statystycznie istotne (P<0,001). Odnotowano również wzrost poziomu prolaktyny o 34% z 69,5SI(2293μIU/ml) do 93,3 SI (3079μIU/ml), co również było istotne statystycznie (P<0.05). Poziom aldosteronu był również podwyższony w grupie poddanej terapii, ale nie przekraczał średniego poziomu w grupie kontrolnej. Poziomy ciśnienia tętniczego u matek oraz osmolalność mleka kobiecego nie różniły się istotnie po zastosowaniu leku. Jednak u matek dzieci urodzonych o czasie odnotowano wzrost osmolalności mleka kobiecego. Efektu tego nie odnotowano u matek wcześniaków. Podwyższenie osmolalności mleka było najbardziej widoczne u osób, które miały początkowo wyższe ciśnienie krwi. Początkowe stężenie prolaktyny było odwrotnie skorelowane z wyjściowym ciśnieniem rozkurczowym. Wzrost dziennej produkcji mleka istotnie i odwrotnie korelował z wiekiem matek (P<0,01, r=-47). U matek niemowląt nie odnotowano żadnych istotnych działań niepożądanych. U 25 z 32 (78%) matek wystąpiła wystarczająca odpowiedź (spełnienie dziennego zapotrzebowania niemowlęcia na kalorie i płyny) na metoklopramid. U siedmiu leczonych matek dobowa produkcja mleka była nadal niższa od dobowego zapotrzebowania niemowląt. Matki te były stosunkowo w starszym wieku, żadne inne czynniki nie były związane z brakiem odpowiedzi na metoklopramid. Metoklopramid wydaje się być bezpiecznym i skutecznym lekiem w leczeniu niewydolności laktacyjnej, zwłaszcza u młodych matek i warto go wypróbować przed zaleceniem karmienia mlekiem modyfikowanym nawet u matek wcześniaków.