Niezdolność do przeżywania normalnie przyjemnych doświadczeń (anhedonia) jest objawem wspólnym zarówno dla dużej depresji, jak i schizofrenii. Regularnie towarzyszy również stresowi i jest jego następstwem, a jej obecność w tych dwóch chorobach psychicznych może zależeć od tego, że obu chorobom sprzyjają i często poprzedzają je stresujące wydarzenia. Anhedonia może ewentualnie towarzyszyć stresowi, ponieważ utrata przyjemności z dążenia do celu i osiągania go (w tym obrony i ucieczki przed niebezpieczeństwem) może prowadzić do bezruchu, a bezruch (gra w trupa) daje największe szanse na bezpieczeństwo, gdy zwierzę znajduje się w najgorszej możliwej sytuacji stresowej – jest atakowane przez drapieżnika, ponieważ w tym przypadku każdy ruch może dodatkowo stymulować agresywność drapieżnika.
Odbieranie i łączenie informacji sensorycznych również daje przyjemność, a to wydaje się zwiększać wyrazistość doznań i jest ważnym czynnikiem w uczeniu się. Proponujemy, że anhedonia, poprzez redukcję lub eliminację przyjemności, może zagrozić zwykłemu wyglądowi otoczenia, który musi być nie tylko wyraźnie postrzegany, ale także stale interpretowany (na przykład, skracanie obrazu, lub coś odległego widzianego jako małe, nie może być postrzegane jako prawdziwa deformacja; to samo dotyczy słów, gdzie znaczenie musi być uchwycone z pojedynczych liter, i tak dalej). W związku z tym anhedonia może w niektórych przypadkach sprawić, że obraz otoczenia będzie dziwny, zniekształcony i przerażający, a to może powodować niepokój, dezorientację i dawać problemy w kontaktach z ludźmi i rzeczami.
Jako że prawidłowe informowanie o obrazach i dźwiękach może hamować halucynacje wzrokowe i słuchowe (traktując je, podobnie jak urojenia, jako próby rekonstrukcji i ponownego nadania sensu światu, który staje się zagmatwany i obcy), proponujemy, aby anhedonia, zakłócając prawidłowe odbieranie i przetwarzanie wrażeń, mogła je ułatwiać.