Oboj, dwustrunowy instrument z rodziny dętych drewnianych, pojawił się we Francji w XVII wieku jako rozwinięcie znacznie starszego instrumentu, szałamai. Francuska nazwa, „hautbois”, była również używana w języku angielskim do końca XVIII wieku.
Obój zyskał na znaczeniu w epoce baroku. Johann Sebastian Bach, George Frideric Handel, Antonio Lucio Vivaldi, Tomaso Albinoni i inni napisali ważne utwory solowe i orkiestrowe na ten instrument. Do znamienitych twórców oboju z tego okresu należeli Niemcy Jacob Denner i Johann Heinrich Eichentopf oraz Anglicy Thomas Stanesby Sr. i Jr.
Instrument ten przez lata ulegał licznym modyfikacjom i występował w kilku odmianach. W XVIII wieku, na przykład, obój d’amore był popularny wśród wielu kompozytorów, w tym Bacha, ponieważ uważano, że ma piękny, pogodny ton.
Obój, podobnie jak inne instrumenty, był dalej rozwijany zgodnie z liniami standardowymi, gdy wszedł w erę nowoczesną. Ruch w historycznie poinformowanym wykonawstwie ożywił zainteresowanie historycznymi formami oboju.