Narciarstwo zjazdowe, wyścig narciarski na szybkość na dostosowanej trasie zjazdu, która jest oznaczona bramkami utworzonymi przez sparowane tyczki, ustawione co najmniej 8 metrów (26 stóp) od siebie, przez które zawodnik musi przejść. Zawodnicy wykonują co najmniej jeden przejazd treningowy, a następnie startują pojedynczo w kolejności ustalonej na podstawie wcześniejszych wyników i rozpoczynają w jednominutowych odstępach. Ten, kto pokona trasę w najkrótszym czasie, nie omijając żadnej bramki, zostaje zwycięzcą.
Downhill był, wraz ze slalomem, jedną z oryginalnych dyscyplin alpejskich. W 1930 roku został uznany przez światowy organ zarządzający narciarstwem, Fédération Internationale de Ski (FIS), za oficjalny sport; pierwsze mistrzostwa świata w zjeździe odbyły się w następnym roku. Zjazd zjazdowy zadebiutował na Olimpiadzie w połączonych zawodach (zawierających zarówno zjazd, jak i slalom) w 1936 r. w Garmisch-Partenkirchen, Niemcy. Po raz pierwszy został rozegrany jako medalowe wydarzenie olimpijskie w 1948 r. w St. Moritz w Szwajcarii.
W przypadku międzynarodowych zawodów mistrzowskich dla mężczyzn, trasa zjazdu ma zazwyczaj od 2,4 do 5 km (1,5 do 3 mil) długości, z pionowym zjazdem do 1000 metrów (3 281 stóp) i terenem o stromości i trudności odpowiedniej do umiejętności i wytrzymałości zawodników. Dla kobiet trasa ma długość od 1,6 do 2,5 km (1 do 1,5 mili), z maksymalnym pionowym zjazdem 700 metrów (2,297 stóp). Trasy charakteryzowane są nie pod względem długości, ale czasu – np. dwuminutowy zjazd. Średnia prędkość zwycięstwa w zawodach zjazdowych wynosi od 64 do 80 km/h (40 do 50 mph). Prędkości powyżej 200 km/godz. (100 mph) są osiągane na specjalnych krótkich trasach, ale te wydarzenia nie są oceniane jako oficjalne wyścigi zjazdowe. (Patrz narciarstwo zjazdowe.) Podczas prostszych odcinków trasy narciarze przechodzą do pozycji „tuck”, aby być bardziej aerodynamicznym i w ten sposób zwiększyć swoją prędkość. Unikalny zakrzywiony kij narciarski, który pozwala na ciaśniejsze pochylenie, jest używany w zawodach zjazdowych.
FIS uznaje niebezpieczeństwa związane z podróżowaniem z tak dużymi prędkościami i dokłada wszelkich starań, aby zapewnić bezpieczeństwo swoim narciarzom. Zawodnicy są zobowiązani do noszenia kasków ochronnych. Każde zawody są moderowane przez jury, które ma prawo usunąć narciarzy, których uzna za słabych lub nieprzygotowanych do danej trasy. Ponadto, organizatorzy wyścigu mogą dodać więcej bramek, aby spowolnić zjazd ze wzgórza, jeśli uznają to za stosowne. Zjazd wymaga prawdopodobnie największej odwagi spośród wszystkich zawodów alpejskich.