Tło: Autowstrzykiwacze EpiPen i EpiPen Jr są często zalecane do przedszpitalnego leczenia anafilaksji. Kiedy urządzenia te stają się przestarzałe, może dojść do opóźnienia w ich wymianie.
Cele: Naszym celem była ocena nieużywanych, przestarzałych wstrzykiwaczy automatycznych EpiPen i EpiPen Jr, uzyskanych od pacjentów zagrożonych anafilaksją, pod kątem biodostępności epinefryny i zawartości epinefryny.
Metody: Przeprowadziliśmy prospektywne, randomizowane, krzyżowe badanie biodostępności epinefryny po wstrzyknięciu z przeterminowanych autowstrzykiwaczy u królików; kontrole obejmowały autowstrzykiwacze EpiPen i EpiPen Jr, które nie straciły ważności („in-date” autowstrzykiwacze) i domięśniowe wstrzyknięcie 0,9% roztworu soli fizjologicznej. Dodatkowo, zawartość epinefryny w przeterminowanych wstrzykiwaczach EpiPen i EpiPen Jr mierzono metodą spektrofotometryczną oraz metodą HPLC-UV.
Wyniki: Zbadano 28 wstrzykiwaczy EpiPen i 6 wstrzykiwaczy EpiPen Jr od 1 do 90 miesięcy po upływie podanej daty ważności. Większość z nich nie była odbarwiona i nie zawierała osadów. Dostępność biologiczna epinefryny z przeterminowanych wstrzykiwaczy EpiPen była znacząco zmniejszona (P <.05) w porównaniu z dostępnością biologiczną epinefryny z autowstrzykiwaczy z datą ważności. Odwrotna korelacja pomiędzy zmniejszoną zawartością epinefryny w przeterminowanych autowstrzykiwaczach, ocenianą metodą HPLC-UV, a liczbą miesięcy po upływie terminu ważności wynosiła 0,63.
Wnioski: W leczeniu anafilaksji w warunkach przedszpitalnych zalecamy stosowanie autowstrzykiwaczy EpiPen i EpiPen Jr, które nie są przeterminowane. Jeśli jednak jedynym dostępnym wstrzykiwaczem jest przestarzały wstrzykiwacz, można go używać, o ile nie widać odbarwień ani osadu, ponieważ potencjalna korzyść z jego użycia jest większa niż potencjalne ryzyko podania nieoptymalnej dawki epinefryny lub niepodjęcia leczenia epinefryną w ogóle.