Dlaczego to jest takie wspaniałe? Pisanie w tym słynnym fragmencie jest tak dobre, że George Orwell napisał jego parodię, mającą na celu ośmieszenie nadętego pisania jego czasów:
„Obiektywne rozważenie współczesnych zjawisk zmusza do wniosku, że sukces lub porażka w konkurencyjnych działaniach nie wykazuje tendencji do bycia współmiernym do wrodzonych zdolności, ale że znaczny element nieprzewidywalnego musi być niezmiennie brany pod uwagę.”
Parodia Orwella opiera się na rentgenowskim odczytaniu tego, co sprawia, że oryginał jest tak dobry. Spośród 49 słów w biblijnym oryginale, 41 ma jedną sylabę, w tym mocne anglosaskie słowa, takie jak sun, race, swift, strong, bread, wise, skill i time. We wczesnej sekwencji 12 kolejnych słów ma jeden takt.
To mogłoby stworzyć nużący rytm staccato, gdyby nie włączenie równoległych wzorców: wyścig do szybkich, walka do silnych, chleb do mądrych i tak dalej.
Zdanie zaczyna się od podmiotu i czasowników: Wróciłem … i ujrzałem. Ale prawdziwa śruba uderza na końcu, kiedy sens zdania przenosi się z mocy człowieka do rzeczy, których nie może on kontrolować. Czas i przypadek.
Co do cholery oni pili z powrotem w elżbietańskiej i jakobańskiej Anglii? Chciałbym łyknąć tego pisarskiego naparu.
(Nota wydawcy: To jest fragment książki Roya Petera Clarka, „The Art of X-Ray Reading: How the Secrets of 25 Great Works of Literature Will Improve Your Writing.”)