Nimble Chromatics

Jeśli chodzi o palcowanie, to pomaga zrozumieć zasady za pewne wzory palcowania, które znajdujemy w naszych partytur, a nie tylko grać to, co widzimy. W tym poście chciałbym omówić najlepsze palcowanie dla szybkich skal chromatycznych, które możemy znaleźć w repertuarze, oraz chromatyczne 3-cie skale mollowe używając podejścia z przesuwaniem 2-giego palca.

Podstawowe palcowanie skal chromatycznych

Jest to pierwsze palcowanie skali chromatycznej jakiego się uczymy; jest doskonale użyteczne dla poziomu początkującego i średniozaawansowanego.

3-ci palec na czarnych klawiszach; kciuk na białych klawiszach – z wyjątkiem dwóch sąsiadujących par białych klawiszy w oktawie (E-F i B-C), gdzie 2-gi palec działa jako zastępczy kciuk.

Tak więc (RH w górę od C): 1-3-1-3-1-2-3-1-3-1-1-2

Zaawansowane palcowanie skali chromatycznej

Ten sposób palcowania jest znacznie szybszy. Używaj dużej grupy kolejnych palców od 1-4 (lub 4-1) kiedy tylko jest to możliwe, z wyjątkiem sytuacji, w której kciuk byłby ustawiony na czarnym klawiszu – wtedy używaj mniejszej grupy kolejnych palców od 1-3. Piąty palec może być użyty na końcu wzoru, lub gdy skala zmienia kierunek.

Tak więc (RH w górę od C): 1-2-3-4; 1-2-3; 1-2-3-4; 1-2 (itd.).

Jeżeli ćwiczysz skale chromatyczne zaczynając od dowolnej nuty, Twoja ręka w końcu przyzwyczai się do tego palcowania i przekonasz się, że możesz to robić bez zastanowienia. Proponuję ćwiczyć ręce razem tak szybko jak to możliwe w symetrycznej inwersji (przeciwny ruch). Wykorzystując symetrię klawiatury, możesz stworzyć dokładnie symetryczną wersję w jednej ręce dowolnego pasażu, który grasz w drugiej, włączając w to skale. Dopasowujesz identyczne palce i interwały i grasz lustrzane odbicie drugiej ręki jednocześnie. Tak więc, kiedy grasz czarną nutę czwartym palcem w jednej ręce, będziesz również grał czarną nutę czwartym palcem w drugiej ręce. Dwa punkty symetrii na klawiaturze fortepianu to D i As, możesz zacząć od unisona lub od oktawy. Zaczynaj też na innych nutach – możesz znaleźć punkt symetrii z dowolnej nuty w obrębie oktawy, licząc na zewnątrz równą odległość w obu kierunkach od D lub A flat.

Odkryjesz, że uczysz się wzorców palcowania znacznie szybciej i łatwiej w ten sposób – wymaga to trochę przyzwyczajenia, ale kiedy już wypróbujesz symetryczną inwersję, możesz zastosować ją do podchwytliwych fragmentów w swoich utworach i obserwować, jak trudności znikają.

Dla więcej na temat używania symetrycznej inwersji w praktyce (technika preferowana przez Marc-André Hamelin), podążaj za tym linkiem do mojego wpisu na blogu.

Teraz będziesz w stanie zastosować to palcowanie z łatwością do każdej skali chromatycznej w repertuarze. Oto dobry przykład, zstępująca skala chromatyczna na końcu Grobu w pierwszej części Sonaty Patetycznej.

Chromatyczne tercje małe

W moim doświadczeniu, zdecydowanie najlepsze palcowanie ogólne dla chromatycznych tercji małych polega na zsuwaniu drugiego palca z końca grupy czarnych nut na sąsiednią białą nutę – nuta, którą zsuwasz zmienia się w zależności od tego czy wznosisz się czy opadasz. Zrozumienie zasady palcowania pomaga nam zastosować ją w każdej sytuacji w repertuarze.

Podczas nauki tego palcowania, proponuję myśleć o skali jako o dwóch niezależnych głosach (górnym i dolnym). Zacznij od zaznajomienia się z komponentem ślizgowym skali (kciuk i 2. palec – dolny RH, górny LH). Ćwicz każdą rękę osobno – palcowanie w tym przykładzie dotyczy obu rąk.

Zasadą dla palcowania zewnętrznego (angażującego palce 3, 4 i 5) jest użycie 3 na czarnym klawiszu i 4 na białym, z wyjątkiem sytuacji, gdy znajdujemy dwa białe klawisze w rzędzie (E-F, i B-C), gdzie używamy 5 na drugim białym klawiszu. Ponownie, zapoznaj swoją rękę z palcowaniem zewnętrznym przed połączeniem tercji razem (zrób to osobno dla każdej ręki, dla wygody podałem palcowanie RH i LH na przykładzie poniżej).

Gdy jesteś gotowy do połączenia obu głosów razem, sugeruję zrobić to łącząc jeden głos i lekko stukając drugi głos dwa razy na każdej nucie. Rób to oczywiście w obie strony.

Ponownie, przekonasz się, że to palcowanie przekłada się niezwykle dobrze na każdy przykład, który możesz znaleźć w repertuarze. Oto fragment Etiudy tercjowej Chopina, op. 25, nr 6.

*** *** ***

Jeśli podobał Ci się ten artykuł, kliknij tutaj, jeśli chcesz zapisać się na naszą listę mailingową, aby otrzymywać przyszłe artykuły, aktualizacje treści i oferty specjalne. Możesz być również zainteresowany następującymi zasobami: