Max Karl Ernst Ludwig Planck urodził się w Kilonii, w Niemczech, 23 kwietnia 1858 roku, jako syn Juliusa Wilhelma i Emmy (z domu Patzig) Planck. Jego ojciec był profesorem prawa konstytucyjnego na uniwersytecie w Kilonii, a później w Getyndze.
Planck studiował na uniwersytetach w Monachium i Berlinie, gdzie jego nauczycielami byli między innymi Kirchhoff i Helmholtz, a w 1879 roku uzyskał w Monachium tytuł doktora filozofii. W latach 1880-1885 był Privatdozentem w Monachium, a następnie do 1889 r. profesorem nadzwyczajnym fizyki teoretycznej w Kilonii. W tym samym roku zastąpił Kirchhoffa na stanowisku profesora Uniwersytetu Berlińskiego, gdzie pozostał aż do przejścia na emeryturę w 1926 r. Następnie został prezydentem Kai. Następnie został prezesem Towarzystwa Popierania Nauki im. Cesarza Wilhelma, którą to funkcję pełnił do 1937 r. Pruska Akademia Nauk mianowała go profesorem fizyki. Pruska Akademia Nauk mianowała go w 1894 r. członkiem, a w 1912 r. stałym sekretarzem.
Planck najwcześniej zajmował się termodynamiką, którą zainteresował się dzięki studiom u Kirchhoffa, którego bardzo podziwiał, oraz w znacznym stopniu dzięki lekturze publikacji R. Clausiusa. Opublikował prace na temat entropii, termoelektryczności i teorii roztworów rozcieńczonych.
W tym samym czasie zajął się również problematyką procesów radiacyjnych i wykazał, że należy je uważać za elektromagnetyczne. Z tych badań wywiódł problem rozkładu energii w widmie pełnego promieniowania. Eksperymentalne obserwacje rozkładu długości fali energii emitowanej przez ciało czarne w funkcji temperatury były sprzeczne z przewidywaniami fizyki klasycznej. Planck był w stanie wydedukować związek między ener gią a częstotliwością promieniowania. W pracy opublikowanej w 1900 r. ogłosił swoje wyprowadzenie tej zależności: opierało się ono na rewolucyjnym pomyśle, że energia emitowana przez rezonator może przyjmować tylko dyskretne wartości lub kwanty. Energia dla rezonatora o częstotliwości v wynosi hv, gdzie h jest uniwersalną stałą, zwaną obecnie stałą Plancka.
To była nie tylko najważniejsza praca Plancka, ale także punkt zwrotny w historii fizyki. Początkowo nie doceniano znaczenia tego odkrycia i jego dalekosiężnego wpływu na fizykę klasyczną. Jednak dowody na jego słuszność stopniowo stawały się przytłaczające, gdyż jego zastosowanie pozwoliło wyjaśnić wiele rozbieżności między obserwowanymi zjawiskami a teorią klasyczną. Wśród tych zastosowań i osiągnięć można wymienić wyjaśnienie przez Einsteina efektu fotoelektrycznego.
Praca Plancka nad teorią kwantową, jak ją później nazwano, została opublikowana w Annalen der Physik. Jego praca została podsumowana w dwóch książkach Thermodynamik (Termodynamika) (1897) i Theorie der Wärmestrahlung (Teoria promieniowania cieplnego) (1906).
W 1926 r. został wybrany na członka zagranicznego Royal Society, a w 1928 r. otrzymał Copley Medal tego stowarzyszenia.
Planck przeżył trudny i tragiczny okres w swoim życiu w czasie rządów nazistów w Niemczech, kiedy czuł się w obowiązku pozostać w swoim kraju, ale otwarcie sprzeciwiał się niektórym politykom rządu, zwłaszcza w zakresie prześladowania Żydów. W ostatnich tygodniach wojny bardzo cierpiał po tym, jak jego dom został zniszczony przez bombardowania.
Był szanowany przez swoich kolegów nie tylko ze względu na znaczenie jego odkryć, ale także ze względu na jego wielkie cechy osobiste. Był również utalentowanym pianistą i podobno w pewnym momencie rozważał karierę muzyczną.
Planck był dwukrotnie żonaty. Po mianowaniu w 1885 r. na profesora nadzwyczajnego w rodzinnej Kilonii ożenił się z przyjaciółką z dzieciństwa, Marie Merck, która zmarła w 1909 r. Ożenił się ponownie z jej kuzynką, Marie Merck. Ponownie ożenił się z jej kuzynką Margą von Hösslin. Troje z jego dzieci zmarło młodo, pozostało mu dwóch synów.
Przeżył osobistą tragedię, gdy jeden z nich został stracony za udział w nieudanej próbie zamachu na Hitlera w 1944 r..
Zmarł w Getyndze 4 października 1947 r..
Ta autobiografia/biografia została napisana w czasie przyznania nagrody i po raz pierwszy opublikowana w serii książkowej Les Prix Nobel. Później została zredagowana i ponownie opublikowana w Wykładach Noblowskich. Aby zacytować ten dokument, zawsze podawaj źródło, jak pokazano powyżej.
Aby uzyskać bardziej aktualne informacje biograficzne, zobacz: Planck, Max, Scientific Autobiography and Other Papers. Philosophical Library, New York, 1949.